Προσπαθώντας να ξεπεράσω την ανία του λεωφορείου,
να επιταχύνω τη διαδρομή - ψυχολογικά, έστω –
παρατηρώ γύρω τα πράγματα, τον κόσμο.
Μέσα και έξω απ` αυτό.
Μπαίνω στα διαμερίσματα όταν παντζούρια είναι ανοιχτά και φώτα,
Κοιτάζω δυο σκιές να συζητούν, χαζεύω τηλεόραση μαζί τους,
στέκομαι λίγο μπρος στα ράφια τους, στα τραπεζάκια…
Φωτογραφίες γάμων… Νύφη, γαμπρός…πριν από χρόνια…
Σκέφτομαι πόσο είναι θλιβερές.
Δεν ξέρω. Νομίζω πως δεν θα `θελα ποτέ μου να «στολίσω» κάτι τέτοιο.
Κι αρχίζω τα σενάρια.
Ας πούμε, ότι παντρευόμουν (λέμε τώρα)
Κι ας πούμε –ακόμη πιο τρελό- πως έκανα γάμο θρησκευτικό.
Ίσως μόνο τα πρώτα δυο-τρία χρόνια να ήθελα να έχω το γάμο μου κορνίζα.
Μετά, μόνο με θλίψη θα με γέμιζε.
Χαζά χαμόγελα, στημένα, τάχα μου ευτυχίας, παγωμένα,
χαμόγελα φορμόλης, κάτι σε «θάνατο» μου φέρνουν. Και μιζέρια.
Αναρωτιέμαι πόσο χρόνο τα ίδια πρόσωπα, αυτά της φωτογραφίας,
αφιερώνουν στο χαμόγελο στη διάρκεια μιας μέρας.
Τώρα μπορεί και να μου πείτε∙ «Στις περισσότερες φωτογραφίες χαμογελάει ο κόσμος.
Γιατί να βρίσκεις θλιβερές μόνο αυτές των γάμων;»
…Ίσως γιατί τ` άλλα χαμόγελα αποτυπώνουν τις στιγμές.
Κι αυτό τα κάνει πιο αληθινά. Και μέσα μου, πιο αιώνια.
Ενώ εκείνα τα χαμόγελα, των γάμων, την αιωνιότητα ετούτη, την υπόσχονται.
Μια ισόβια ευτυχία…
(ήδη νεκρή από το κλικ της μηχανής)
Και είναι ψεύτες.
UPDATED:
Να μια "αληθινή" φωτογραφία γάμου!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Πολύ καλό το κείμενό σου, αλλά και πόσα θέματα ανοίγει!..
Ξεκινώντας από το λεωφορείο νομίζω ότι αυτός είναι ένας κατεξοχήν χώρος υπόγειων και ανέκφραστων ερωτικών ερωταποκρίσεων (όχι, όχι μην με παρεξηγήσετε, δεν είμαι κανένας εφαψίας!)
Όπως και να το κάνουμε όμως το πρώτο στάδιο ενός οποιουδήποτε συναισθήματος -ερωτικού, φιλικού, εχθρικού...- ξεκινά από την απλή παρατήρηση. Και όπως λες και εσύ στα μέσα μαζικής μεταφοράς εκτός από το να περιμένεις, αυτό που περισσότερο κάνεις είναι να παρατηρείς και να βλέπεις τους γύρω σου.
Όσο για τις κορνιζομένες φωτογραφίες στα σπίτια δυστυχώς αποτελούν ένα τυπικό δείγμα μικροαστικής μιζέριας. Δεν είναι το γεγονός της κρεμασμένης φωτογραφίας στο σπίτι αλλά το γεγονός ότι αυτή χρησιμοποιείται κατα κόρον ως ένα έπαθλο ζωής -σαν ένα άλλο κεφάλι ταράνδου στο τοίχο σε λιγο παλιότερες εποχές- προς επίδειξης, σε "φίλους" και "ξένους", του γεγονότος που αυτή απεικονίζει.
