Άνοιξη (;) στη Σερβία...στον Λίβανο...στο...;;;

Προχωράει ο κόσμος;…
Πάλι τα ίδια!
Πώς έγιναν οι Αμερικανοί και οι εκάστοτε «μπάτσοι» τους (Τουρκία, Ισραήλ, Αλβανία κλπ) διαχειριστές της Ζωής όλων μας; Πότε όλοι οι υπόλοιποι θα σταματήσουν να τους ανέχονται και να τους σιγοντάρουν; Πού είναι ο ΟΗΕ και, τελικά, τι είναι;

Πριν 7 χρόνια, στις γνωστές εικόνες φρίκης της TV, το χεράκι ενός μικρού κοριτσιού αποκομμένο από τα υπόλοιπα μέλη του (επίσης διασκορπισμένα) έπειτα από έναν βομβαρδισμό, μ` έκανε κι έβγαλα στο χαρτί ό,τι με είχε κατακλύσει βλέποντάς το. Τότε ο πόλεμος ήτανε στη Σερβία. Και ήτανε Άνοιξη…
Γιατί και πάλι να είναι επίκαιρο; Ως πότε θα είναι;…


Ήρθε ο Μάης, μαμά!
Ήρθε ο Μάης, που είναι η ίδια η Ζωή, όπως μου ‘λεγες.
Γέννες παντού.
Λουλούδια, δέντρα κι αστεράκια,
το φως του Ήλιου,
καινούργια λάμψη, ξαναγεννημένη.
Δεν είναι δα τυχαίο πως κι η γιορτή σου, μάνα, είναι τώρα.

Λίγα τα χρόνια – μονάχα 10 –
όσα τα δάχτυλα στα χάδια σου,
μα είχα προλάβει να δεχτώ αυτό το φυσικό σου δώρο, της Ζωής.
Κι είχες προλάβει να μου πεις
πως όλ` αυτά, εδώ γύρω, είναι για όλους.
Πως σε όλα τα παιδάκια, εμάς, ανήκουν.
Και πως το δώρο αυτό θα κάνω κάποτε κι εγώ σ` άλλα παιδάκια.

Μα αυτός ο Μάης που εγώ τον πρόσμενα
στολίζοντας τον εαυτό μου με χαμόγελα,
λούζοντας το κορμί μου με ηλιαχτίδες,
έσκασε πάνω μου
την ώρα που ‘βαζα λουλούδια στα μαλλιά μου.
Κι έχασα, μάνα μου, τα χείλη
και τα χαμόγελα πια να τα ζωγραφίσω δεν μπορώ.
Παν και τα μάτια μου
κι όλα γύρω σκοτάδι.
Και πέσαν τα μαλλιά μου,
σκεπάσαν τα λουλούδια από τη Γη, τα πνίξανε…

Τον έχασα το Μάη, μαμά!
Μαζί κι όλους τους μήνες.
Κι εσένα, μάνα, δεν σε βλέπω πια.
Τα πόδια μου δεν ξέρω πού είναι,
να τρέξω, να κρυφτώ στην αγκαλιά σου,
να μην τρομάζω απ` τις σειρήνες, τις κραυγές, τα ουρλιαχτά.
Κι όμως!
Σαν τώρα, μου ‘λεγες πως η αγκαλιά σου πάντα με χωράει
Σαν τώρα, μου ‘πες, θα ‘μια πάντα εκεί ασφαλής.

Μα ο Μάης με σκόρπισε…
Χίλια κομμάτια εγώ,
δυο χέρια εσύ
και πώς να με μαζέψεις!
Νιώθω το κλάμα σου, μανούλα
κι ας μην μπορώ τα δυο σου μάτια να κοιτάξω.
Λυπάμαι που τα χέρια μου πια δεν μπορώ να βρω
να πιάσω, να σου στείλω ένα γράμμα,
τον πόνο σου λιγάκι να ζεστάνω.

Τίποτα!
Τίποτα, μάνα μου, δεν έχει μείνει!
Μόνο η φωνή μου
που ξέρω πως μιλάει μες στην καρδιά σου.
Κι αυτό το δώρο που χρωστώ κι εγώ στα παιδάκια που λέγαμε…

Μην θρηνείς!
Άκου!
Παιδάκια άλλα θα ρθουν, στην αγκαλιά σου να μπούνε
Κι εσύ θα πρέπει Ζωή ξανά να τους δώσεις.
Ένα – ένα τα κομμάτια μου
στα δυο τα χέρια τα φτωχά σου, θα χωρέσουν
Ένα – ένα, κάνε τα πνοή
και δύναμη δώσε μ` αυτή στα νέα σου τέκνα.
Μέχρι το χίλια, που ‘ναι τα κομμάτια μου,
χίλια χαμόγελα,
δυο χιλιάδες χέρια
θα σπείρουνε ξανά τη Σερβία!
Πόσοι σπόροι χωρούν σε δυο χιλιάδες παλάμες, γνωρίζεις;
Τόσες χιλιάδες λουλούδια καινούργια
από μένα που σκόρπισα…
Να μια αρχή για να ξανάρθει ο Μάης που έχασα!