«Στις αρχές της δεκαετίας του `60 ένας μαθητής γυμνασίου της μακρινής επαρχίας αρνείται να προσαρμοστεί στο σύστημα αξιών που κυριαρχεί. Αντιπαθεί την οικογένειά του, το σχολείο, τους χωροφύλακες, τους πλούσιους, τους βολεμένους. Υποψιάζεται πως όλα γύρω του είναι ένα βρώμικα στημένο παιχνίδι κι ονειρεύεται πως μπορεί να ξεφύγει απ` όλα αν γίνει παραγωγός ραδιοφώνου, κάποιος που όλοι θα θαυμάζουν…»…Στέκομαι αρκετή ώρα φυλλομετρώντας ξανά και ξανά το βιβλίο, προσπαθώντας ν` αποφασίσω ποιο κομμάτι του θέλω να παραθέσω ως απόσπασμα, μια που το ίδιο το βιβλίο είναι αντισυμβατικό ακόμα και ως μορφή κι έχει στο οπισθόφυλλο το ίδιο το τέλος του, πράγμα που συνήθως οι αναγνώστες προτιμούμε να μην γνωρίζουμε.
Ήρωάς του, ένας έφηβος που η ευαισθησία και η ευφυΐα του τον κάνουν από πολύ νωρίς να διαισθάνεται και να διακρίνει το δίκαιο από την αδικία, την υποκρισία από την αλήθεια, την ουσία από την βλακεία.
Απόλυτα αντιεξουσιαστικό και αντισυμβατικό, αντίθετο σε καθετί επιβαλλόμενο από την κοινωνία, μία διαρκής αμφισβήτηση και άρνηση κάθε θεσμού που φτάσαμε όλοι να θεωρούμε αυτονόητο, που λιμνάζουμε μέσα του και δεν βλέπουμε καν ότι μας αρρωσταίνει.
Ένας νεαρός που με αποφασιστικότητα, σιγουριά, αυστηρότητα και θυμό, αποκαλύπτει, ξεσκεπάζει την υποκρισία μέσα στην οποία ζούμε. Αν και μόλις έφηβος, τολμάει και σατιρίζει, ειρωνεύεται, χλευάζει, ακόμη και χτυπάει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οποιονδήποτε που, επειδή θεωρεί πως έχει μια μορφή εξουσίας (δάσκαλο, δήμαρχο, γονιό, χωροφύλακα, παπά, πλούσιο, κοινωνικά καταξιωμένο κλπ) βαυκαλίζεται πως είναι σπουδαίος και προσπαθεί να επιδείξει και να επιβάλει την δήθεν εξουσία του και στους άλλους, τους πιο αδύναμους πάντα, εννοείται.
Ο ίδιος δεν διστάζει να κλωτσήσει ακόμα και τα μεγαλύτερα όνειρά του, προκειμένου να μη δεχτεί συμβιβασμούς που αντιτίθενται στην αξιοπρέπεια, το ήθος και τις αρχές του.
Με μία οργισμένη τρυφερότητα κάνει λόγο για την ελευθερία του ανθρώπου, την οποία, στην πραγματικότητα, μόνο η ίδια η Φύση μπορεί να την υπαγορεύσει, ενώ αντίθετα, όλοι αυτοί οι κοινωνικοπολιτικοί θεσμοί μας, την υπονομεύουν και την στερούν.
Από σελίδα σε σελίδα, το βιβλίο εξελίσσεται, ραγδαία μπορώ να πω, με μια αναμφισβήτητα ανοδική πορεία, κι εδώ δεν αναφέρομαι τόσο σε κάποια κορύφωση συγκινησιακή ή αγωνίας, όπως εννοούμε συνήθως, αλλά σε μια εξέλιξη περιεχομένου, λόγου, νοήματος, ουσίας. Όλο και πιο ξεκάθαρα λέει αυτά που θέλει να πει. Όλο και πιο άμεσα, πιο απροκάλυπτα, σα να σε κοιτάει ίσια στα μάτια, πετώντας σου κατάμουτρα αλήθειες. Σα μια οργή που όλο και φουντώνει. Και που ποτέ δεν θα κοπάσει, αν τα πράγματα δεν γίνουν πιο ανθρώπινα. Πιο Αληθινά.
…Δεν αποφάσισα για το απόσπασμα που θέλω. Θέλω πολλά. Αν δεν βάλω όμως κάτι, έστω ελάχιστο, θα σκάσω! Αρπάχτε το!
«…Εμφανίστηκα μ` ένα μεγάλο χαμόγελο και το ”γλυκό” μόλις με είδε φωτίστηκε, “ελπίζω σήμερα να `ρθεις σπίτι, έτσι;”, είπε. Εγώ απάντησα ναι και ρώτησα τι ώρα να πάω.