Είναι η επιλογή των φωτογραφιών που μπαίνουν με ιεραρχική ευλάβεια και χωροταξία πάνω στα έπιπλα των 45 δόσεων. Μόνο για δέιγμα βλέπεις κανέναν φίλο... Η φωτογραφία του γάμου μας, το ταξίδι του μέλιτος στο εξωτικό νησί, η γέννηση του παιδιού μας, -φυσικά κάπου ενδιάμεσα ο παππούς με τη γιαγιά-, εκείνη που ο γιος μας ήταν παραστάτης στην εθνική παρέλαση (δεν κατάφερε ποτέ τελικά να γίνει σημαιοφόρος), η ορκομωσία της κόρης μας με την υπογραφή της στο πτυχίο, δόξα το Θεό να λέμε, κάτι κάναμε σ' αυτήν τη ζωή!
Χαμόγελα φτιαχτής εμψύχωσης ηθικού που κατα βάθος όμως είναι σαν την ταινία Whisky όπου οι θλιμμένοι και μίζεροι πρωταγωνιστές σε όλη τη διάρκεια του φιλμ χαμογελούν για μια και μόνο στιγμή. Αυτή που βγαίνουν φωτογραφία...
.............
"Α, καλέ! ξεχάσαμε και αυτές τις καλές που μας έβγαλε ο φωτογράφος στο γλέντι του γάμου της κόρης της Μαιρούλας!"
Ναι, τις ξεχάσαμε, λιγάκι όμως σκόπιμα. Ας του λυπηθούμε! Μη τους πούμε για τι πράγμα θα χρησιμεύσουν αυτές οι φωτογραφίες σε λίγα χρόνια...
μμμμ...
επιτρέψτε μου να διαφωνήσω μπλογκόπαιδα.
οι φωτογραφίες ως επί το πλείστον είναι για να θυμίζουν όμορφες στιγμές του παρελθόντος.
και φυσικά τα χαμόγελα είναι μέσα στο παιχνίδι.
δεν έχω δει κανέναν να τραβάει φωτογραφίες σε κηδεία ή σε νοσοκομεία αποτυπώνοντας πόνο, δάκρυα, λύπη...
ποτέ δεν είδα τη φωτογραφία ως μέσο να αποδείξω στον εαυτό μου ότι έκανα κάτι στη ζωή μου.
μόνο ως μέσο ότι κάποιες συγκεκριμένες στιγμές ένιωσα πάρα πολύ όμορφα, άρα εκτός της καρδιάς μου και της μνήμης μου έχω κι ένα χαρτί-κορνιζαρισμένο ή μη-να μου τις θυμίζει συχνότερα.
όσο για τα συγκεκριμένα χαμόγελα στις γαμήλιες φωτό, μην ξεχνάμε ότι πας συνειδητά να παντρευτείς κι όχι με το ζόρι, άρα το γλεντάς και χαίρεσαι.
τη μόνη θλίψη που μπορείς να νιώσεις είναι για την καθημερινότητα που κυλάει και παρασύρει και χαμόγελα και χαρά-η στιγμή που αποθανατίστηκε με ένα κλικ δεν είναι και συμβόλαιο ευτυχίας για το υπόλοιπο της ζωής μας...
οι υποσχέσεις δίνονται έμπρακτα-it takes two to tango.
(κι εγώ χαζεύω μέσα από ανοιχτά παράθυρα! γιατί οι συνεπιβάτες είναι συνήθως μουντρούχες...χιχιχιι!)
γειά σου φενουδάκι! το κατάλαβα ότι είσαι αλλεργική στο γάμο!
:P
καλημερα καλημερα...
καταρχην την βαρεμαρα του λεωφορειου που λες ολοι την εχουμε νιωσει καποια στιγμη.Εγω σε τετοιες στιγμες είτε θα γινω υπερβολικα παρατηρητικος ή δεν θα κοιταω καθολου γυρω μου γιατι θα διαβαζω καμια εφημεριδα ή κανενα βιβλιο.
