Γνωρίζοντας τον Αλμπέρ Καμύ…
Αποφασίσαμε, για την επόμενη συνάντηση στην Λέσχη Ανάγνωσης, να διαβάσουμε τα βιβλία “Ο Ξένος” ή “Η Πανούκλα” του Καμύ. Εγώ επέλεξα αρχικά τον Ξένο, τον οποίο όμως διάβασα μέσα σε λίγες μόνο ώρες, καθώς μου ήτανε αδύνατον να τον αφήσω από τα χέρια μου! Πραγματικά, τον λάτρεψα!
Είχα πολύ καιρό να αισθανθώ έτσι με ένα βιβλίο.
Τον ήρωά του τον ερωτεύτηκα στην κυριολεξία.
Και με το που το τελείωσα, ήθελα να το ξαναπιάσω απ’ την αρχή. Έχω ήδη γράψει τις εντυπώσεις μου πρόχειρα σ’ ένα τετράδιο αλλά σκέφτομαι να τις ολοκληρώσω μετά την δεύτερη ανάγνωση. Το βιβλίο μου άρεσε τόσο πολύ που δεν θέλω καν να το συζητήσω! Το νιώθω κάτι σαν προσωπική υπόθεση.
Στο μεταξύ, διαβάζω και την Πανούκλα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μία ανάλογη πιθανή συγκίνηση. Και δεν έπεσα έξω. Λίγο πριν το τέλος και με συγκλονίζει εξίσου! Υπογραμμίζω συνέχεια κι η καρδιά μου αυξάνει τον ρυθμό της σε κάθε γραμμή.
Είχα αρχίσει να ξεχνάω πως η λογοτεχνία επιτελεί κι αυτή την λειτουργία. Συγκινεί, συγκλονίζει, ενθουσιάζει.
Είχα αρχίσει να συνηθίζω στο να απαιτώ λιγότερα και να περιορίζομαι σε πράγματα που μπορώ να συζητήσω.
Με λίγα λόγια, τα τελευταία βιβλία που διάβασα, αν και καλά, μειώσανε τις προσδοκίες μου.
Και να που ήρθε ο Καμύ να μου θυμίσει, με τον καλύτερο τρόπο, ότι η λογοτεχνία είναι και ιδέες, είναι και τέχνη, είναι και απόλαυση! Ξαναπιάνω επιτέλους, μετά από χρόνια, τον εαυτό μου να βρίσκεται κάπου έξω ή ν’ ασχολείται με κάτι άλλο και να αδημονεί να επιστρέψει πίσω, να συνεχίσει το βιβλίο. Να καρδιοχτυπά κρατώντας το στα χέρια του. Να του κόβεται η ανάσα καθώς διαβάζει, όπως “πνίγεται” κανείς όταν τρώει λαίμαργα. Να θέλει να το φτάσει γρήγορα ως το τέλος και ταυτόχρονα, να εύχεται να μην τελειώσει ποτέ!
Ξέρω ότι θα ακουστώ υπερβολική (ως συνήθως;-)) αλλά, αυτή τη στιγμή, σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή που ζω, γιατί έτσι μπόρεσα να διαβάσω και Καμύ!!! (Κι ας άργησα…)
Η Πανούκλα δε, περιγράφει τη ζωή μας όπως είναι ακριβώς! Πιο πιστά δεν γίνεται. Και την έγραψε 60 χρόνια και, πριν! Αναρωτιέμαι τι παραπάνω θα έγραφε αν ζούσε τώρα.
Επίσης, αναρωτιέμαι αυτό που αναρωτιέμαι πάντα όταν διαβάζω βιβλία σαν κι αυτά:
Πώς είναι δυνατόν, αφού όλα αυτά γραφτήκανε, έχουν ειπωθεί κι είχαν και έχουνε ευρεία απήχηση και παραδοχή, να μην μπορέσανε να επηρεάσουνε σημαντικά την ιστορία της ανθρωπότητας και την πορεία της! Εδώ, η απάντηση είναι ίσως ακριβώς η ίδια η Πανούκλα. Μόνο όταν οι άνθρωποι αισθάνονται την ίδια την πανούκλα πάνω τους ΙΣΩΣ να συγκινηθούν ή να ταραχτούν λιγάκι. Το να την διαβάσουν ή να την ακούσουν μόνο, προφανώς, δεν είναι αρκετό να τους πτοήσει στο ελάχιστο. Ακόμη και αν την πιστέψουνε θεωρητικά.
Όχι. Πρέπει να την λουστούνε πρώτα!
Τι να πω;… Κρίμα!...
Τόσος χαμένος χρόνος…
8 σχόλια:
Τι μου θυμίζεις τώρα... Είχα διαβάσει τον "Ξένο" το καλοκαίρι του '07, μου είχε προσφέρει μια μεγάλη ανάσα στις εκατό χιλιάδες άλλες υποχρεώσεις που έτρεχαν τότε. Ξύπνησε μέσα μου πρωτόγνωρα πράγματα αυτό το βιβλίο.
