New York

Τελικά, είδα δύο Αμερικές. Μία αυτή που έζησα 2 μήνες, το Charlottesville της Virginia, και μία αυτή που επισκέφτηκα για μια βδομάδα, τη Νέα Υόρκη.

Καμία σχέση!

Και θα αρχίσω από την δεύτερη.

New York…

Αναμφισβήτητα, εντυπωσιακή πόλη! Άπειρα πράγματα να δεις, άπειρες σκέψεις, συναισθήματα και προβληματισμοί στο κεφάλι σου. Τεράστια…μεγέθη! Και τι να απαριθμήσω σε μερικές γραμμές; Από την 5^th Avenue και το Central Park, την Broadway str, την Times Square με το νέον και τα φώτα νύχτα-μέρα, το Empire State building όπου ανεβήκαμε 80 ολόκληρους ορόφους σε ένα μόλις λεπτό με το ασανσέρ (κι άλλους 4 με τα πόδια) κι είδαμε τη Νέα Υόρκη στο πιάτο by night, το Metropolitan Museum of Art με απίστευτα ενδιαφέροντα εκθέματα, την Wallstreet ή το Flat Iron με την περίεργη, γωνιώδη πλευρά του, το Manhattan, τη γέφυρα του Brooklyn…Το άγαλμα της Ελευθερίας (πολύ κακό για το τίποτα), το Harlem όπου μέναμε ή το σημείο μηδέν…

Αδύνατον φυσικά να τα περιγράψω αναλυτικότερα εδώ πέρα, αλλά δε νομίζω πως θα είχε και κανένα νόημα. Μερικές σκέψεις και συναισθήματα θέλω μόνο να εκφράσω, κι αυτά με κάθε επιφύλαξη, γιατί 5 μέρες είναι πολύ λίγες για να βγάλεις συμπεράσματα αλλά και γιατί όσα σκέφτομαι είναι ακόμη συγκεχυμένα και πολλές φορές συγκρούονται κιόλας μέσα μου.

Πολύ ωραία και…επιμορφωτική εμπειρία. Δεν λέω. Σίγουρα όμως, δεν πρόκειται για μία φιλική, ανθρώπινη πόλη. Αυτά τα τεράστια κτίρια σε εντυπωσιάζουν αλλά καταπνίγουν οτιδήποτε άλλο. Έβλεπα τους ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους και σκεφτόμουν ότι πουθενά αλλού οι άνθρωποι δεν μου έμοιασαν τόσο μικροσκοπικοί. Από κάθε άποψη. Σα να μην έχουμε καμιά αξία εμείς κι ας είμαστε εμείς αυτοί ακριβώς που δημιούργησαν αυτά τα τερατουργήματα.

Για να επαναπροσδιορίσω τον εαυτό μου, την ιδιότητά μου ως ανθρώπινο ον, την ταυτότητά μου και την αξία μου, αναγκαζόμουνα να κάνω κάθε τόσο αναδρομή σε ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα από τότε που γεννήθηκα. Απαριθμούσα ένα ένα όλα όσα έχω κάνει, προσθέτοντας συμβάντα, καταστάσεις, εμπειρίες, επιτυχίες κι αποτυχίες, συναισθήματα…ώσπου τελικά να νιώσω ξανά ότι υπάρχω κι ότι είμαι πολύ “πλούσια”. Πολύ πιο πλούσια απ’ όλον αυτόν τον πλούτο γύρω μου. Αν το σκεφτείς σοβαρά ένα λεπτό, αυτά τα τεράστια κτίρια είναι ικανά να σε καταστρέψουν με την ύπαρξή τους και μόνο. Τα κοίταζα απ’ έξω και μου φαινόταν αδύνατο να υπάρχει ζωή μέσα σ’ αυτά. Έβλεπα κι αυτούς που περπατούσαν ανάμεσά τους κι έλεγα, αποκλείεται να γνωρίζουν άλλους ανθρώπους. Να συνομιλούν, ν’ αγαπούν ή ν’ αγαπιούνται. Τέτοιες πόλεις δεν αφήνουνε χώρο για συναισθήματα. Σε κάνουν να ξεχνάς την ίδια την υπόστασή σου…

Ίσως έτσι εξηγούνται πολλά…

Πουθενά αλλού δεν είδα πιο καθαρά ότι κυβερνά το χρήμα, η ύλη, τα κατασκευάσματα του ανθρώπου κι όχι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πουθενά αλλού αυτή η διαπίστωση δεν ήταν πιο ξεκάθαρη για μένα.

Κι όσο κι αν ήταν ενδιαφέρουσα η εμπειρία, όσο κι αν νιώθω ότι αν έμενα παραπάνω θα διαπίστωνα κι άλλα πολλά ακόμα, είναι ανακουφιστικό το ότι έφυγα αρκετά νωρίς, πριν να προλάβει να χαθεί η σχετική “μαγεία” και να με πάρει το τσιμέντο από κάτω. Δεν ξέρω αν έχω τις απαιτούμενες αντιστάσεις ώστε να παραμένω αποστασιοποιημένη, χωρίς να μελαγχολώ και χωρίς να συρρικνώνομαι…

Ούτε και μου ήτανε ευχάριστο να βλέπω άστεγους να κοιμούνται σε χαρτοκιβώτια στα σκαλοπάτια των εκκλησιών ή να σκοντάφτω πάνω τους επειδή δεν μπορούσα να τους πάρω καν χαμπάρι όταν τις βροχερές μέρες κοιμόντουσαν μέσα στα πεζοδρόμια για να είναι κάτω από υπόστεγα.

Με κάθε επιφύλαξη λοιπόν όλα όσα γράφω εδώ πέρα, και χαίρομαι, νιώθω πάρα πολύ τυχερή που ήρθα στη Νέα Υόρκη, αλλά…χαίρομαι και που έφυγα… Και χαίρομαι και που είμαι απ’ την Ελλάδα…Και χαίρομαι και που ζω στην Θεσσαλονίκη και που κατάγομαι από ένα απίστευτα μικρό χωριουδάκι στα Γρεβενά, πάνω σ’ ένα βουνό μέσα στο πράσινο, με τον Βενέτικο να κολυμπώ το καλοκαίρι, νόστιμο τυρί, ξυλόσομπες μες στον χειμώνα, αρώματα από δέντρα, χώματα, νερά και εποχές κι έναν ουρανό τίγκα σε αστέρια που δεν μπερδεύονται με φώτα και δεν σβήνονται από ουρανοξύστες. Όλα όσα, δηλαδή, καλλιεργούν τα όνειρα, τη φαντασία, τα συναισθήματα. Υπήρξα πολύ τυχερή, τελικά.

Και τώρα που το θυμήθηκα: Ε τι χάλι ήταν κι αυτό με τα Starbuck's! Δεν υπάρχει γωνία στη Νέα Υόρκη χωρίς αυτά! Ούτε μία! Βάζω στοίχημα πως είναι περισσότερα κι από τα αστυνομικά τμήματα. Αυτά κυβερνούν αυτή τη χώρα. Και το χειρότερο είναι ότι βάλαν στόχο και τις υπόλοιπες.