Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

Άνθρωπος-ζώο, όπως γεννήθηκα...

Με κούρασε η πόλη!
Με κούρασε σαν αγχωμένο τζόκιν.
Δεν είναι τρέξιμο. Ούτε περπάτημα.
Ένα υβρίδιο.

Κουράστηκα να βλέπω όλους να «τρέχουν».
Όχι από χαρά ή ενθουσιασμό.
Όχι για να συναντήσουν έναν φίλο ή τον Έρωτα.
Αλλά γιατί τους κυνηγάει πάντα κάτι.
Τους κυνηγά η δουλειά, τους κυνηγά ο χρόνος,
φίλοι, γνωστοί, οικογένεια…το ίδιο τους το άγχος.
Με σπρώχνουνε στα πεζοδρόμια και φέρνω σβούρες σαστισμένη.
Μα δεν μπορώ ν` ακολουθήσω άλλο. Φτάνει!

Θέλω το περπάτημά μου, περπάτημα κανονικό.
Το τρέξιμό μου, τρέξιμο. Επιλογή ΜΟΥ.
Θέλω όταν πέφτω στο κρεβάτι, να κοιμάμαι.
Να είμαι άνθρωπος.
Άνθρωπος – ζώο, όπως γεννήθηκα.
Όχι άνθρωπος – μηχανή, όπως εδώ.

Τι έκτρωμα είν` αυτό που έχουμε βαφτίσει «πόλη».
Δεν το αναγνωρίζω. Ούτε εμένα αυτό.
Θ` αλληλοεξοντωθούμε!
Νιώθω μέσα σ` αυτήν σαν άγριο ζώο, κλεισμένο σ` έναν κήπο ζωολογικό.
Το συντηρούνε, βέβαια. Αλλά ζει;
Τάχα αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του;
Αν ξαφνικά το ελευθερώσεις ξέρει να προστατευτεί;
(μα έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν θέλουν να μπορεί.)

Κι εγώ ομοίως, μες στην πόλη – φυλακή μου.
Ψάχνω να βρω τρόπους πλαστούς και τεχνικές να πλησιάσω μια στιγμή τη Φύση – φύση μου.
Κανονικό placebo, δηλαδή,
Βάζω Vivaldi και φαντάζομαι τις εποχές.
Αφού στην πόλη ούτε αυτές καταλαβαίνεις.
Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, ΕΝΑ χρώμα.
Πάντοτε γκρι. Το γκρι της πόλης. Το πολύ συγκεκριμένο.
Ούτε χρυσό του Φθινοπώρου, ούτε πράσινο,
ούτε καφέ, λουλουδιαστό… ούτε καν άσπρο!
Το άσπρο το χιόνι του χειμώνα… πούν`το;
Τόση η βρωμιά σ` αυτήν την πόλη, γη κι αέρα,
που και το χιόνι βγαίνει λερωμένο.

…Δεν ξέρω πώς αντέχουνε οι άλλοι.
Και δε με νοιάζει, αφού έτσι το γουστάρουν.
Ίσως κατάφεραν να τους αλλοτριώσουν πλήρως.
Δε με νοιάζει!
Εγώ ακόμη τους κοιτάζω σαστισμένη…
Δεν είναι φυσιολογικοί!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!...


ΥΓ: Καλά τώρα. Εδώ δεν πρόκειται για "ποίημα".
Ας μη ληφθεί ως τέτοιο.
Το πνίξιμό μου θέλω να φωνάξω...

9 σχόλια:

meez είπε...

Ωραιότατο post .
Ένας απ' τους λόγους που οδηγείται έτσι το πράγμα είναι σαφώς το να μας πουλάνε ως "υπηρεσίες ποιότητος" τις φυσιολογικές μας δραστηριότητες .
Είναι εντελώς κατευθηνόμενο .
Το θέμα είναι να βρίσκουμε τρόπο να "don't buy it" .

Όσο για το τρέξιμο είχα γράψει κι εγώ μια βλακεία...
http://biocats.blogspot.com/2006/10/cyborg.html

Ανώνυμος είπε...

Πες τα! Πες τα!

Leigh-Cheri είπε...

meez, το είχα ήδη διαβάσει το post σου αυτό και είχα ταυτιστεί πλήρως.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τρέχουν όλοι σαν τρελοί.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν και μένουν ανεπηρέαστοι από τη φυσική ομορφιά ενώ είναι δίπλα τους. Δεν ζούνε και δεν το καταλαβαίνουν.
"Η Βραδύτητα" του Κούντερα (εκδόσεις:ΕΣΤΙΑ) είναι ένα βιβλίο που τα λέει όλα.Σε αργούς ρυθμούς χωράν τα πάντα. Το προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ευχαριστώ, παιδιά. Είναι παρήγορο να βλέπεις πως υπάρχουν κι άλλοι...

par-i-saktos είπε...

ποσο αληθεια ειναι...ποσο σε καταλαβαινω...
Ειμσατε πραγματι σαν ζωα σε ζωολογικο κηπο.Ετοιμοι να φαμε ο ενας τον αλλον. Δυο μοτο χαρακτηριζουν την κοινωνια μας : "Ο χρονος ειναι χρημα", "Ο σκοπος αγιαζει τα μεσα". Ολα τα αλλα χανονται μεσα σε αυτες τις λεξεις. Πρεπει να τρεχεις συνεχεια σου λενε. Για να προλαβεις τι ομως?Ελα ντε. Η μιζερια μας κρυβεται στους ρυθμους της ζωης μας. Κοιτα γυρω σου...