“Το μεσημεράκι και να καθίσεις, να μείνεις μέχρι το βράδυ”, είπε το “γλυκό” και μου έδωσε τη διεύθυνση του σπιτιού, που ήταν γραμμένη πάνω σε μια κομψή κάρτα που `χε τ` όνομα ενός παλιομαλάκα – και τον είπα παλιομαλάκα γιατί στην κάρτα έγραφε “εισοδηματίας”, δηλαδή κοπρόσκυλο, όπως έλεγε ο παππούς μου αυτούς που τους λέγαν εισοδηματίες…»
Κι ένα ακόμα:
«…Κι εκείνο που μ` έκανε να θυμώνω πιο πολύ με την κατάστασταση ήταν πως δεν ήθελα να μεγαλώσω ανάμεσα σ` όλους αυτούς τριγύρω, που πήγαιναν και γυρνούσαν από τις δουλειές τους, όλους αυτούς τους υπάκουους της κάθε μέρας…»
...Ήταν το πρώτο βιβλίο (δώρο) που διάβασα το 2007. Ωραίο ξεκίνημα! Ωραίο, δυναμικό και ουσιαστικό. Και η ευχή μου για τη νέα χρονιά;
Αυτή η εφηβεία που ο κ. Κουτσούκος διατηρεί ακμαία και οργισμένη (γιατί έτσι πρέπει να είναι μία εφηβεία) ανεξάρτητα από τα νούμερα που αλλάζουν στα ημερολόγιά μας, να εξαπλωθεί σαν ιός, σαν γρίπη, να γίνει επιδημία και να μας καταβάλει όλους!
Το «ΦΑΤΕ ΜΟΝΟΙ» του Ηλία Κουτσούκου
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΚΕΔΡΟΣ»
3/01/2007
Φένια
9 σχόλια:
Με τον Κουτσούκο μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Αυτός στον 1ο εγώ στον 3ο. Με τον γιο του παίζαμε μαζί μπάλα κάτω στο πεζοδρόμιο. Πολύ καλός ήταν, ήσυχο και έξυπνο παιδί. Έχω να τον δω χρόοοοονια τον Μ. τι μου θύμισες τώρα. Τον Κουτσούκο εμείς τα παιδιά τον φωνάζαμε "ειδησά" γιατί έλεγε τις ειδήσεις στην ΕΤ3. Όταν άκουγε την προσφώνηση αυτή η πρώην γυναίκα του η Δ. έλεγε "μπράβο παιδιά, γάντι του πάει". Ποιος ξέρει τι ειδήσεις της έφερνε της γυναίκας, διότι μετά από λίγο καιρό χώρισαν και έτσι χάσαμε και τον φίλο Μ. μια και μετακόμισαν από εκεί. Τον Κουτσούκο τον έβλεπα μετά συχνά στην Ναυαρίνου, κάπου εκεί πρέπει να μένει. Είχε και κοτσίδα, οδηγούσε μια μηχανή τζόπερ και έβγαινε για τσιγάρα με τις παντόφλες...
Αυτά τα ολίγα ανεκδοτολογικά...
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε!
Άξιζε δηλαδή το δώρο, ε; Τώρα που το διάβασες σειρά είναι να το δώσεις και σε ΄μένα.
Δεν είναι μόνο ίδιος ο Κουτσούκος του οποίου οι αιχμηρές απόψεις παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον (η απουσία του από τον 102 και γενικότερα από το ραδιόφωνο της πόλης είναι πολύ αισθητή, όπως άλλωστε και του Λυκεσά) που μου κίνησαν το ενδιαφέρον για το βιβλίο, αλλά κυρίως μια πολύ καλή συνέντευξη του πριν κάποιες μέρες στον 958 όπου το παρουσιάσε εκεί. Χαιρομαι που εσένα δεν σε απογοήτευσε, το αντίθετο μάλιστα βλέπω!
Υ.Γ.: Από ότι τον έχω δει πριν λίγο καιρό κυκλοφορεί ακόμη με την τσόπερ! Ελπίζω δε -δε νομίζω πάντως να έχει αλλάξει συνήθειες...- να βγαίνει ακόμη για τσιγάρα με τις παντόφλες!
Αχ και να ειχα και λιγο χρονο! Στις διακοπες μου υποτιθεται θα διαβαζα κανα βιβλιο αλλα μαλακιστηκα(με το παρδον) ο βλακας και δεν καταφερα να διαβασω τιποτα. Και ξαφνικα ερχεσαι εσυ με ενα σου ποστ και με κανεις να θελω να διαβασω αυτο το βιβλιο τωρα αμεσως!!Δυστυχως δεν γινεται τωρα, αρχισαν παλι τα διαβασματα (τα αλλα διαβασματα!) και δεν προαλβαινω. Ακουγεται πολυ καλο παντως και ηδη μπηκε στην "to be read" λιστα μου! φιλια πολλα!
