Charlottesville

Και η Αμερική που έζησα...

Τελικά, δεν ξέρω τι να γράψω για το Charlottesville…

Δεν είναι όμορφο. Όχι δηλαδή αρχιτεκτονικά όμορφο.

Μ’ αυτά τα όμορφα κτίρια του Βελγίου ή της Τσεχίας.

Εδώ τα σπίτια δεν τα χτίζουν καν! Τα κάνουνε delivery!!!

Είναι όμως καταπράσινο και φωτεινό. Είναι νέο και ζωντανό. Κι αν το πρώτο που λες μόλις προσγειώνεσαι

σ’ αυτό είναι: “Παναγία μου! Τι ήρθα να κάνω εδώ;”,

αυτό σου επιβάλλεται με έναν τρόπο μαγικό.

Σου επιβάλλει να το αγαπήσεις, θες δεν θες.

Δεν είναι κάτι που περιγράφεται. Είναι πολύ εσωτερικό.

Από τα πράγματα που δεν εξηγούνται. Είναι συναίσθημα.

Είναι μια Αμερική μακριά από όσα ξέρουμε γι’ αυτήν μέσα από τον κινηματογράφο ή από την τηλεόραση. Είναι μια “κοινότητα”, με την έννοια της λέξης. Σαν ολόκληρη η πόλη να αποτελεί μια οικογένεια. Όλοι χαιρετούνε όλους. Αν είσαι πεζός κι ακούσεις κόρνα να είσαι σίγουρος ότι είναι για να σε χαιρετήσουν. Όλοι σου χαμογελούν. Στα μαγαζιά σε ρωτούν: “How are you today, sir/miss?” πριν απ’ οτιδήποτε άλλο και στο λεωφορείο χαιρετάς τον οδηγό όταν μπαίνεις και του λες ευχαριστώ όταν σου ανοίγει για να κατεβείς…

Κι όλα αυτά, όχι τυπικά, όχι καταναγκαστικά. Είναι κάτι που τους βγαίνει αυθόρμητα. Έτσι έχουν μάθει και γι’ αυτούς αυτό είναι το αυτονόητο. Τους έχει γίνει Φύση. Και, ξέρω, σας ακούγεται λίγο χαζοζαρούμενο –κι εγώ κάπως έτσι σκεφτόμουν στην αρχή- όμως νομίζω τελικά ότι το κατατάσσω στα θετικά. Είναι καλό. Καταρχήν, ξεκινάς καλοπροαίρετα, με θετικές προδιαθέσεις. Τους νιώθεις όλους φιλικούς και προσιτούς, νιώθεις άνετα να μιλήσεις, να ρωτήσεις, να ανοιχτείς… Στις γειτονιές όλα ανήκουν, κατά κάποιον τρόπο, σε όλους. Ακόμη και στο “σπίτι σου” δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θες εσύ. Αν δεν κουρέψεις το γκαζόν στην αυλή σου, θα έχει λόγο και ο διπλανός. Κι εσύ θα ξέρεις ότι θα έχει δικαίωμα να έχει λόγο. Στα σχολεία ο δάσκαλος δεν είναι η αυθεντία που θα σου τα μάθει όλα και θα επιβληθεί. Είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να μάθεις και να ανακαλύψεις. Ακόμη κι όταν ένας μικρός μαθητής, προσχολικός για παράδειγμα, κάνει κάτι παράτυπο, ο δάσκαλος, αφού του ζητήσει να διορθώσει την συμπεριφορά του, θα του πει κι ευχαριστώ που συμμορφώθηκε. Υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα, ή μάλλον στην οντότητα του άλλου, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την θέση του. Κι αυτό ακολουθείται μέχρι και στο Πανεπιστήμιο.

Κανένας δεν το παίζει εξουσία κανενός. Ούτε καν η αστυνομία. Δεν έχει καμία σχέση με τους αστυνομικούς που βλέπουμε εμείς εδώ, στην Ελλάδα, που στέκονται προκλητικά και με ύφος “γ….. και δέρνω”. Αυτοί αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους σαν δουλειά και τίποτ’ άλλο. Κάνω ό,τι είναι να κάνω, ήρεμα, απλά κι ανθρώπινα, μέχρι να τελειώσω το οχτάωρό μου και να συνεχίσω την υπόλοιπη ζωή μου. Το ίδιο και οι Πανεπιστημιακοί. Γενικά, όλοι μου φάνηκαν ότι τη δουλειά τους την αντιμετωπίζουν ακριβώς ως αυτό που είναι: Μια δουλειά. Τίποτα παραπάνω. Δεν είναι το κοινωνικό τους προφίλ. Η ταυτότητά τους ή καταξίωσή τους.

Και να σκεφτείς ότι το Charlottesville είναι προνομιούχα περιοχή. Για ανθρώπους με λεφτά δηλαδή. Όχι αστεία. Μία πόλη καθαρά φοιτητική, με το Virginia University να είναι ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και τα δίδακτρα 11.000 δολάρια το εξάμηνο!!! Πώς μπορούνε και δεν είναι ψωνισμένοι όλοι μαζί, είναι κάτι ακόμα που με εξέπληξε! Είναι βέβαια ψωνισμένοι με το Πανεπιστήμιό τους, με την έννοια ότι θα φορούν τα πάντα με το σήμα του UVA, αλλά ως εκεί. Κάθε μέρα τους βλέπεις στους δρόμους να τρέχουν, ξαπλώνουν στα γρασίδια με τα λαπτοπ, διοργανώνουνε events, άλλα σε κάθε χώρο, ένα σωρό παιχνίδια και αγωνίσματα, ένα σωρό γήπεδα μόνιμα απασχολημένα με σπορ “περίεργα” για μας, λακρός, γκολφ, ράγκμπι, φρίσμπι με μαγιό στο προαύλιο του Πανεπιστημίου, χοροί και πάρτι, σκετσάκια και τραγούδια κι όλ’ αυτά, ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ!

Είναι μεγάλος ο κατάλογος. Πάμπολλες οι εντυπώσεις. Μα τα συναισθήματα πολύ περισσότερα και πάρα πολύ μπλεγμένα. Αυτή η Αμερική με εξέπληξε και την αγάπησα πολύ! Η άλλη, που περιέγραψα σε προηγούμενο ποστ – η Νέα Υόρκη- ήταν αυτή που γνώριζα ήδη θεωρητικά και την περίμενα. Την θαύμασα μεν αλλά δεν θα την ήθελα δικιά μου.

Στο σύνολό της, η Αμερική με διχάζει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω κάποια στιγμή να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς συμβαίνει κι αν θα μπορέσω να το κρίνω σωστά. Προς το παρόν, μιλάω πιο πολύ με το συναίσθημα.

Όπως και να ‘χει, ήτανε μάλλον η πιο δύσκολη αλλά και η πιο όμορφη κι ενδιαφέρουσα εμπειρία της ζωής μου! Νιώθω πολύ τυχερή!

Και το Charlottesville το νοσταλγώ ήδη…