0 Gabriel Garcia Marquez έχει αποσυρθεί από την δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:(Εδώ παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα. Ολόκληρη την επιστολή, όπως και το πρωτότυπο, μπορείτε να την βρείτε εδώ.)
"Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά"
Μετάφραση από τα Ισπανικά: Βασίλης Τερζής
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν,
αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ,
γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια,
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε γυναίκα και άνδρα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπημένοι μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί...
........"
7 σχόλια:
Εγώ Φένια,ανάμεσα στα όσα "δικά" μου "αποδελτίωσα" από την επιστολή του Gabriel Garcia Marquez και τα σκέπτομαι σε συνθήκες απόλυτης μοναξιάς εδώ και χρόνια,θα επαναλάβω το καταπληκτικό που είπες χθες για την αίσθηση που σου αφήνει η ΈΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΡΔΙΑΣ στους μικρούς τυφλούς αθλητές.Συγχώρεσέ με που το γράφω αλλά είναι τρομακτικό η ανάλγητη κοινωνία με το άθλιο ρουσφετολογικό σύστημα στελέχωσης(όταν κι όπου) των σχολείων και γυμναστηρίων να αφήνει εκτός,νέους που "μπορεί για τους αθλητές να είναι τα μάτια τους,την ίδια στιγμή όμως εκείνοι αποτελούν το γέλιο και τη χαρά αυτών των ανθρώπων".Ηδη απάντησες Φένια στο γράμμα..
Ένας άνθρωπος που έμαθε από τους ανθρώπους, ένας άνθρωπος από τον οποίο έμαθαν οι άνθρωποι, ένας άνθρωπος που αγαπάει τόσο πολύ το φως και τόσο ουσιαστικά την απλότητα των πραγμάτων, δε μπορεί παρά να είναι ένας άνθρωπος χαρισματικός. Οχι μόνο στο γράψιμο αλλά και στην ψυχή του.
Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του δεν είναι τόσο ότι σε συγκινεί, όσο ότι σ' αγγίζει ουσιαστικά, σου θυμίζει τη σημασία που σε παλιότερους καιρούς έδινες στη λέξη "άνθρωπος". Ο Gabriel Garcia Marquez είναι ένας άνθρωπος που θέλει, λαχταρά να ζήσει για τους "σωστούς" λόγους. Μακάρι να του χαριστεί ένα κομμάτι ζωή...
Αν και δεν τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια στα αποφθεύγματα/συμβουλές, τα συγκεκριμένα είναι από τις λίγες φορές που νιώθω ότι εκτός από την αλήθεια που κρύβουν πως είναι τόσο πηγαία και ειλικρινή. Και αυτό, εκτός των άλλων, είναι που καταστά την σοφιά που εμπεριέχουν τόσο δυνατή.
Μακάρι όταν φτάνουμε όλοι μας να κάνουμε τον απολογισμό μας όλα αυτά να μην τα ανακαλύπτουμε εκείνη την στιγμή αλλά να νιώθουμε την χαρά ότι ως τότε τουλάχιστον τα είχαμε ακολουθήσει...
Αγαπημενος ο Μαρκες, Φενια μου....
Πριν 3 χρονια ειχα ενα ατυχημα, (θα γραψω καποτε γι' αυτο)...η αληθεια ειναι οτι ζω στην κυριολεξια απο θαυμα.....κι ομως μεσα απο το μικρο μου θανατο, ξαναγεννηθηκα....και σιγουρα, ξερω...οτι σημασια δεν εχει να ανεβεις στη κορυφη του βουνου, η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Να 'σαι καλα, φιλη μου!!!
ένα κείμενο γεμάτο ουσία .
Ξεχειλίζει !
Θα συμφωνήσω και με τον tertuliano , αλλά θα συμπληρώσω οτι : και μόνο που κάνουμε τον κόπο να το διαβάσουμε , ανήκουμε σ' αυτούς που θέλουν το φως .
Η ανησυχία μας πρέπει να είναι για αυτούς που δεν νοιάζονται να ακούσουν τι έχει να μας πει ενα τέτοιο μυαλό . Αυτούς που βαριούνται , που αδιαφορούν .
Έτυχε να τη διαβάσουμε την επιστολή αυτή με τους μαθητές στο σχολείο κάποτε...κάθε φορά συγκινούμαι και αφυπνίζομαι με την ίδια ένταση...
me apoteleiwse afto to keimeno.....mou to diavasan...otan eixa prosfata xasei ena poly diko mou oikogeneiako prwsopo apo karkino....plada3a.....
Δημοσίευση σχολίου