Αντί για μνημόσυνο

17/11/1973 → 17/11/2009

“…Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι.

Η δικιά σου πόλη, η πόλη του καθενός, έχει τις κολόνες του φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν…

…Ίσως η προσωπική πόλη του καθενός να έχει ομοιότητες με τις άλλες. Η αθλιότητα, η ανεργία, η αδιαντροπιά της εξουσίας που ψεύδεται ηλεκτρονικά, η τιμή της βενζίνης, το μαύρο σύννεφο που ταξιδεύει από βορειοδυτικά προς νοτιοδυτικά, η κακοκεφιά των γειτόνων του πέμπτου, η στάνταρ γεύση των χάμπουργκερ στα φαστφουντάδικα, η ακαριαία αντίδραση της καθαρίστριας όταν μια λάμπα κινείται απρόβλεπτα και αναγγέλλει το σεισμό.

Όλα αυτά όμως είναι διακόσμηση.

Ζούμε σε διαφορετικές πόλεις, που είναι κατασκευασμένες με υλικά τις καταχρήσεις εξουσίας και το φόβο, τη διαφθορά και τη διαρκή απειλή της ζούγκλας που, κρυμμένη στα πρόσωπα του συστήματος, ξεπροβάλλει κάθε τόσο για να μας υπενθυμίζει ότι είμαστε εύθραυστοι, ότι είμαστε μόνοι, ότι μια μέρα θα γίνουμε λίπασμα για τα ραδίκια.

Ή ότι μια μέρα όλα πρέπει να παιχτούν κορόνα-γράμματα, στυλ ουέστερν, ή να κριθούν σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ…”

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Paco Ignacio Taibo II, “Στην Ίδια Πόλη Υπό Βροχή”.

Εγώ αυτά θα ήθελα να πω με αφορμή την ημέρα του Πολυτεχνείου, δια στόματος του συγγραφέα. Γιατί για μένα, το Πολυτεχνείο δεν είναι μνημόσυνο, αλλά κάλεσμα για Δημοκρατία κι Ελευθερία. Και γιατί στο παραπάνω απόσπασμα αναγνωρίζω τον φασισμό που ζούμε κι εμείς (και που τον ονομάζουνε Δημοκρατία).

Κι ίσως τελικά η λύση να μπορεί να δοθεί όντως μόνο “σε μια μονομαχία στην κεντρική λεωφόρο: ΑΥΤΟΙ Ή ΕΜΕΙΣ”!

…Όπως τότε, άλλωστε.