...........

Σήμερα ξύπνησα αργά –πολύ αργά για μένα- και δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω τι θέλω να κάνω. Δεν ήξερα αν θέλω να διαβάσω, ν’ ακούσω μουσική, να βγω έξω να τρέξω, να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι ή να βγω με φίλους για καφέ. Η μέρα ψιλομουντή αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ’ επηρεάζει αρνητικά. Μάλλον φιλική τη νιώθω.
Έκανα έναν καφέ και…δεν ξέρω…είναι απ’ τις ελάχιστες φορές που δεν «χρησιμοποιώ» μουσική…Μες στο κεφάλι μου συμβαίνουν διάφορα. Ίσως γι’ αυτό. Ίσως να επικρατεί πολλή φασαρία εκεί μέσα ήδη.
Μπερδεύονται τα πριν με τα τωρινά και τα μελλούμενα –άλλα συναισθήματα για κάθε χρόνο- τα σωστά με τα λάθη, η αλήθεια με το ψέμα κι η πραγματικότητα…Άλλο πράγμα η πραγματικότητα, άλλο η αλήθεια, άλλο η καθημερινότητα κι όλ’ αυτά κομμάτια ΜΙΑΣ ζωής, της ίδιας ζωής, που δεν ξέρει πώς να τα ταιριάξει μεταξύ τους χωρίς να διχάζεται, να μπερδεύεται και να “παραφρονεί”.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι ζω σε πολλούς κόσμους ταυτόχρονα. Και δεν μιλάω για την φαντασία –αν και, εδώ που τα λέμε, δεν είναι κι αυτήν μια πραγματικότητα γι’ αυτόν που φαντάζεται; Καταναλώνει χρόνο, ενέργεια, «ζει» κάποια πράγματα, βιώνει μία κατάσταση. Και στο μεταξύ, περνάει κάποιος χρόνος, λεπτά ή ώρες, χρόνος της ζωής του, υπαρκτός χρόνος που δεν θα επιστρέψει, έχει όμως γραφτεί στην ιστορία του και στην φθορά των κυττάρων του.
Όμως εγώ δεν εννοώ αυτό. Εννοώ κανονικούς κόσμους. Κόσμους που γνωρίζει κανείς στην πορεία της ζωής του, όσο συνεχίζει να κινείται και να μαθαίνει… Όσο είναι παιδί, τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος είναι η οικογένειά του. Λίγο μετά, προστίθεται ένας ακόμα, διαφορετικός, με άλλη σύνθεση προσώπων και άλλους κανόνες. Το σχολείο. Καθώς μεγαλώνει και ανάλογα με τις ασχολίες και τις συναναστροφές του, πάρα πολλοί κόσμοι προστίθενται, στους οποίους παίρνει μέρος ή πρέπει να πάρει ή θέλει να πάρει…Άλλο ένα πράγμα που μπερδεύεται στο μυαλό μου και προσθέτει κι αυτό στο μπάχαλο που επικρατεί: το “θέλω” με το “πρέπει” και με το “μπορώ”…
Και πάνω απ’ όλ’ αυτά, σαν σκιά…σαν ευχή και κατάρα μαζί, ο χρόνος.
…Δεν ξέρω τι κάνει στους άλλους ο χρόνος, νομίζω όμως ότι σ’ εμένα κάνει το αντίθετο. Όταν σκέφτομαι το χρόνο σαν απειλή, σαν κάτι που πρέπει να προλάβω, τα “πρέπει”, οι “κανόνες”, οι “απιθανότητες” και το “λογικό” εξουδετερώνονται. Η σημασία και η έπαρσή τους εκμηδενίζονται. Συνθλίβονται. Και τότε θέλω να τα κάνω όλα! Όλα αυτά που θέλω αλλά “δεν πρέπει”, όλα αυτά που “δεν γίνονται”, που ανήκουν σ’ άλλον κόσμο ή δεν είναι “λογικά” (Who says so?) Και το μόνο που με σταματάει είναι το μυαλό των υπολοίπων που συμπεριφέρονται σα να ‘ναι δεδομένοι πάνω στη γη, σα να πρόκειται να ζήσουνε για πάντα κι όλο αναβάλουνε τα θέλω τους και ζουν με…σύνεση. Εγώ πάντως, δεν ξέρω αν θα ζω αύριο. Κανένας δεν μου το εγγυάται. Κι εδώ είναι κι η ερώτησή μου: αν σου έλεγαν ότι σίγουρα σε δυο βδομάδες θα πεθάνεις, σε ποιο “πρέπει” θα έδινες σημασία προκειμένου να κάνεις κάτι που θέλεις πολύ; Τι θα ήταν τότε αλήθεια και τι όχι; Τι θα σου φαινότανε απίθανο και τι παράλογο; Τι “λογικό” θα σε σταματούσε;…Ή μήπως θα βρισκόσουν τότε υπό την επήρεια κάποιας τρέλας; Εγώ λέω, καθόλου! Καμιά τρέλα! Απλά, τότε θα αποκτούσες άλλη σχέση με τον χρόνο και τα πράγματα. Τότε, κάποια πράγματα θα είχαν άλλο βάρος.
Μάλλον το πραγματικό τους.