Σχετικά με όσα γράφεις για την "Πανούκλα" ,αναρωτιέμαι, χωρίς να την έχω ωστόσο διαβάσει: πόσοι είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε την πανούκλα που κουβαλάμε;
Χαίρομαι πολύ που κι εγώ, φέτος το καλοκαίρι, μετά από ένα διάστημα "μείωσης" κατά κάποιον τρόπο των απαιτήσεών μου από τη λογοτεχνία -όπως περιγράφεις κι εσύ-, μπόρεσα να διαβάσω ορισμένα καλά βιβλία και να τα ευχαριστηθώ στ' αλήθεια. Δεν είναι ένα από τα ωραιότερα δώρα της ζωής;
Ο Καμύ είναι ο αγαπημένος μου. Σας προτείνω χωρίς επιφύλαξη να διαβάσετε την "Εξορία και το Βασίλειο" (αυτό είχε πάρει τυπικά το Νόμπελ) που είναι μικρές ιστορίες. Σε αυτό το έργο φαίνεται στην ακμή της η φιλοσοφία του Καμύ για το παράλογο. Έμφαση δίνω στην "παλλακίδα" (;) και στη "φιλοξενία".
Επίσης σας προτείνω συμπυκνωμένη τη θεώρηση του παραλόγου της σύγχρονης ζωής, του φευγαλέου έρωτα και της υπερκατανάλωσης (κατά το '60) όπως τίθενται στον "ευτυχισμένο θάνατο".
ΜΟΝΑΔΙΚΌ ΈΡΓΟ.
Ανέφελη, και τα δύο αυτά βιβλία ήταν αρκετά για να πω ότι αλλάζω αγαπημένο συγγραφέα! Τέτοια βιβλία είναι όντως δώρα ζωής.
Όσο για την Πανούκλα συγκεκριμένα, διάβασέ την και θα με θυμηθείς. Πραγματεύεται ακριβώς αυτό που αναρωτιέσαι.
δείμο, σε εμπιστεύομαι απόλυτα. Θα τα διαβάσω αυτά που μου προτείνεις με την πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο, σ' εσένα συγκεκριμένα, έχω κι εγώ να προτείνω ένα βιβλίο -αν δεν το 'χεις διαβάσει ήδη- όποτε βρεις χρόνο να ασχοληθείς. Το "Περί ηρώων και τάφων" του Sabado. Έχω την εντύπωση ότι θα σου αρέσει πολύ και θα ΄θελα να μάθω σκέψεις και εντυπώσεις σου πάνω σ' αυτό.
Εντάξει με έπεισες...
θα αφήσω λιγάκι τις φάλαινες να κολυμπάνε στα κατσαρωτά κύματα των ωκεανών και θα πιάσω τον ξένο...
το 'χω πάρει μαζί μου
Ναι βρε! Άσε τις φάλαινες τώρα. Επείγει ο Καμύ. Εδώ εγώ ολόκληρο Οδυσσέα παράτησα για χάρη του.
Άντε διάβασε τον Ξένο και σε περιμένουμε να ρθεις να τον συζητήσουμε παρέα:-)
Και καλή τύχη εκεί στα ξένα,ξένε! (Χιχιχι!)
Κρίμα,κρίμα,κρίμα που όλα αυτά δεν ακούστηκαν εκείνο το βράδυ στη λέσχη.Κάπως ανάλογα θα μιλούσε και η Αντιγόνη-υποθέτω- αν ερχόταν.Ιδιαιτέρως εύστοχο το σχόλιό σου για την ηλικία του Camus Φε,πέθανε νεότατος δυστυχώς αλλά ζώντας αυτό που λέμε με νόημα και πάθος.Αν δεν σε πειράζει αναδημοσίευσε το κείμενό σου στο ιστολόγιο της λέσχης.
Αχ Λενιώ!
Μου γράφεις σχόλιο όταν έχω ήδη βγάλει άλλο ποστ και αργώ να το πάρω χαμπάρι.
Ο Καμύ με ενθουσίασε αφάνταστα!
Πώς μπορώ να αρνηθώ να το αναδημοσιεύσω στο μπλογκ της Λέσχης; Ελπίζω να μην πειράζει που είναι λίγο "ανεπίκαιρο" τώρα;-)
ΥΓ: Ζω για τη μέρα που θα κάνουμε την Αντιγόνη να μιλήσει στη Λέσχη! Χεχεχε!
Την δελεάσαμε με τον Camus,δεν ενέδωσε.Εχω την εντύπωση πως η πρόταση του Δημήτρη για τον PIT II,έχει στόχο..Ως γνωστό η Αντ καταβροχθίζει τα βιβλία του,αφού τελείωσε με τον Staalesen
Δημοσίευση σχολίου