Οσο για το θεμα του γαμου, συμφωνω κι επαυξάνω!Εγω πιστευω οτι αν δυο ανρθωποι ειναι ευτυχισμενοι δεν χρειαζεται να δωσουν λογαριασμο σε κανεναν(ποσο μαλλον στον ανυπαρκτο θεο!) και δεν χρειαζονται ψευτικα συμβολαια αιωνιας αγαπης για να κρατησουν τον ερωτα τους ζωντανο. Αλλα η ελληνικη κοινωνια εχει προαγει το συγκεκριμενο εθιμο σαν το αποκορυφωμα της ζωης μας...ελεος..
Οσο για τις φωτογραφιες, θα συμφωνησω με την μπιζελω... Οταν καταληγεις να παντρευτεις δεν το κανεις με το ζορι. Προφανως το θελεις, και εχω την εντυπωση οτι τα περισσοτερα χαμογελα παντρεμενων ζευγαριων ειναι αληθινα γιατι ειναι πραγματι ερωτευμενοι και ευτυχισμενοι εκεινη την μερα/στιγμη. Το προβλημα ειναι οτι μετα απο μερικα χρονια τα περισσοτερα ζευγαρια εχουν χασει το χαμογελο τους και οι φωτογραφιες του γαμου τους θυμιζουν ονειρα και ελπιδες για μια ζωη που δεν ηρθε τελικα... Κι αυτο ομως θεμα ανθρωπων ειναι...Στο χερι μας ειναι το χαμογελο οχι μονο το γαμου μας αλλα και ολων των αλλων στιγμων που νιωθουμε ευτυχισμενοι, να διατηρειται ζωντανο στο βαθος του χρονου...
Για να μην παρεξηγηθώ, φυσικά και μου αρέσουν οι αναμνηστικές φωτογραφίες και φυσικά θέλω και τραβώ όσο μπορώ τέτοιες, όπως επίσης μου αρέσει πολύ να τις βλέπω -τους φίλους μου, τα γλέντια μας, τις διακοπές μας, τα χαμόγελά μας...- στο σπίτι μου και στο χώρο που ζω. Ελπίζω να μην δίνω λάθος εντύπωση ότι φτάνω στο άλλο σημείο ότι τις βλέπω ίσως υποτιμητικά.
Το θέμα μου δεν είναι οι αναμνηστικές φωτογραφίες αλλά αυτό της επιλογής αυτών για μπουν σε κορνίζα στα σπίτια. Τις περισσότερες φορές δυστυχώς γίνεται με στόχο μια υποσυνείδητη επίδειξη αυτών που έχουμε πετύχει στη ζωή μας και όχι με αφορμή μιας ζεστής ανάμνησης αυτών που περάσαμε καλά.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα αλλά με πιάνει μια αλλεργία όταν βλέπω τακτοποιημένες βιβλιοθήκες γεμάτες με φωτογραφίες -και μόνο αυτού του είδους που θα αναφέρω- από το γάμο, την παρέλαση του παιδιού, την ορκωμοσία της κόρης στο πανεπιστήμιο, μπροστά στο πύργο του Αϊφελ...
Είναι απλώς που με ανησυχεί ότι σε μερικά σαλόνια ένας απλός φίλος δε "χωρά" σε κάποια κορνίζα...
Μάλλον ξέφυγα πολύ από το θέμα Φένια ε;..
