Κυριακή, Απριλίου 27, 2008

...........

Σήμερα ξύπνησα αργά –πολύ αργά για μένα- και δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Δεν ήξερα αν θέλω να διαβάσω, ν’ ακούσω μουσική, να βγω έξω να τρέξω, να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή να βγω με φίλους για καφέ. Η μέρα ψιλομουντή αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ επηρεάζει αρνητικά. Μάλλον φιλική τη νιώθω.
Έκανα έναν καφέ και…δεν ξέρω…είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που δεν «χρησιμοποιώ» μουσική…Μες στο κεφάλι μου συμβαίνουν διάφορα. Ίσως γι’ αυτό. Ίσως να επικρατεί πολλή φασαρία εκεί μέσα ήδη.
Μπερδεύονται τα πριν με τα τωρινά και τα μελλούμενα –άλλα συναισθήματα για κάθε χρόνο- τα σωστά με τα λάθη, η αλήθεια με το ψέμα κι η πραγματικότητα…Άλλο πράγμα η πραγματικότητα, άλλο η αλήθεια, άλλο η καθημερινότητα κι όλ’ αυτά κομμάτια ΜΙΑΣ ζωής, της ίδιας ζωής, που δεν ξέρει πώς να τα ταιριάξει μεταξύ τους χωρίς να διχάζεται, να μπερδεύεται και να “παραφρονεί”.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω σε πολλούς κόσμους ταυτόχρονα. Και δεν μιλάω για την φαντασία
–αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι αυτήν μια πραγματικότητα γι’ αυτόν που φαντάζεται; Καταναλώνει χρόνο, ενέργεια, «ζει» κάποια πράγματα, βιώνει μία κατάσταση. Και στο μεταξύ, περνάει κάποιος χρόνος, λεπτά ή ώρες, χρόνος της ζωής του, υπαρκτός χρόνος που δεν θα επιστρέψει, έχει όμως γραφτεί στην ιστορία του και στην φθορά των κυττάρων του.
Όμως εγώ δεν εννοώ αυτό. Εννοώ κανονικούς κόσμους. Κόσμους που γνωρίζει κανείς στην πορεία της ζωής του, όσο συνεχίζει να κινείται και να μαθαίνει… Όσο είναι παιδί, τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος είναι η οικογένειά του. Λίγο μετά, προστίθεται ένας ακόμα, διαφορετικός, με άλλη σύνθεση προσώπων και άλλους κανόνες. Το σχολείο. Καθώς μεγαλώνει και ανάλογα με τις ασχολίες και τις συναναστροφές του, πάρα πολλοί κόσμοι προστίθενται, στους οποίους παίρνει μέρος ή πρέπει να πάρει ή θέλει να πάρει…Άλλο ένα πράγμα που μπερδεύεται στο μυαλό μου και προσθέτει κι αυτό στο μπάχαλο που επικρατεί: το “θέλω” με το “πρέπει” και με το “μπορώ”…
Και πάνω απ’ όλ’ αυτά, σαν σκιά…σαν ευχή και κατάρα μαζί, ο χρόνος.
…Δεν ξέρω τι κάνει στους άλλους ο χρόνος, νομίζω όμως ότι σ’ εμένα κάνει το αντίθετο. Όταν σκέφτομαι το χρόνο σαν απειλή, σαν κάτι που πρέπει να προλάβω, τα “πρέπει”, οι “κανόνες”, οι “απιθανότητες” και το “λογικό” εξουδετερώνονται. Η σημασία και η έπαρσή τους εκμηδενίζονται. Συνθλίβονται. Και τότε θέλω να τα κάνω όλα! Όλα αυτά που θέλω αλλά “δεν πρέπει”, όλα αυτά που “δεν γίνονται”, που ανήκουν σ’ άλλον κόσμο ή δεν είναι “λογικά” (Who says so?) Και το μόνο που με σταματάει είναι το μυαλό των υπολοίπων που συμπεριφέρονται σα να ‘ναι δεδομένοι πάνω στη γη, σα να πρόκειται να ζήσουνε για πάντα κι όλο αναβάλουνε τα θέλω τους και ζουν με…σύνεση. Εγώ πάντως, δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Κανένας δεν μου το εγγυάται. Κι εδώ είναι κι η ερώτησή μου: αν σου έλεγαν ότι σίγουρα σε δυο βδομάδες θα πεθάνεις, σε ποιο “πρέπει” θα έδινες σημασία προκειμένου να κάνεις κάτι που θέλεις πολύ; Τι θα ήταν τότε αλήθεια και τι όχι; Τι θα σου φαινότανε απίθανο και τι παράλογο; Τι “λογικό” θα σε σταματούσε;…Ή μήπως θα βρισκόσουν τότε υπό την επήρεια κάποιας τρέλας; Εγώ λέω, καθόλου! Καμιά τρέλα! Απλά, τότε θα αποκτούσες άλλη σχέση με τον χρόνο και τα πράγματα. Τότε, κάποια πράγματα θα είχαν άλλο βάρος.
Μάλλον το πραγματικό τους.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ego anarotıeme tı kanoun ı hortofagı mıa mera san tı sımerını. Den nıothoun kı aftı pos ıne se ena dıaforetıko kosmo? Sıghora me Fe, alla ı sovarotıta den ıne to forte mu afto to dıastıma..

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα και χρόνια σου πολλά.Μυαλό που μπερδεύεται,πέφτει κάτω,σηκώνεται ξανά,και γενικώς σκέφτεται μην τον φοβάσαι μου έλεγε ένας καθηγητής και δεν είχε άδικο.Μην φοβάσαι και θα την βρεις την άκρη.Κοντά είσαι.

Αν μου λέγαν εμένα πάντως πως σε 2 εβδαμάδες θα την νκάνω με ελαφρά τότε με το τορινό το μυαλό θα έπεφτα σε θλίψη και αγωνία.Πιθανόν όμως να μου γυρνούσε το μυαλό και να έκανα πράγματα για να ζήσω όσο το δυνατόν καλύτερα αυτές τις δύο εβδομάδες.Το σίγουρο είναι πως δεν θα προλάβαινα και πολλά.

Leigh-Cheri είπε...

danai, νομίζω πως υπάρχει πιο κατάλληλο άτομο για να σου απαντήσει. Εγώ δεν είμαι χορτοφάγα.
Παρ' όλ' αυτά, την Κυριακή του Πάσχα που ρωτάς, έφαγα πατάτες τηγανητές για μεσημέρι και μια μπανάνα και γάλα για βράδυ. Όπως καταλαβαίνεις, είναι πολλά αυτά που μπορεί να φάει κανείς εκτός από κρέας. Περί ορέξεως...

island, χρόνια πολλά και σ' εσένα!
Ελπίζω να 'χεις δίκιο. Αν και έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι "άκρη" δεν υπάρχει καν κι άδικα το παιδεύουμε. Μάλλον τόλμη χρειάζεται και να κάνουμε δοκιμές σ' ό,τι νομίζουμε έστω πως θα μας δώσει χαρά. Αλλά πώς;
Να 'σαι καλά
(Δε νομίζω πως θα ξεμπερδέψουμε εύκολα μ' αυτά τα της ζωής ρε γμτ!)