Virginia 2

Κλείσαμε μήνα στην Virginia! Είμαστε ήδη εδώ έναν ολόκληρο μήνα και τώρα συνειδητοποιώ ότι ούτε που το κατάλαβα. Κι ας ήτανε πολύ… “πικρή” η προσγείωση. Κι ας μου φαινόταν αρχικά ότι αυτό το δίμηνο της Αμερικής δεν θα πέρναγε ποτέ. Τελικά, αυτός ήταν ο πιο γρήγορος μήνας του master ως τώρα. Μέσα σ’ αυτό το μήνα είδα όσα δεν είδα ολόκληρο το χρόνο. Το Charlottesville δεν είναι τίποτα, ένα χωριό είναι και μάλιστα άσχημο μάλλον. Όμως εγώ –γμ την διαστροφή μου- γιατί εδώ νιώθω πιο φυσιολογικά; Γιατί αυτό το πλαίσιο μου φαίνεται πιο νορμαλ; Εκτός δηλαδή απ’ αυτή την διαφορά ωρών που έχει η Virginia με την Ελλάδα και που δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα, κατά τ’ άλλα, προσαρμόστηκα πολύ πιο καλά και από το Leuven και από το Olomouc. Τα οποία, από αρχιτεκτονική άποψη, είναι πάρα πολύ όμορφα, πολύ γραφικά, παραμυθένια, αλλά…αυτό ακριβώς! Όσο ήμουν εκεί δεν ένιωθα ότι είναι πραγματικότητα. Αισθανόμουν διαρκώς σα να κινούμαι σε μια σκηνή θεάτρου. Δεν μπόρεσα να ενσωματωθώ, να τα πιστέψω. Νόμιζα ότι όλα και όλοι γύρω μου είναι ψεύτικα. Εδώ, μπορεί να μην είναι όμορφα, είναι όμως φυσιολογικά.

Κι ωστόσο, τόσο διαφορετικά από την Ελλάδα!

Βασικά, όλα είναι διαφορετικά, αλλά εγώ θέλω να πω για την εκπαίδευση που είναι και ο λόγος που είμαι εδώ. Καταρχήν, ό,τι αξίζει από ολόκληρο το master μάλλον γίνεται εδώ. Μέχρι τώρα μας ταλαιπωρούσαν χωρίς λόγο. Εγώ τώρα μόλις αρχίζω να μαθαίνω πράγματα που όντως αφορούν άμεσα στις σπουδές και στη δουλειά μου. Τώρα που μπήκαμε επιτέλους στα σχολεία και κάνουμε πρακτική. Και νιώθω σα να βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου σχολείο! Τι να πρωτοαναφέρω; Τα συστήματά τους; Τον εξοπλισμό τους; Τις σχέσεις μεταξύ των εκπαιδευτικών και όσων άλλων απασχολούνται εκεί μέσα; Τι; Τα γυμναστήριά τους αριθμούν δεν ξέρω κι εγώ πόσα αντικείμενα προκειμένου ένας γυμναστής να κάνει την δουλειά του. Μόνο για μπάλες έχουν πάρα πολλά είδη και χρώματα και μεγέθη και υφές κι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Κορίνες, στεφάνια, μπασκέτες, μαντήλια, σκοινάκια, τσουβαλάκια, spots, scooter, ποδηλατάκια…τα πάντα! Η ένταξη παιδιών με ειδικές ανάγκες σε κανονικές τάξεις σχολείου λειτουργεί επιτυχώς και υπάρχει φυσικά κατάλληλος εξοπλισμός ακόμη και για πολύ ειδικές περιπτώσεις, όπως η εγκεφαλική παράλυση που τα παιδιά δεν μπορούν να περπατήσουν χωρίς την υποστήριξη κάποιας «περπατούρας» ή ειδικό ποδήλατο. Επίσης, πάντα, στην ίδια ώρα, ειδικά αν πρόκειται για παιδάκια προσχολικής ηλικίας, μαζί με τον γυμναστή βρίσκονται άλλα 4-5 άτομα (δάσκαλοι) υποστήριξης. Τα οποία επίσης παίρνουν μέρος στο μάθημα σα να ήταν μαθητές. Καταρχήν, είναι διαφορετική ολόκληρη η νοοτροπία τους. Εδώ ξέρουν ότι ο στόχος είναι το παιδί κι όχι ο εαυτός τους. Δεν είναι καθόλου ψωνισμένοι, δεν προσπαθούν να κάνουνε επίδειξη ή να κρύψουν τις ιδέες τους ή οτιδήποτε καινούργιο έχουν πληροφορηθεί ή εφαρμόσει με επιτυχία. Τα μοιράζονται, τα ανταλλάσσουνε, δουλεύουνε από κοινού για τον ίδιο σκοπό. Κι είναι πάντα τόσο φιλικοί και φιλόξενοι και διαθέσιμοι, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε οτιδήποτε. Όχι όπως στην Ελλάδα που έτσι και πλησιάσεις συνάδελφο σε κοιτάει σα να του γίνεσαι φόρτωμα. Πόσο πιο εύκολο είναι να κάνεις τη δουλειά σου έτσι. Και πόσο πιο δημιουργικός και αποτελεσματικός μπορείς να είσαι με τόσα μέσα, τόση υποστήριξη και τέτοιο περιβάλλον. Υπό τέτοιες συνθήκες το άγχος εκμηδενίζεται και η δουλειά γίνεται πολύ πιο ουσιαστική και γόνιμη, τόσο για τον μαθητή όσο και για τον εκπαιδευτικό. Ενώ αντίθετα, στην χώρα μας, με την (μη) τακτική που ακολουθούμε, απαξιώνουμε συνεχώς και τον έναν και τον άλλον.