όταν έχεις πάρει το επιπλάκι με 45 δόσεις και βάλε από τους 120, είναι φυσικό να θες να το στολίσεις με τα "επιτεύγματα" της ζωής σου (το "μπροστά από τον πύργο του Άιφελ" είναι πολύ πιθανό να παραμείνει μπροστά και όχι πάνω στον πύργο λόγω απίστευτης ουράς οπότε δεν σε απασχολεί παρά σε καλύπτει το γεγονός ότι βρέθηκες εκεί...), άρα διαλέγεις συνειδητά ή υποσυνείδητα τις καλύτερες πόζες. ανάλογα βέβαια με το γούστο, την αισθητική σου και το IQ σου, οι πόζες θα είναι είτε φυσικές είτε παγωμένες. έτσι, οι αναλόγου επιπέδου επισκέπτες σκάνε από ζήλεια και ο σκοπός επιτεύχθη.
προσωπικά τις βρίσκω πολύ γραφικές και τις προτιμώ 1000 φορές από τον καπετάνιο με το τσιμπούκι της DMC...
χιχιχιχιι!!!
φένια, ευχαριστούμε για το μπλογκοχώρο που μας παραχώρησες με αφορμή το ποστ σου.
βάλε και καμμιά φωτό από το γάμο του ξαδέρφου και από το περσινό πάσχα που σούβλιζε ο θείος! τι σόι μπλογκ είναι αυτό...
:P
χαχαχαχαχααα!
Ουπς!
Εντάξει, δεν θα μαλώσουμε κιόλας!
Αυτό που βασικά ήθελα να πω εγώ, βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο.
Δεν είναι οι φωτιγραφίες γενικά που μ` ενοχλούν. Ίσα ίσα, εγώ βγάζω συνέχεια φωτογραφίες με φίλους, αγαπημένα πρόσωπα και μέρη που έχω πάει, άπειρα χαμόγελα, που όλα τα λατρεύω και δεν μου προκαλούν καν κάποιο δυσάρεστο, νοσταλγικό (μπλιαχ!) συναίσθημα του στιλ "κρίμα που δεν είμαι έτσι ακόμα" ή κάτι παρόμοιο. Κι αυτό ακριβώς θέλω να πω. Ότι αυτές οι φωτογραφίες, είναι αληθινές. Τα χαμόγελά μας σ` αυτές, είναι πραγματικά και το κλικ εδώ κάνει τη χαρά αυτή ΑΙΩΝΙΑ. Ήταν αυτή η στιγμή! Πάει και τελείωσε! Τίποτα δεν μπορεί ν` αλλάξει το χαμόγελο αυτό. Τίποτα δεν θα το παραμορφώσει, δεν θα το σβήσει. Ήταν ένα γεγονός αυθόρμητο, στιγμιαίο και γι` αυτό αιώνιο. Κανείς δεν προβληματιζόταν εκείνη τη στιγμή για το τι θα συμβεί αργότερα, ούτε και μετά κοιτάζοντάς τες έκανε τέτοιες σκέψεις. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σ` αυτό το κλικ. Τίποτ` άλλο.
Οι φωτογραφίες γάμων όμως, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Επιμένω ότι είναι σαν υπόσχεση για μια καινούργια ζωή, σώνει και καλά όμορφη, χαρούμενη κλπ, κι αυτό βέβαια, από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό. Κάθε άλλο. Όπως όμως λέω και στο κείμενο, πόσα απ` αυτά τα χαμόγελα συνεχίζουν μες στην καθημερινότητα να λάμπουν;
Και, ρε παιδιά, μην με τρελαίνετε. Ο γάμος, ακόμη κι αν ως συμβίωση είναι επιλογή σου, ως τελετή δεν ξέρω κατά πόσο είναι. Αυτό που βλέπω εγώ από τους περισσότερους που παντρεύονται, είναι ότι όλ` αυτά τα γλέντια, τα νυφικά κλπ, τα θέλουν κυρίως οι γονείς. Για το ζευγάρι πιο πολύ ταλαιπωρία μου φαίνεται. Και οι εν λόγω φωτογραφίες είναι εντελώς φέικ, στημένες απ` τον φωτογράφο, με το τάδε ψεύτικο ντεκόρ από πίσω και: "τώρα χαμογέλα" και: "κράτα το λουλούδι έτσι". Καμιά αλήθεια ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ. Άρα κάτι ήδη νεκρό.
