Και να που γράφω ξανά από τον σταθερό μου υπολογιστή, στο σπίτι μου, στην πόλη μου, στον ήλιο που γεννήθηκα. Σκέφτομαι ότι πέρυσι τέτοιο καιρό δεν ήξερα ακόμη καν ότι θα ξεκινούσα αυτό το master. Είχα μαζέψει βέβαια όλα τα απαιτούμενα κατά την διάρκεια του χρόνου, αλλά την ιδέα την είχα παρατήσει κι η προθεσμία για τις αιτήσεις είχε λήξει. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα και τελείως αναπάντεχα, όταν μέσα στον Ιούλιο επέστερψε ο φίλος μου ο Β. απ’ το αντίστοιχο περσινό master κι άρχισε να με προκαλεί με διάφορους τρόπους να κάνω την αίτηση κι ας πέρασε ένας μήνας από την deadline. Την έκανα μόνο και μόνο για να σταματήσει να με πρήζει, όντας σίγουρη ότι αποκλείεται να με δεχτούν τόσο καιρό μετά. Αλλά…με δέχτηκαν! Και μάλιστα, μέσα σε 20 μέρες έπρεπε να έχω κάνει και την πρώτη μου εργασία και να έχω πάει στο Βέλγιο!
Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω τίποτα. Όταν βρέθηκα στο Leuven ήταν σα να μου ‘ρθε ο ουρανός στο κεφάλι. Αν περιγράψω την πρώτη μέρα θα με λυπηθούν κι οι πέτρες. Η γυναίκα στο house office του Πανεπιστημίου πάντως, με λυπήθηκε σίγουρα, ή μάλλον φοβήθηκε μην της μείνω στα χέρια, γιατί ενώ δεν έδινε δωμάτιο σε κανέναν, σ’ εμένα έδωσε αμέσως.
…Δεν θα περιγράψω την συνέχεια. Αυτό το πρόγραμμα, χωρισμένο σε τρεις χώρες – Βέλγιο, Τσεχία, Αμερική- είναι τρομερή εμπειρία! Με την κυριολεκτική σημασία της λέξης “τρομερή”. Και εξαντλητική. Οι εμπειρίες είναι πάρα πολλές, πολύ συμπυκνωμένες, με πολύ γρήγορες εναλλαγές και δουλειά. Δεν μπορείς ποτέ να πεις, “εντάξει, το μόνο που έχω να κάνω είναι να συγκεντρωθώ και να διαβάσω”. Γιατί έχεις συνεχώς να αντιμετωπίζεις το στάδιο της προσαρμογής. Πάλι και πάλι. Προσαρμογής στα πάντα. Στην γεωγραφία, στις καιρικές συνθήκες, στις ιδιοσυγκρασίες των ανθρώπων, στα συστήματα και τις απαιτήσεις του εκάστοτε Πανεπιστημίου, στα πάντα!
Όλο αυτόν τον χρόνο ένιωσα όλη την γκάμα των συναισθημάτων, πράγμα που για μένα είναι όλη η ουσία της ζωής βέβαια, και με εξιτάρει στο έπακρο, αλλά την στιγμή που το ζεις δεν είναι τόσο εύκολο. Σε πολλές φάσεις ήμουν πραγματικά και απόλυτα τρομοκρατημένη! Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν ότι έπρεπε συνεχώς να νικάω τον ίδιο μου τον εαυτό. Τις αδυναμίες του, τις λιγοψυχίες του, τους παραλογισμούς του, την ανυπομονησία, το άγχος, τις φοβίες του. Ακόμα και πράγματα στα οποία δεν ήθελα να τον νικήσω.
Τα κατάφερα όμως! Έφτασα ως το τέλος. Και τα κέρδη που μετράω είναι πάρα πολλά, με τελευταίο στην αξιολογική μου κλίμακα το πτυχίο. Όχι ότι δεν έχει σημασία και αξία βέβαια, -αλίμονο, όλος ο ντόρος γι αυτό έγινε και δεν ήταν καθόλου εύκολο- και το ‘φερα κι αυτό, τρόπαιο στην αξιολάτρευτή μου χώρα, στο άντρο της αναξιοκρατίας. Αλλά όλοι ξέρουμε ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα εδώ, δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να πιστεύω ότι κάπου θα αξιοποιηθεί ντε και καλά. (Παρόλ’ αυτά, δεύτερη μέρα της άφιξής μου στην Ελλάδα έκανα και την ετήσια, εθιμοτυπική μου αίτηση για τους αναπληρωτές. Ίσα ίσα πρόλαβα. Χαχαχα!)
