Βλέπω τις μικρές γροθιές σου
που κλείνουνε την άμμο και τη σφίγγουν
«Δεν θέλω να φύγω!», λεν, φωνάζουν
Μη την σφίγγεις την άμμο
Δεν πρόκειται να σε κρατήσει
Δεν μπορεί.
Κοίτα!
Όσο πιο δυνατά την κλείνεις μες στις χούφτες σου
τόσο αυτή γλιστράει ανάμεσα απ` τα δάχτυλά σου, τρέχει…
Γίνεται το χέρι σου κλεψύδρα
Κι ο χρόνος φεύγει…
Μη την σφίγγεις!
Άγγιξέ την, απλά
Με τα δάχτυλα ανοιχτά
Με την παλάμη ολόκληρη
Ή, καλύτερα ακόμη,
άσε να σε χαϊδέψει εκείνη
Άσε το χρόνο ν` απλωθεί…αντί να φύγει…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Αυτο δεν γινεται και με τους ανθρωπους που εχουμε διπλα μας? Οσο προσπαθουμε να αλλαξουμε τους αγαπημενους μας,οσο καταπιεζουμε την προσωπικοτητα τους τοσο πιο πολυ απομακρυνονται. Ειτε ειναι απο γονιο σε παιδι, απο απλο φιλο σε απλο φιλο ή απο τον εναν στον αλλον σε μια ερωτικη σχεση...
Σαν την αμμο που οσο την σφιγγεις τοσο πιο ευκολα γλιστραει και φευγει...
Hello Fenia mou
diavasa ton apoixo 2 kai mou aresan para polu oi eikones pou mou dimiourgithikan sto mialo. san anthropos tis kinisis eniosa tin ammo, mai zesti kalokairini ammo, auth ton paidikon mas diakopon, na kila mes apo ta xeria mou.
tha ithela omos na sou grapso gia kati pou den pisteuo oti eimai o pio armodios, alla einai kati pou tha ithela na sizitisoume. tha ithela na milisoume ligo gia ti morfi, (domi na to po?)tou poiimatos.
auto loipon einai to sxolio mou
Βλέπω τις μικρές γροθιές σου
που κλείνουνε την άμμο, na τη σφίγγουν
«Δεν θέλω να φύγω!», λεν, φωνάζουν
Μη την σφίγγεις.
Δεν πρόκειται να σε κρατήσει
Δεν μπορεί.
Κοίτα!
Όσο πιο δυνατά την κλείνεις μες στις χούφτες σου
τόσο αυτή γλιστράει ανάμεσα απ` τα δάχτυλά σου, τρέχει…
Γίνεται το χέρι σου κλεψύδρα
φεύγει o χρόνος…
Μη την σφίγγεις!
Άγγιξέ την, (απλά)
Με δάχτυλα ανοιχτά
Με την παλάμη ολόκληρη
άσε να σε χαϊδέψει εκείνη
Άσε το χρόνο ν` απλωθεί…αντί να φύγει…
signomi pou parapiisa to poiima sou, den ksero ti akrivos me kanei na to protimousa etsi, nomizo oti den mou aresoun ta polla arthra, to kanoun pio sigekrimeno, na po? an me katalaveneis. kai merikes fores mou aresei na paraloipontai kai na enoountai prismena pragmata.
grapse mou ti pisteueis gia tin paremvasi mou kai episeis an nomizeis oti se endiaferei na sinexisoume autin ti sizitisi
se filo
Vaggelis
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη, par-i-sakte! Μόνο αφήνοντας ελεύθερο κάποιον μπορείς να τον κρατήσεις κοντά σου (αν είναι να μείνει) με ειλικρίνεια.
Βαγγέλη μου, ΓΕΙΑΑΑ!
Χαίρομαι που σε συναντώ εδώ. Όχι, δεν μ` ενοχλεί καθόλου η..."παραποίησή" σου. Άλλωστε, το χω ξαναπεί:"Μ` αρέσουν οι παρατηρήσεις. Διορθώνομαι!"
Απλά, νομίζω πως αυτό είναι όπως το νιώθει κανείς. Κι είναι πολλές οι φορές που ξαναδιαβάζοντας κάτι που έγραψα βρίσκω ένα σωρό πράγματα που θα θελα ν` αλλάξω. Συνήθως όμως αυτό που προτιμώ τελικά να κρατήσω είναι το πρώτο αυθόρμητο, ακατέργαστο και άγαρμπο που μου έχει βγει;-)
Ίσως το αισθάνομαι πιο αληθινό...
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε πιο...προσωπικά.
CY!
Δημοσίευση σχολίου