Ελπίζω τώρα να έγινα λίγο καλύτερα αντιληπτή.
Κατά τ` άλλα, δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τους γάμους, ούτε με τις φωτογραφίες κι έχω παρευρεθεί και σε γάμους που τα παιδιά κάναν όλ` αυτά που λέμε και το φχαριστιόντουσαν πολύ! Απλά, δεν είναι ο κανόνας γύρω μου.
Ουφ! Με κουράσατε! Στο κάτω κάτω, σκέψεις ανίας, είπαμε πως ήτανε!
Φιλιά σε όλους!
σιγα μωρε που σε κουρασαμε κι ολας!! :)...
πρεπει με να ομολογησω οτι το τελευταιο σου σχολιο με βρισκει απολυτα συμφωνο... Ειναι εκδηλωσεις περισσοτερο για τα ματια του κοσμου και γιατι ετσι "απαιτει" η κοινωνια. Τωρα αν οι γαμοι ειναι υποσχεσεις για μια καινουρια ζωη, σωνει και καλα οπως λες, τοτε το προβλημα ειναι στο μυαλο αυτων που τους βλεπουν ετσι τους γαμους. Εγω προσωπικα δεν ειμαι υπερ του γαμου, αλλα οτι και να γινει στην ζωη μου, τιποτα δεν θεωρω ως συναισθηματικο συμβολαιο για να με κρατησει με μια γυναικα...
Λοιπον αγαπητη Φενια,
Θα συμφωνησω με τον Θαναση οσον αφορα το λεωφορειο.Ειναι κατι που το ειχα αντιλειφθει ετσι οταν εοαιρνα καθε μερα το 15 για να παω προπονηση πριν πολλα χρονια.
Ποτε μα ποτε ομως δεν κοιταζα μεσα στα σπιτια.Ξερεις ειχα την αρχη οτι επειδη και εμενα δεν θα γουσταρα να με μπανιζουν δεν θα το κανω.
Αλλα ,λεγω,αλλα διαφωνω για την αποψη σχετικα με τις φωτογραφιες.Και πριν απο ολα με την αποψη σου περι θρησκευτικου γαμου.
Ισως το βλεπεις πανυγυρι,αλλα δεν ονομαζεται τυχαια μυστηριο.Για να μην επεκταθω διαβασε τι σημαινει μυστηριο και απο που αυτα τα χριστιανικα τυπικα πηραν το ονομα τους.Μη μου πεις περι παπαδων και καλεσμενων,το να βιωσεις ενα μυστηριο,μια μυηση δηλαδη ειναι μεγαλη εμπειρια.ΝΒεβαια χρειαζεται και να ξερεις το τυπικο,και δεν εννοω το που θα σταθεις αλλα το τι λεν τα λογια.Η καλυτερη εννοια για να αποδοσει την λειτουργια τους ειναι η ινδικη "μαντρα".Διαβασε επισης τι ειναι μαντρα,σκεψου λιγο χωρις κενο αντιθρησκευτικο αισθημα,αλλα με κατανοηση προς καποια πραγματα και δες και μια αλλη αποψη.
Τωρα για τις φωτογραφιες ε ...πολυ μιζερια .Γιατι δηλαδη πρεπει τα χαμογελα να ειναι ψευτικα.Γιατι πρεπει να μην θυμομαστε τις ομορφες στιγμες του παρελθοντος.Αυτες ειναι που σου δινουν κουραγιο να συνεχισεις.Και γιατι πρεπει ο καναπες να ειναι πληρωμενος της μετρητοις Νασο??Αμα δεν μπορεις με δωσεις θα τα παρεις,ετσι ειναι.
