Χορός

Εδώ είναι Φθινόπωρο. Κανονικό Φθινόπωρο, δηλαδή.
Όμορφα χρώματα, καλή θερμοκρασία…Και φύλλα…
Πεσμένα, καφετιά, χρυσοπράσινα ή σκέτο πράσινα…
Τα αχνοφωτίζει το φεγγάρι τη νύχτα όταν γυρνάω,
κι εγώ, μόλις τα πλησιάζω, επιβραδύνω το βήμα μου,
κι αρχίζω να σέρνω τα πόδια μου
για να σηκώνω αυτά τα φύλλα στον αέρα…να κάνω φασαρία!
Ξέρω ότι στη γωνία παραφυλάει η σιωπή
και θα μου ορμήξει μόλις θα κλείσω πίσω μου την πόρτα.
Ύστερα, σηκώνω το πρόσωπο στις κορυφές
κι έχω τώρα για ουρανό τα δέντρα.
Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φύλλα αυτά
να πέφτουν πάνω μου πυκνά σαν τη βροχή
μα ελαφριά όπως γαλήνιες ανάσες και ζεστά σαν αγκαλιές.
Τα δέντρα αυτά είναι αστείρευτα!
Όσα φύλλα και αν ρίχνουν, ο ουρανός παραμένει γεμάτος.
Ύστερα, η εικόνα αυτή αλλάζει πάλι.
Γίνεται λίγο θλιβερή…ενίοτε τρομαχτική…:
Ανοίγω τα μάτια, βλέπω τα φύλλα που πέφτουν,
παρακολουθώ την πορεία τους με προσήλωση κι υπομονή.
Ένα, και δεύτερο, κι άλλο, κι άλλο…
Αναρωτιέμαι αν έφυγαν απ’ τα κλαδιά τους
αναζητώντας την Ελευθερία…
Κοιτώ…
Ακόμη και το πιο ελαφρύ, ακόμη και αυτό
που το ευνόησε η τύχη του άνεμου
και το άφησε να ταλαντευτεί λιγάκι παραπάνω,
έχει μια πορεία καθοδική…
Ποιος θα μου πει αν άξιζε που πήγε λίγο παραπέρα;
Ποιος θα μου πει αν, στα λεπτά που αιωρήθηκε,
νίκησε την αιωνιότητα
Ή αν νικήθηκε από τον τρόμο του κενού και του τέλους;