Αναζητώντας την παιδική μου «πατρίδα», μόλις μπήκα στο δωμάτιο, όρμηξα στη φωνή του Βασίλη…στα «Χαιρετίσματα»…Τι γελοίο! Αυτός τώρα τραγουδάει «…σπίτι δεν έχω μήτε πατρίδα, με διώξατε όλοι…» κλπ κι εγώ ήδη νιώθω καλύτερα…Τέλος πάντων.
Affection. Να που υπάρχει τελικά αγγλική λέξη που
μ’ αρέσει. Που μπορεί να εκφράσει καλύτερα αυτό που θέλω τώρα να πω.
Αυτό είναι αυτό που μου λείπει.
Μπορώ να πω «τρυφερότητα». Μπορώ να πω «στοργή».
Το “affection” τα ‘χει και τα δύο.
Δεν είναι η απουσία ανθρώπων. Όλη μέρα με ανθρώπους ήμουν. Δεν είναι η απουσία «καλών» ή «διασκεδαστικών», «ευχάριστων» ανθρώπων. Μια χαρά είναι. (Εγώ πάντως δεν είμαι καλύτερή τους).
Είναι η παντελής απουσία αυτού του στοιχείου. Κάτι που, αν το είχα, θα μπορούσα ν’ αντέξω τα πάντα. Θα μπορούσα ν’ αναγνωρίσω την ομορφιά, να εκμεταλλευτώ την εμπειρία, να την ζήσω. Αν ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους «μ’ αγκάλιαζε» για μια στιγμή, ο τόπος αυτός ίσως να μου ‘δινε μία ιδέα ότι «ανήκω»…έστω και λίγο.
….ΔΕΝ είμαι "ανεξάρτητος άνθρωπος".
…Οι αισθήσεις μου δεν αισθάνονται. Έχουνε πάθει κράμπα. Όλες.
Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει γύρω…
…Ξαναγυρνάω στο affection. Τελικά μόνο οι άντρες το διαθέτουν. Οι γυναίκες γίνονται τρυφερές και στοργικές ίσως για τα παιδιά τους μόνο.
…Όλη μέρα στις Βρυξέλλες. Beer Festival.
Τι κάνει κάποιος που δεν πίνει σε φεστιβάλ μπύρας;… Υπομονή!...
ή αρχίζει να τρελαίνεται!...Κι αφού η υπομονή είναι αρετή που διαθέτουνε λίγοι, εγώ άρχισα να τρελαίνομαι. Όταν επιτέλους, νύχτα πια, έφτασα στο σταθμό για να πάρω το τρένο για το Leuven το μόνο που ήθελα ήταν να μπω αμέσως μέσα, να καθίσω στο παράθυρο κι ας ταξιδέψει όση ώρα θέλει. Στην πραγματικότητα, ας ταξίδευε για πάντα! Να πήγαινε…να πήγαινε…να πήγαινε… Δυστυχώς, το ταξίδι αυτό κρατάει ελάχιστα. Μόλις 20 λεπτά.
…Πονάει ο λαιμός μου. Καίει λίγο και το πρόσωπό μου. Αλλά ίσως είναι από την κούραση.
Νιώθω εξαντλημένη!
Τα λέμε το πρωί…
