Κουκουλοφόροι στη λαϊκή

Σήμερα, πρωί πρωί, περιμένοντας να γίνει ο καφές, άνοιξα την τηλεόραση κι έπεσα στην εκπομπή του Παπαδάκη, σε μια είδηση που μου ‘φτιαξε τη μέρα. Μπορεί και να μην έπρεπε, αλλά μου την έφτιαξε. Ψέματα να πω;
Στο Περιστέρι, λέει, κι ενώ γινόταν λαϊκή, κουκουλοφόροι μοιράζανε τρόφιμα και άλλα είδη στον κόσμο, αφού πρώτα τα κλέψανε από σούπερ μάρκετ!!!
Παράλληλα, πετάξανε χαρτάκια που εν ολίγοις έλεγαν «Η απαλλοτρίωση είναι η απάντησή μας σ’ αυτούς που μας κλέβουνε» Κάπως έτσι, τέλος πάντων, απ’ όσο μπόρεσα να συγκρατήσω. Μετά αρχίσανε τα σχόλια απ’ τους παρευρισκομένους στο στούντιο, τα οποία συγκλίνανε περίπου στο ότι δεν μπορούμε να επικροτούμε τέτοιες ενέργειες γιατί έτσι νομιμοποιούμε την κλεψιά. Ναι καλά! Εμάς περίμενε η κλεψιά για να νομιμοποιηθεί! Κι εγώ πώς νόμιζα ότι το ίδιο το σύστημά τους την έχει νομιμοποιήσει καθολικά εδώ και χρόνια! Οι πρώτοι κλέφτες είναι οι ίδιοι. Αρκεί να δεις τα πόθεν αίσχη τους. Κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, πρέπει όντως να τα πάρουμε πίσω. Τέλος πάντων.
Χαχαχαχαχα! Δεν πάμε καλά, γενικώς.
Αλλά, ποιος οδηγεί εκεί τα πράγματα;

Τώρα, εμένα, μετά απ’ αυτό, πώς μου ‘ρθε κι άρχισα να τραγουδώ το «Περιπολικό» των Μαγιονέζων;
Είχα πρόσφατη και τη συναυλία τους το Σάββατο το βράδυ στο γυμναστήριο του ΑΠΘ (μέρος που προσπαθώ να ξεχάσω, αφού μετά από 4 χρόνια που το ‘φαγα στη μάπα, με οδήγησε στο υπέροχο τίποτα!) κι έτσι το τραγουδάκι μού βγήκε κατευθείαν.
Ωραία συναυλία! Σε ανοιχτό ουρανό και με πολύ καλή παρέα. Κι αν και δεν ήμασταν πάρα πολλοί, η διάθεση για τραγούδι και χορό δεν μας έλειψε καθόλου. Ούτε εμάς ούτε κι απ’ το συγκρότημα, αφού τα παιδιά, παρά το περασμένο της ώρας κι ενώ είχαν ήδη ολοκληρώσει το πρόγραμμα, μας χάριζαν άλλο ένα κι άλλο ένα τραγούδι για αρκετά μετά.
Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοια συγκροτήματα που, χωρίς σταριλίκια, χωρίς κύρια επιδίωξη το κέρδος, με μόνη την αγάπη γι’ αυτό που κάνουνε και την ανάγκη να πούνε κάποια πράγματα, που αφορούνε και εκφράζουνε κι όλους μας, συνεχίζουν να δημιουργούν και να μοιράζονται μαζί μας την τέχνη και τις σκέψεις τους. Χαίρομαι και παρηγοριέμαι και παίρνω και δύναμη. Ίσως αν τους ακούγαμε περισσότεροι (κι αυτούς και κάποιους άλλους) να μην χρειαζόταν καν να γίνουμε «κουκουλοφόροι».
Η τέχνη είναι μεγάλο σχολείο. Μπορεί να περάσει ιδέες που άλλοι χώροι δεν μπορούν. Γι’ αυτό και την έχουν ευτελίσει έτσι. Γι’ αυτό και προβάλλουν τη σαβούρα για τέχνη κι όσους λένε κάτι ουσιαστικό τους περιθωριοποιούν….
Κι έτσι είμαστε λίγοι…
Δεν πειράζει. Δεν βλέπεις; Θα το βρούνε από αλλού. Καλή η πίεση, αλλά μέχρι πότε; Θα τους γυρίσει μπούμερανγκ κάποια στιγμή.
Πω πω! Μας βλέπω καμιά μέρα κι εμάς μέσα στα περιπολικά, όπως το παν το πράγμα!
Τουλάχιστον θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε:-)
Λέμε, τώρα!


"...Κάτι τρέχει, κάτι τρέχει και δεν είμαστε εμείς
όλοι εκείνοι που χαλάνε την αξία της ζωής..."

Χαρούμενο και φιλοσοφημένο.
Listen & Enjoy!