Άνθρωπος-ζώο, όπως γεννήθηκα...

Με κούρασε η πόλη!
Με κούρασε σαν αγχωμένο τζόκιν.
Δεν είναι τρέξιμο. Ούτε περπάτημα.
Ένα υβρίδιο.

Κουράστηκα να βλέπω όλους να «τρέχουν».
Όχι από χαρά ή ενθουσιασμό.
Όχι για να συναντήσουν έναν φίλο ή τον Έρωτα.
Αλλά γιατί τους κυνηγάει πάντα κάτι.
Τους κυνηγά η δουλειά, τους κυνηγά ο χρόνος,
φίλοι, γνωστοί, οικογένεια…το ίδιο τους το άγχος.
Με σπρώχνουνε στα πεζοδρόμια και φέρνω σβούρες σαστισμένη.
Μα δεν μπορώ ν` ακολουθήσω άλλο. Φτάνει!

Θέλω το περπάτημά μου, περπάτημα κανονικό.
Το τρέξιμό μου, τρέξιμο. Επιλογή ΜΟΥ.
Θέλω όταν πέφτω στο κρεβάτι, να κοιμάμαι.
Να είμαι άνθρωπος.
Άνθρωπος – ζώο, όπως γεννήθηκα.
Όχι άνθρωπος – μηχανή, όπως εδώ.

Τι έκτρωμα είν` αυτό που έχουμε βαφτίσει «πόλη».
Δεν το αναγνωρίζω. Ούτε εμένα αυτό.
Θ` αλληλοεξοντωθούμε!
Νιώθω μέσα σ` αυτήν σαν άγριο ζώο, κλεισμένο σ` έναν κήπο ζωολογικό.
Το συντηρούνε, βέβαια. Αλλά ζει;
Τάχα αναπτύσσει τα χαρακτηριστικά του;
Αν ξαφνικά το ελευθερώσεις ξέρει να προστατευτεί;
(μα έτσι κι αλλιώς, αυτοί δεν θέλουν να μπορεί.)

Κι εγώ ομοίως, μες στην πόλη – φυλακή μου.
Ψάχνω να βρω τρόπους πλαστούς και τεχνικές να πλησιάσω μια στιγμή τη Φύση – φύση μου.
Κανονικό placebo, δηλαδή,
Βάζω Vivaldi και φαντάζομαι τις εποχές.
Αφού στην πόλη ούτε αυτές καταλαβαίνεις.
Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας, ΕΝΑ χρώμα.
Πάντοτε γκρι. Το γκρι της πόλης. Το πολύ συγκεκριμένο.
Ούτε χρυσό του Φθινοπώρου, ούτε πράσινο,
ούτε καφέ, λουλουδιαστό… ούτε καν άσπρο!
Το άσπρο το χιόνι του χειμώνα… πούν`το;
Τόση η βρωμιά σ` αυτήν την πόλη, γη κι αέρα,
που και το χιόνι βγαίνει λερωμένο.

…Δεν ξέρω πώς αντέχουνε οι άλλοι.
Και δε με νοιάζει, αφού έτσι το γουστάρουν.
Ίσως κατάφεραν να τους αλλοτριώσουν πλήρως.
Δε με νοιάζει!
Εγώ ακόμη τους κοιτάζω σαστισμένη…
Δεν είναι φυσιολογικοί!
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ!...


ΥΓ: Καλά τώρα. Εδώ δεν πρόκειται για "ποίημα".
Ας μη ληφθεί ως τέτοιο.
Το πνίξιμό μου θέλω να φωνάξω...