Η χαρα ,κρυβεται και στις μικρες στιγμες,και κατι που εσενα δε σε αγγιζει για καποιον αλλο ειναι ο κοσμος ολος.Μη λοδωρεις τα αισθηματα καποιου,ειναι αδικο.
Μικροαστοι ειμαστε ολοι μας.Και οχι μονο εμεις.Ακομα και οι μεγαλοαστοι ετσι φερονται.Ετσι τους θελει και αυτους το συστημα.Το φροντισε καλα γιατι ειδε οτι στο παρελθον απο μεγαλοαστους ξεκινουσαν οι επαναστασεις(να ανφερω Μπακουνιν,Κροποτκιν,Καστρο,Γκεβαρα,Φον Ραουχ,Καρλος?).
Α..και προτιμω τα σπιτια με ομορφες χαρουμενες φωτογραφιες,
απο εκεινα με "μοντερνα αποψη" προκατ τυπου ΙΚΕΑ η` Βο Center για τους φραγγατους και με τοιχους απο ζωγραφους που τους μαθανε απο λαιφσταιλ περιοδικα τυπου LIFO ,Athens Voice και λοιπες εκδοσεις απο intelectual αδερφαρες και χωρις να ξερουνε τι σημαινει μου φινινται φαν τους και μιλανε για αυτους,για αρχιτεκτονικη,για videoart κλπ κλπ.Χιλιες φορες καλυτερα μικροαστουλης η προλεταριος και δη λουμπεν
το κεσεδάκι το κρατάει ο γαμπρός ή η νύφη???
:D
ΤΕΛΕΙΑ φωτογραφία!
Μπράβο και στους δυό σας!
Igopogo πολλά μέτωπα ανοίγεις (όπως πάντα...).
Τι να κάνω βρε 'συ, είναι που εγώ το φυσάω το χρήμα και τα λέω αυτά. Δόσεις; Άκου δόσεις! Εγώ ότι θέλω το αγοράζω αμέσως και μπραφ!..
Πέρα από την πλάκα, φυσικά και δεν έχω πρόβλημα με τις δόσεις, είναι άλλωστε μια πραγματικότητα που την βιώνουμε όλοι μας. Οι δόσεις όμως βέβαια από την άλλη πρέπει να παραδεχτείς ότι αποτελούν και ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του μικροαστισμού. Γιατί δυστυχώς, φτάνουμε στο σημείο πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα -όπως το έχουμε έναν καναπέ- να μετατρέπονται σε κατόρθωμα ζωής όταν τελικά καταφέρνουμε να τα αποπληρώσουμε. Σα να ρωτάς κάποιον, τι κατάφερες στην ζωή σου; Κατάφερα να αποπληρώσω το σπίτι το αυτοκίνητο, τα έπιπλα...
Συμφωνώ μαζί σου σχεδόν όλοι μας -εμεις οι μέσοι απλοί ανθρΏποι ασούμε...- είμαστε μικροαστοί. Γιατί ζούμε σε αυτήν την κοινωνία. Νομίζω όμως ότι είναι καλύτερα να μην το αποδεικνύουμε και συνέχεια σε όλους τους τομείς τις ζωής μας.
Ας το ξορκίζουμε και λίγο...
Mpizelw "Μπράβο και στους δυό σας";
(Ελπίζω να μη νομίσες ότι είναι φωτογραφία γάμου της Leigh-Cheri και λες μπράβο σε αυτήν και στο γαμπρό!..)
;-p
Πολύ την ένοιωσα την leigh-chery! Κι εγώ αισθάνομαι φριχτά μπροστά σε φωτογραφίες τέτοιου είδους, ιδίως του γάμου (που απεχθάνομαι, ομοίως, ως θεσμό και ως όχημα ευτυχίας!). Μακάρι ο γάμος να ήταν η απαρχή ατέλειωτης ευτυχίας αλλά είναι (και πάντα ήταν) απαρχή δεινών, με σπάνιες εξαιρέσεις.
Δημοσίευση σχολίου