Ανώνυμος είπε...

Γιατί οι άνθρωποι τρέχουν με τέτοιους εξωφρενικά γρήγορους ρυθμούς? Γιατί δε μπορούν να ξεχωρίσουν τις εποχές, γιατί όλα μοιάζουν, μυρίζουν, φαντάζουν πανομοιότυπα?
Γιατί πια έτσι έχουν μάθει. Γιατί πια δε γνωρίζουν τι είναι φυσικό και τι πλαστικό. Ή, ακόμα χειρότερα, νομίζουν το πλαστικό για φυσικό. Γι αυτό και δεν αντιδρούν, γιατί αυτές οι εικόνες είναι γι αυτούς απλά η πραγματικότητα. Αυτή είναι η φύση. Δεν είναι λοιπόν επιλογή για κάποιους αυτοί οι ρυθμοί, αυτό το χάος. Είναι ο μόνος τρόπος που ξέρουν. Έμαθαν να ζουν μ’ αυτό, έμαθαν σχεδόν να τ’ αγαπούν. Γιατί να σου προξενήσει εντύπωση κάτι που μόνο ξένο δεν το θεωρείς? Όχι τυχαία βέβαια κι αυτό το παραμύθι. Αλλά… αν δεν σου έχει μιλήσει ποτέ κανείς γι αυτό, αν δεν προβληματίστηκες ποτέ, αν δεν ψάχνεις για εναλλακτική, αν σου αρέσει να «παρασύρεσαι» από τις τάσεις της εποχής, τότε όλα αυτά είναι πολύ οικεία για σένα, είναι «σπίτι» σου. Κι έχεις πια ενσωματωθεί σ’ αυτό, έχεις γίνει κι εσύ κομμάτι του.

Δεν ξέρω λοιπόν αν φταίει το γκρίζο της πόλης. Μπορεί να είναι η εποχή, αυτή που αντικατέστησε τις τέσσερις εποχές, έτσι όπως τις ξέραμε. Εσύ λες πως θέλεις να φύγεις από την πόλη. Εγώ λέω πως θέλω να φύγω από την πλαστή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χώρου. Κι αν αυτό φαίνεται ουτοπικό ή υπεκφυγή, τότε σε πείσμα των καιρών θα θυμάμαι και θα προσπαθώ πάντα να είμαι κοντά στην πραγματική φύση του ανθρώπου. Αυτή του «ανθρώπου – ζώου. Έτσι όπως γεννήθηκε»...

Ανώνυμος είπε...

par-i-sakte, έτσι είναι, όπως τα λες. Εσύ, προς το παρόν, τη γλύτωσες άραγε; Τρέχουν κι εκεί έτσι, χωρίς νόημα;

γνωστάγνωστε, προφανώς αυτό συμβαίνει. Είναι ο μόνος τρόπος που έχουν γνωρίσει. Αλλά και πάλι εγώ σαστίζω: Ενστικτωδώς ρε γμτ, δεν θα πρεπε να έχουνε μια κλίση προς τη φύση; Μα μου φαίνεται τελείως αφύσικο!

par-i-saktos είπε...

ισως και να την γλιτωσα προς το παρον. Εδω που ειμαι εγω τουλαχιστον (Λανκαστερ) δεν τρεχουν σαν τρελοι. Υπαρχει ενα επιπεδο ζωης που κατα καποιο τροπο σε ηρεμει. Δεν ξερω αν ειναι βασικο,αλλα παντως κυριαρχει το πρασινο εδω κι οχι το γκρι.Οταν ηρθα για μερικες μερες αθηνα πριν απο εναν μηνα, με επιασε καταθλιψη απο την τσιμεντουπολη που αντιμετωπισα. Το γκρι παντου. Δεν ξερω αν επηρεαζει τους ρυθμους μας, αλλα σιγουρα μας γ... την ψυχολογια.

enteka είπε...

πες τα! (κι απο μένα)

Geronimo είπε...

Δεν θα σας χαϊδέψω τ΄αυτάκια. Το αντίθετο.

Το περιβάλλον που ζούμε είναι και αυτό επιλογή μας. Σε όσους αρέσει αυτή η πόλη (η όποια πόλη)... Και μάλλον αρέσει έτσι σε πολλούς, γιατί την έχουμε κάνει σαν τα μούτρα μας. Οι πόλεις μας είμαστε εμείς. Και είναι άσχημες όπως εμείς. Αν δεν μας άρεσαν έτσι, αν δεν είμαστε εμείς αυτοί που τις χτίσαμε θα τις κάναμε αλλιώς, θα τις είχαμε αλλάξει, θα ήταν όμορφες. Αλλά μάλλον έτσι μας αρέσουν. Είναι κάτι σαν... φυσική επιλογή. Είμαστε εμείς. Και εμείς έχουμε την επιλογή και την ευθύνη να ζούμε όπου και όπως γουστάρουμε. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και αν αυτό δεν γίνεται δεν φταίει κανείς παρά μόνο πάλι... εμείς. Γι' αυτό μην το συζητάτε. Αν δεν σας αρέσει φεύγετε. Έτσι απλά, τόσο απλά. Η αποκέντρωση δεν είναι μόνο πολιτικό ζήτημα. Είναι πριν απ΄όλα προσωπικό.