ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ωραία! Και τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη πόλη από την Θεσσαλονίκη!
Όχι για τα δικά μου μάτια. Όχι για την ψυχή μου. Ούτε για το σώμα μου. Ω ναι! Ακόμα κι αυτό αντιδρά. Δες το πόσο αδέξια περπατάει στα πέτρινα δρομάκια του Leuven! Πόσο αδέξιες είναι όλες του οι κινήσεις, γενικότερα σ’ αυτόν τον χώρο. Πόσο ανίκανο είναι ακόμη και ν’ αναπνεύσει τον αέρα αυτής της πόλης. Να κυκλοφορήσει τ’ οξυγόνο της μέσα στις φλέβες…Πνίγομαι!

Περπατώ και βλέπω συνέχεια το ίδιο τοπίο. Πέτρινα σπιτάκια, το ένα δίπλα στ’ άλλο, με κορυφές μικρούς πυργίσκους, να επαναλαμβάνονται πάλι και πάλι, όση ώρα κι αν περπατάς, να μην μπορείς να ξεφύγεις με τίποτα! Να πλήττει το μάτι σου από την ίδια εικόνα. Ν’ αρρωσταίνει ο εγκέφαλός σου. Και ησυχία… Μόνο κάτι υπόκωφοι ήχοι που ανασαλεύουν μέσα σου ένα μίγμα ανησυχίας και θλίψης. Και που, ακριβώς επειδή είναι έτσι υπόκωφοι, κρυφοί, σαν κάπως ύπουλοι, σ’ εμποδίζουνε να εκφράσεις αυτή την αγωνία.
Κι αυτά τα τεράστια, σαν πάρκα, με τα δέντρα και το πράσινο και στη μέση ένα κάστρο…Λες κι έχεις πάει στον παράδεισο… Ναι, μα εγώ ελπίζω ν’ αργήσω αρκετά ακόμη να πάω στον παράδεισο! Ο παράδεισος είναι για τους νεκρούς κι εγώ είμαι ζωντανή. Πολύ ζωντανή –θέλω να πιστεύω- για να βρίσκομαι εδώ.
Πώς μπορεί να είναι όμορφη μια χώρα που δεν έχει βουνά, ανηφόρες, κατηφόρες, ΘΑΛΑΣΣΑ!!! Το πράσινο από μόνο του δεν φτάνει…Πήγαν και φτιάξαν κι ένα Δημαρχείο και βάλαν πάνω όλους τους αγίους του ευαγγελίου! Κι εγώ, κάθε που περνάω από κει, φαντάζομαι πως γίνεται σεισμός κι αρχίζουν ένας ένας οι άγιοι να πέφτουν στο κενό. Ωραίο σκηνικό αυτό! Θα υπήρχε λίγη δράση ξαφνικά. Που θα ‘βγαζε τους Βέλγους κι από τα νερά τους, που δεν ξέρουνε καθόλου από τέτοια.
Πραγματικά, πιο βαρύ κι άσχημο πράγμα απ’ αυτό το κτίριο δεν έχω ξαναδεί!

Αλλά, τέλος πάντων, εμένα δεν με νοιάζει το Βέλγιο. Προσωρινή είμαι εδώ. Με νοιάζει η Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη, με το φεγγάρι να πέφτει μες στη θάλασσα σχηματίζοντας διάδρομο ως τα πόδια μου. Να νιώθω ότι μπορώ να πάρω αυτόν τον δρόμο και να ταξιδεύω στο άπειρο, με πάντα φωτισμένη όμως πίσω μου τη διαδρομή μέχρι την αγκαλιά της πόλης μου.
Η Θεσσαλονίκη, όπου ποτέ δε νιώθω μόνη. Γιατί ποτέ δεν κοιμάται. Γιατί μπορείς οποιαδήποτε ώρα, ανεξάρτητα από εποχή και καιρικές συνθήκες, να βγεις μια βόλτα και να δεις κόσμο. Ανθρώπους κανονικούς, δηλαδή. Που μιλούν, γελούν, χειρονομούν, θυμώνουνε, φωνάζουν, κλαίνε, χορεύουν, κάνουν φασαρία…Να! Τέτοια πράγματα, “παράλογα”.
Αυτοί οι άνθρωποι εδώ είναι ευνουχισμένοι!

Anyway, υποκειμενικό πράγμα κι η ομορφιά. Κι ίσως στην τελική, κάτι να είναι όμορφο μόνο όταν το κοιτάζεις με κάποιον που αγαπάς. Το να βλέπω εγώ αυτά τα «όμορφα» δέντρα του Βελγίου και να τα βλέπω μόνη μου, δεν μου λέει τίποτα! Ίσως μάλιστα και να προσθέτει στην μελαγχολία μου. Αντίθετα, το να περπατάω δίπλα στον Θερμαϊκό μια νύχτα υγρή, με το Νοτιά να ‘χει ξεβράσει του κόσμου τα σκουπίδια μπρος στα πόδια μας και να μπορώ αυτό το πράγμα να το σχολιάσω ή να το χλευάσω μ’ έναν άνθρωπο αγαπημένο, να κάνω πλάκα μ’ αυτό ή και να θυμώσω ακόμα, ε αυτό είναι μια “όμορφη” στιγμή!
Για μένα!

Ειλικρινά, όλ’ αυτά, χωρίς καμία διάθεση σωβινισμού. Τέτοιους εγωισμούς δεν έχω εγώ.
Μόνο αγάπη…