Κέρδισα όμως πολλά περισσότερα πράγματα απ’ αυτό. Και πολύ πιο ουσιαστικά: Για μένα και την σχέση μου μαζί μου, για την χώρα μου και τους ανθρώπους της (που είχα υποτιμήσει πολύ τα προηγούμενα χρόνια), για τους “δικούς μου” ανθρώπους, για τον κόσμο και την ζωή γενικότερα…
Δεν ξέρω αν όλα αυτά με έχουν αλλάξει κιόλας. Ούτε αν αυτές οι αλλαγές θα είναι κάτι μόνιμο. Προς το παρόν όμως, μετράω μόνο κέρδη. Ή τουλάχιστον, αυτά δείχνουν να υπερέχουν κατά πολύ! Νιώθω πιο ζωντανή από πριν, με μεγαλύτερη διάθεση να προσπαθήσω περισσότερο και πιο σίγουρη για το τι ΔΕΝ θέλω.
Οφείλω βέβαια να δηλώσω ότι σε όλη αυτή την προσπάθεια δεν ένιωσα μόνη. Και δεν εννοώ μόνο τον απερίγραπτο Tertuliano που πηγαινοερχόταν και βοηθούσε με χίλιους δυο τρόπους. Είχα μεγάλη συμπαράσταση και αγάπη από πάρα πολλούς και μάλιστα από κάποιους δεν το περίμενα καν! Κι αυτή η συμπαράσταση, χωρίς καμιά υπερβολή, ήταν ο καταλύτης για να φτάσω ως το τέλος και να μην σβήσει η μηχανή στα μισά της διαδρομής. Νιώθω ευγνωμοσύνη. Δεν θα πω ευχαριστώ, γιατί μου είπανε πως είναι “πρόστυχη ανταπόδοση”, ελπίζω όμως ότι θα είμαι κι εγώ από κοντά στις δικές σας προσπάθειες για να τα καταφέρνουμε παρέα:-)
Τελικά, ήτανε ίσως το δυσκολότερο (για μένα) αλλά και ομορφότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου ως τώρα.
12 σχόλια:
Φένια, κατ' αρχάς να σε καλωσορίσω!
Διαβάζοντας την ιστορία, καταλαβαίνω ένα πράγμα, από την αρχή ως το τέλος, κι ας ακουστεί κλισέ: την αξία της προσπάθειας. Της επιμονής και της πίστης στον εαυτό μας.
Είναι ανάγκη να προσπαθούμε για να πηγαίνουμε μπροστά σε αυτή τη ζωή, να εξελισσόμαστε κι ας μας πονάει. Γιατί καλά τα σπίτια και οι πατρίδες, οι άνθρωποι και τα πράγματα που αγαπάμε, αλλά δεν δικαιολογείται να μένουμε κολλημένοι σε αυτά- με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι έχουμε κλείσει τα 12...
Έτσι μόνο σημειώνονται οι νίκες και έτσι αξίζουν κιόλας.
Αυτά από μένα και συγγνώμη αν καταχράστηκα τον χώρο σου. Μου έδωσες την ευκαιρία να βάλω σε μια σειρά και ορισμένες δικές μου σκέψεις.
Καλά να περνάς!
Ανεφελίτσα, δεν καταχράστηκες καθόλου τον χώρο μου. Άλλωστε, ο χώρος των σχολίων είναι των αναγνωστών κι όχι δικός μου.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε όσα λες. Πρέπει να προσπαθούμε πάντα. Αλλά και πάντα θα υπάρχουνε κι αυτοί που προσπαθούνε να μας πείσουν ότι "έλα μωρέ, τίποτα δεν θα αλλάξει όσο κι αν προσπαθήσεις"...Εξαρτάται. Τι θεωρεί κέρδος ο καθένας.
Θενξ:-)
Όταν είσαι στην αρχή ενός ταξιδιού όλα φαίνονται βουνά γιατί είσαι στους πρόποδες. Όταν τελειώσεις το ταξίδι και απομακρυνθείς θα δεις ότι τα βουνά είναι τελικά μικρότερα και ίσως και όμορφα.
