Ανεξάντλητο...

Πρέπει να γεμίσω τις φλέβες μου οξυγόνο!
Περνώ στην αντεπίθεση, στη δράση…
…………………………………………….
Κοντεύω πια να τρελαθώ
από Χαρά κι από Ζωή…

Κι ας προσπαθούν να μου κρατήσουνε σκυμμένο το κεφάλι
Στη μιζέρια ας πασχίζουν να με κλείσουνε
Ίσως για λίγο καταφέρνουν να με πείσουν
…Όμως εμένα δεν μου πάει!
Και πιέζομαι!
Κι όσο πιέζομαι, αγριεύω!
Ξεβολεύομαι!

Τι να ΄ναι αυτό που μες στις φλέβες μου ξυπνάει,
κυλάει κι ανταριάζει όλο το Σύμπαν!
Ούτε κι η ίδια δεν γνωρίζω,
όμως συμβαίνει!

ΕΝΑ μόνο λιμάνι, ποτέ δεν είναι αρκετό για να αράξω!
Τόση προσφορά η Ζωή!
Τι να προφτάσω;
Πώς να το συναγωνιστώ το Ανεξάντλητό Της!
Τόση ενέργεια!
Απ` τις αντοχές μου παραπάνω!
Στιγμές, νιώθω πως θα εκραγώ!
Νομίζω θα σκορπίσω…

Λάθος της Φύσης είν` αυτό!
Ένα λάθος!
Ή άλλο σώμα μου ΄πρεπε
ή άλλη ψυχή, στ` αλήθεια.
Τι να σου κάνει αυτό το σώμα,
πάντα άυπνο!
Πόσο ν` αντέξει;
Η Ομορφιά, πιο δυνατή, τα μάτια μου γεμίζει!
Πώς να τα κλείσω;
Ο Πόθος μέσα μου, σαλεύει, απαιτεί:
Να της ριχτώ!
Να την γευτώ!
Να την κερδίσω!




Oh, Yes!
Έρχονται και τέτοιες στιγμές, αναίτιας(?) χαράς και ασυγκράτητης ενεργητικότητας!
Μακάρι τέτοιες να είναι και οι περισσότερες για όλους!