Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

Waking Up...

Το πιο απογοητευτικό είναι το πρωινό ξύπνημα.
Δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν και,
ενώ ούτε βαθιά κοιμάμαι ούτε κι ώρες πολλές,
κάθε βράδυ ξεχνιέμαι…
Και κάθε πρωί – ακριβές αντίγραφο του προηγούμενου –
ανοίγω τα μάτια και μου τα τραυματίζει ένας άγνωστος, ξένος, ανεπιθύμητος τόπος.
Πρώτη αντίδραση, ξάφνιασμα.
Δεύτερη, επαναφορά της μνήμης.
Τρίτη, απογοήτευση.
Τέταρτη, υπομονή…βαριά ανάσα.
Πέμπτη, τα μάτια μου γεμίζουνε ξανά, σιγά σιγά, απ’ το δικό μου το τοπίο.
Μπλε, υγρό κι ηλιόλουστο…
Λίγο μακρινό
Αλλά ο προορισμός.

4 σχόλια:

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Το αστιγματιΖμό μου μέσα! Γράφεις τόπος και διαβάζω τύπος, και λέω ποιος είναι αυτός...

χα χα χα!

Leigh-Cheri είπε...

LOL!
Αν ήταν ένας άγνωστος, ξένος, ανεπιθύμητος "τΥπος", θα τον κοπανούσα μια στην κεφαλή και θα τελείωνα. Μα με την εξορία τι να κάνω...

Ντη είπε...

χαχαχα..α ρε τερτουλ..πηγε η ψυχή σου στην κούλουρη.
Φένια..τί ωραία που γράφεις..μπορεί να εισαι λιγάκι στεναχωρημένη αλλά ΠΟΙΕΙΣ ΤΕΧΝΗ και σου βγάζω το καπέλο(ή μαλλον το σκουφί,γιατί εδώ έχει ψοφόκρυο).Εκεί λιάζεστε?

Leigh-Cheri είπε...

θενκιου μαη Ντη-αρ;-)
Λιαζόμασαν -για την ακρίβεια, καιγόμασταν- αλλά χθες χιόνισε!!!
Με κυνηγάει το χιόνι φέτος...