Χαίρομαι πολύ για σένα και ελπίζω να το ξέρεις αγαπητή :)
εγώ απλά με το 10% του μελλοντικού σου μισθού θα 'μαι ικανοποιημένος...
Β.
island, το παράλογο είναι ότι ΠΑΡΑΦΑΙΝΟΝΤΑΙ μικρά! Θα ήμουνα αχάριστη όμως αν παραπονιόμουν.
Σε πιστεύω όταν λες ότι χαίρεσαι και ειλικρινά, είναι σημαντικό για μένα:-)
Γοητευτικές αυτές οι ιντερνετικές φιλίες!
Β. ή el de abajo, ελπίζω μόνο να μην είναι τόοοσο μελλοντικός που δεν θα σου χρειάζεται πια! Χαχαχα!
Προς το παρόν, μάλλον εσύ θα πρέπει να με ενισχύσεις. Συγχαρητήρια και δημοσίως για τον ΑΣΕΠ.
...Και εμφανίσου κάπου. Σε ψάχνουμε λέμε!
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Είδες βρε κουτό ;)
πάει πέρασε και τούτο..
Γουέλκαμ μπακ Φένια. Τιμή μας και καμάρι μας να σε έχουμε κοντά μας :)
Δικιά μου η τιμή Zpi μου να έχω φίλους σαν κι εσάς, είτε είμαι κοντά είτε είμαι μακριά. Βέβαια, όταν είμαστε σε απόσταση που να μπορώ να σας αγγίξω είναι ακόμη πιο όμορφα:-)
Χάρηκ ιδιαιτέρως που επέστρεψες αλλά κυρίως για την αντίληψη που διαμόρφωσες σχετικά με το έργο και τη δύναμή σου.Τελικά Φενάκι,όλα τα σεμινάρια,προγράμματα σπουδών,μεταπτυχιακά κλπ,κλπ.,
πέρα από την "κονσέρβα" των γνώσεων,αφήνουν κάτι πολύ σημαντικό.Την αυτοπεποίθηση,
την αυτοσυγκρότηση και τη βαθμιαία ενηλικίωση με τα θετικά και τα αρνητικά της.Πιστεύω πως είσαι σε θέση να τα αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο,ώστε να παραμείνεις πάντα αυτό που είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Υ.Γ:Θραύση έκανε ο Edgar μου!Για την ακρίβεια φίλος μας,λάτρης της σκοτεινής του ποιητικής ζήτησε να τον αγοράσει όσο-όσοή να βρεθεί τρόπος να τον παραγγείλει από το Αμέρικα.Α,ρε Φένια πόσο μας νιώθεις,τους πρεσβύτερους..Φιλιά..
Τελικά τα όρια είναι για να τα ξεπερνάμε. Χαίρομαι πολύ που γύρισες Φένια. Μου φαίνεται σαν χθες που έφυγες (ωχ τώρα ξέρω πως θα με βρίζεις από μέσα σου), "σαν να μην πέρασε μια μέρα". Ανυπομονώ να βρεθούμε για μπυρίτσες. Το σπίτι το ξέρετε, ένα τηλεφώνημα κάντε πρώτα κι η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή.
Φιλάκια πολλά και περισσότερα από κοντά.
nosy
Lena μου, εγώ το μόνο που ελπίζω είναι να μην τα ξαναχάσω όλα αυτά που κέρδισα τώρα που ξαναγύρισα στις συνθήκες που ευνόησαν στο να τα χάσω... Προς το παρόν πάντως, χαίρομαι που είμαι κοντά σας.
ΥΓ: Κι αυτά για τσου πρεσβύτερους μην τα λες καλέ! Δίνεις ψευδείς εικόνες :-)
Nosy, τι να σε βρίσω; Αφού κι εμένα έτσι μου φαίνεται τώρα. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Κι ας μου φαινότανε ατέλειωτο όσο το ζούσα.
Θα τα πούμε πολύ σύντομα.
ΥΓ: Άσε τις μπύρες. Καφέ κερνάτε;-)
Αφιερωμένο, λοιπόν.
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μεν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους,
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί ειν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ'έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Χαχαχα!
Μ' αρέσει που το έγραψες και ολόκληρο! Κορυφή ο Καβάφης!
Μόνο που...δεν ήτανε και τόοοσο μακρύς ο δρόμος ρε γμτ;-)
Δημοσίευση σχολίου