Να! Αυτά είναι που με κάνουν και λυπάμαι μόλις φεύγω από τα σχολεία κι όχι τα παιδάκια με τις ανάγκες τους. Κρίμα! Κρίμα που θα επιστρέψω και μετά απ’ όλ’ αυτά, δεν θα έχω και πάλι την ευκαιρία να εφαρμόσω τίποτα απ’ όσα βλέπω και μαθαίνω. Αλλά, τι λέω; Εδώ δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά καν, ακόμη και μετά απ’ αυτό! Τέλος πάντων. Προς το παρόν, προσπαθώ να πάρω όσο περισσότερα μπορώ. Και τις ώρες μου εκεί τις ευχαριστιέμαι πάρα πολύ! Τα παιδάκια αυτά, κάθε άλλο παρά «με ρίχνουν». Το οποιοδήποτε πρόβλημά τους είναι δεδομένο και το με το να καθόμαστε να λυπόμαστε ή να μιζεριαζόμαστε γι’ αυτό το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να χάνουμε χρόνο. Εγώ, ίσα ίσα που νιώθω πολύ χαρούμενη όταν αυτά τα παιδιά πετυχαίνουν κάτι ή έστω, όταν νιώθω ότι πέρασαν όμορφα όση ώρα ήμασταν μαζί. Όταν ένα παιδάκι με εγκεφαλική παράλυση, για παράδειγμα, έκανε 20 συνεχόμενα βήματα χωρίς να διακόψει ενώ την προηγούμενη βδομάδα είχε κάνει 16. Όταν ένα σύνδρομο Down περπάτησε γρήγορα στον διάδρομο 27 συνεχόμενα λεπτά από τα 21 που είχε κάνει πριν. Κι όταν ένα μικρό με δισχιδή ράχη έκανε 10 ντρίπλες από τις 8 που είχε για ρεκόρ. Είναι σημαντικά πράγματα αυτά. Και, εν πάση περιπτώσει, μου αρέσει πάρα πολύ να βρίσκομαι μέσα σ’ έναν χώρο περιτριγυρισμένη από φωνούλες, τρεχαλητά, χαριτωμένες απορίες, χρώματα, μουσικές, χειροτεχνίες-κατασκευές των μικρών και τοίχους με μηνύματα του στυλ “A winner is someone who has fun playing the game”, “If you had fun you won” και άλλα παρόμοια. Κι αυτό το πράγμα να είναι η δουλειά μου! Το θεωρώ ευτυχία!

ΑΝ μ’ αφήσουνε ποτέ να το κάνω…

Ουφ! Τα είπα. Όποιος θέλει ας τα διαβάσει.