Εγώ, τον Κουτσούκο τον άκουγα μικρή με τους δικούς μου. Μεγαλώνοντας τον άκουγα μόνη μου και πριν 10 χρόνια, πέτυχα γραπτά του σ` ένα περιοδικό που διανέμονταν δωρεάν στα ίδια στέκια όπου έβρισκα τον "εξώστη". Είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ! Λεγόταν "ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ" κι ήθελα να το βρίσκω πάντα, αλλά τελικά, εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα από την πιάτσα. Κρίμα γιατί ήταν, πολύ ωραίο! Έχω κρατημένα 2 τεύχη. Δεκέμβρης 1996 και Απρίλιος 1997.
Τον βλέπω κι εγώ από καιρό εις καιρό στη Ναυαρίνου -και όχι μόνο- με τον κότσο του και την τεράστια μηχανή, εδώ και χρόνια. Πάντα μου φαινότανε δύσκολο να τον πλησιάσει κανείς, μετά το βιβλίο όμως, όχι και τόσο;-)
Tertul,τι να μ` απογοητεύσει,πλάκα κάνεις; Μόνο με κάτι τέτοιους φωνάζω "ΕΥΤΥΧΩΣ"!
Παιδιά, διαβάστε το.
Parisaktούλη, trust me, αν μπορείς να το προμηθευτείς εκεί, δεν πρόκειται να σε αποσπάσει ή να σε καθυστερήσει από τίποτα. Είναι σα να σε παίρνει μονότερμα και το διαβάζεις μια κι έξω!
λες ε? θα το κοιταξω...σε λιγο καιρο κατεβαινει η κοπελα μου ελλαδα, οποτε ισως μια παραγγελια να μην ειναι τοσο κακη ιδεα...
γάμησε. ο κουτσούκος γάμησε με αυτό το σαρωτικό βιβλίο.
δΓιαβάζεται χωρίς ανάσα.
γσ
Ναι , σαφώς και ψήνομαι και εγώ .
Αν και δεν περνάω πια συχνά απ' τη ναυαρίνου , νομίζω κατάλαβα και το πρόσωπο.
Σίγουρα υπάρχει πολύς κόσμος που θέλει να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα σ' αυτό τον έφηβο(?) .
Καλή χρονιά επίσης τουγιουώλ .
Τώρα εγώ τι να πω μετά το διάβασμα του βιβλίου? Καταρχήν το – πλέον – αυτονόητο: διαβάζεται όντως χωρίς ανάσα. Δε γίνεται αλλιώς.
Δεύτερον μου άρεσε, με συγκίνησε και με άγγιξε πολύ η γραφή του. Ο λόγος είναι άμεσος, ουσιώδης, καθημερινός αλλά όχι ανιαρός. Εκτός από όλα αυτά που γράφει η Φένια με τα οποία συμφωνώ απολύτως και δε χρειάζεται να επαναλάβω, έχω να προσθέσω την καταπληκτική και σε καμμία περίπτωση βεβιασμένη αίσθηση του χιούμορ. Γέλασα πολλές φορές με την ψυχή μου, είδα σε πολλά σημεία κομμάτια του εαυτού μου και ζήλεψα άλλα που δεν έχω. Το σίγουρο είναι ότι είναι εμφανής μια εφηβεία όχι «επιεικής» - για να παραφράσω και το γνωστό στίχο – ένας χαρακτήρας γεμάτος ελαττώματα, παραπτώματα, λάθη και στραβοπατήματα αλλά συγχρόνως μια ψυχή με ευαισθησίες, ωριμότητα παρά την παιδικότητα που τη διακρίνει, μια ζωή με ουσία, με άποψη. Ένας άνθρωπος που δε ζει για να ζει, και του οποίου οι «επαναστατική» στάση έχει κάποιο λόγο, δε γίνεται για το θεαθήναι.
Είναι πάντα ευτύχημα διαβάζοντας να ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν άνθρωποι με κοινό τρόπο σκέψης σε κάποια ζητήματα παρά τα διαφορετικά βιώματα του γράφοντος με τα δικά σου. Μετά από καιρό ήρθε αυτό το βιβλίο να μου το υπενθυμίσει κι αυτός είναι από μόνος του λόγος για να το εκτιμήσω.
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο.
Κι ευχαριστώ πολύ που με συμπληρώνεις για το χιούμορ. Μεγάλη παράλειψη που δεν το είχα επισημάνει. Κι εγώ γέλασα πολύ!
Δημοσίευση σχολίου