Αιωνιότητα

Όταν ήμουνα μικρή κι ερχότανε η ώρα να πέσω στο κρεβάτι,
έκλεινα τα μάτια και ζούσα ιστορίες…
Και συμμετείχα μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Και αντιδρούσα –επίσης- μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Γελούσα, έκλαιγα, νευρίαζα, με τα ίδια τα φαντάσματά μου•
με τις ζωές τους.
Και τα βιβλία που διάβαζα. Κι αυτά τα ζούσα.
Κι αυτά μ’ όλες μου τις αισθήσεις.
Έμπαινα στις γραμμές τους και σεργιανούσα ανάμεσα στους ήρωες.
Άλλοτε γαργαλούσα κάποιον τους στα γένια
Άλλοτε στεκόμουν και του έτεινα το χέρι για χαιρετισμό
Κι άλλοτε πάλι, τον κοίταζα κρυφά• με κάποιο δέος.
Τίποτα δεν πήγαινε χαμένο. Όλα γινότανε Ζωή μου.

Όταν ήμουνα μικρή δεν ήθελα καν να κοιμάμαι.
Νόμιζα ότι χάνω χρόνο.
Πάντα λυπόμουν όταν έπεφτε το βράδυ
και όλοι φεύγανε για τα όνειρα.
Εγώ τα μόνα όνειρα που πίστεψα ήταν αυτά που ζούσα ξύπνια.
Καθόμουνα στο πάτωμα, μέσα στη νύχτα,
με πάντα το παντζούρι ανοιχτό
Να μπαίνει μέσα η Ζωή. Κι ας ήτανε σκοτάδι.
Να μη νομίζει πως την έκλεισα απ’ έξω και παρεξηγηθεί και φύγει.
Ή μη με προσπεράσει κατά λάθος• δίχως να με δει.
Και μπάινανε κόρες του φεγγαριού μ’ άσπρα φορέματα
και μακριά μαλλιά ως τους γοφούς –ίδιες-η-αιωνιότητα.

Τώρα…δεν φτιάχνω πλέον ιστορίες.
Μόνο σκέψεις. Πράγμα ανούσιο.
Αφού οι μόνες σκέψεις που αξίζουν είναι…οι ιστορίες.
Όπου μπορείς και ζεις.
Όμως, ακόμη δεν κοιμάμαι…
Φοβάμαι ακόμα• πως κάπου η Ζωή δεν θα με δει…
ή εγώ δεν θα την δω…Και θα την χάσω.
Έτσι, την κυνηγάω παντού. Απ’ άκρη σ’ άκρη.
Και συνεχίζω να την ζω και στα βιβλία.
Γιατί κάποτε, ένας άντρας που δεν είδα
– μόνο άκουσα –
μου ‘πε πως όσο έχω ένα βιβλίο που δεν τέλειωσα
δεν πρόκειται ακόμα να πεθάνω.
Πρέπει πρώτα να μάθω το τέλος.
Κι ακόμα μου ‘πε ότι άδικα φοβάμαι.
Γιατί το μόνο βιβλίο που ποτέ δεν θα μάθω το τέλος του,
θα είναι η ζωή μου.

Οι κόρες του φεγγαριού με τ’ άσπρα φορέματα
και τα μακριά μαλλιά ως τους γοφούς –ίδιες-η-αιωνιότητα,
μπαίνουνε απ’ το παράθυρο ακόμα.
Δεν άλλαξαν καθόλου. Σας τ’ ορκίζομαι.