Στον απόηχο...(3)...

Και για να τελειώνω (ίσως) με τις διακοπές, ας το τριτώσω το πράγμα.
Δεν ορκίζομαι πως δεν θα επανέλθω, όμως!...


Να μην ξεχάσω:
Η σαύρα που ανεβαίνει τα στενά σκαλοπατάκια, τα πλακόστρωτα, τα στριφογυριστά.
Κι αυτή, που κάποια άλλη στιγμή, τα κατεβαίνει με αλματάκια.

Το γιασεμί, σ` ανύποπτες στιγμές κι ανύποπτες γωνιές,
Με τη λευκάδα και με τ` άρωμά του μες στη νύχτα.

Η μυρωδιά απ` τα φαγητά που βγαίνει στα σοκάκια μες στο καταμεσήμερο
απ` τ` ανοιχτά παραθυράκια και τις πόρτες των κατάλευκων, μικρών, τετράγωνων σπιτιών.

Ο δυόσμος που καθαρίζουνε κάθε πρωί στο «Αέρινο»
για να ΄ναι φρέσκος, όταν το βράδυ θα τον βάλουν στα ποτά.

Το χαμόγελό Του, καθώς γυρνάει και με κοιτάει
σε μια ανάβασή μας ως το Κάστρο.

Τα σκαλοπάτια…Τα βράχια…Το χάδι Του…

Η ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας,
η επιβεβαίωση σήμερα στο φιλί Του,
το κύμα…το άγγιγμά Του…
…Το άγγιγμά Του μες στο κύμα…

...Σ` ευχαριστώ