Πάντα «του αέρα»
Τα πόδια μου δεν πιάνουν γη
για πιο πολύ από δώδεκα ώρες.
Θέλω να κρατηθώ.
Σκέφτομαι τότε κάποιους φίλους που μοιάζουν σχήματα στερεά.
Τους σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι…πώς;
Κι ύστερα θέλω να τους πω να μου κρατήσουν το σκοινί
Να ‘ναι αυτοί τα πόδια μου στη γη
Να μην “ξεφεύγω”.
Γιατί είμαι μάλλον χαρταετός
Που και στον ουρανό ακόμα
έχασε τον προσανατολισμό του
Κι αναζητώντας κάτι να του δώσει ρεύμα
ορμάει με πάθος στα καλώδια.
update:
Μια που ο alexandros το έβαλε στα σχόλια
κι αφού κολλάει απόλυτα στο ποστ
κι αφού τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου δικό τους,
προσθέτω και το τραγουδάκι των Διάφανων
13 σχόλια:
ΣΚΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός
Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί
Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ' ένα κουφάρι φαγωμένο απ' τον καιρό
Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα 'χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ' τον πόνο
Όμορφο ποίημα, και το δικό σου και του Αλέξανδρου :-)
Σκέφτομαι μόνο εκείνα τα καλώδια, που "ορμάς με πάθος" πάνω τους, αλλά αντί να σου δώσουν ρεύμα, σε φυλακίζουν τελικά.
Αντί για παραμύθια,με ποιήματα μεγάλωσα,το ξέρεις.Στο λέω από καρδιάς,τέτοιοι στίχοι πιάνουν τόπο..Αλλοι,εξαίσιοι χειριστές της γλώσσας και του λόγου,γράφουν εγκλωβισμένοι στην απόγνωσή τους,χωρίς να κοινωνούν την αγωνία και την τρυφερότητα.Η,όπως τους περιέγραψε ο Mayakovsky,"..και ποιητές υπάρχουν δωματίου,σπιτίσια κουταβάκια του λυρισμού".Εσύ,συνέχισε να γράφεις με την ψυχή σου.Για τις ψυχές μας
Πάρα πολύ ωραίο το ποίημά σου, leigh! Για άλλη μια φορά. Φιλιά :-j
alexandros,το αγαπημένο μου απ' τα Διάφανα Κρίνα! Απλά, υπέροχο!
(Μμμ...ίσως το προσθέσω κι εδώ αν βρω χρόνο)
ανεφελίτσα, θενκς...Ή σε φυλακίζουν ή σε σκοτώνουν
lena, εγώ τι να πω μετά απ' αυτό;
(Πάντως, να ξέρεις, έχω γράψει και κάτι "απεγνωσμένα" που αν δεν ήξερες πως ζω, θα νόμιζες ότι την έχω κάνει:-) Τι να γίνει; Στιγμές είναι όλα! Περνάει μετά.)
agnwstos, γεια!...Για άλλη μια φορά:-)
φιλιά
Έξαρση ποιητικής/ρομαντικής διάθεσης;
love&kisses
zaphod
Διάφανα κρίνα είναι; Α, καλά... Σόρι παιδιά, ψιλοάσχετη είμαι σε ό,τι αφορά τα τραγούδια τους, ποτέ δεν τους συμπάθησα. Όμορφοι οι στίχοι αλλά αν τους άκουγα μελοποιημένους μπορεί και να με έπιαναν τάσεις αυτοκτονίας.
Μιλώντας για απονενοημένα διαβήματα, Leigh, θα προτιμούσα να τριγυρνώ αδέσποτη παρά να ενδώσω σε οτιδήποτε που (γνωρίζω ότι) σκοτώνει ή φυλακίζει. Πριν λίγο είχα μια συζήτηση για τοίχους που τους βλέπεις αλλά ορμάς κατά πάνω τους παρ' όλα αυτά... Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Έχει και η αυτοκαταστροφή τα όριά της!
Ανεφελίτσα; Καλόοοο... Δεν με έχουν ξαναπεί έτσι. Θυμίζει πασχαλίτσα! Θενκς ;-)
Α ρε Φε...
Για το ποιήμα δεν θα πω τίποτα ξέρεις εσύ...
Μερικές φορές ωστόσο να γνωρίζεις πως κάποιοι θέλουν να ξεκολλήσουν τα ποδια τους απο τη γή και να πετάξουν μακρυά.
Αλλά δεν μπορούν.
Το μόνο που κάνουν τότε είναι να βλέπουν χαρταετούς και να λένε μακάρι...
zaphod, τι να σου πω;...Για να είμαι ειλικρινής, έχω όλες τις διαθέσεις ταυτόχρονα. Με συχνότητα εναλλαγής που μου σπάει το μυαλό.
Τουλάχιστον, δεν βαριέμαι :-)
ανέφελη,...ανρωτιέμαι αν υπάρχει μέση οδός...Τουλάχιστον για κάποιους.
mr.sebs,...Η άλλη όψη του νομίσματος. Έχεις δίκιο. Κι εγώ κάτι τέτοιους "χαρταετούς" ζηλεύω, μόνο που εκείνοι αποφεύγουν τα καλώδια. Ίσως να έχουνε "γερά πόδια" στη γη που τους προσέχουν απ' αυτά μα δεν τους προσγειώνουν κιόλας...
Πω πω! Πολύ εγωιστικό μου μοιάζει τώρα αυτό, αλλά νομίζω ότι κάπως έτσι είναι. Δεν είδα κανέναν ως τώρα που να είναι ατρόμητος και μόνος στον "αέρα".
Φιλιά
κι εγω δεν ειδα κανενα στην γη καρφωμενο που να είναι ευτυχισμενος.
βεβαια η αφέλεια ειναι μια μορφη ευτυχίας.
Βλέπω μία τάση ποιητικής διάθεσης;Το έχεις αγαπητή.Πολύ όμορφο και πάντα επίκαιρο.
Τα διάφανα κρίνα απλά τα σπάνε.
"Ξέρω πως θά'ρθεις και δεν θα'μαι..."
Φιλί αγαπητή
Ανταποδίδω το φιλί και περιμένω τη συνέχεια του δικού σου κειμένου :-)
Alexandros,
πρέπει να είσαι νέος.
Συνέχισε την καλή προσπάθεια.
Το ποίημά σου έχει λάμψεις υψηλής ποίησης.
Ο ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ
Χαρταετός είμαι ψηλός
που πλέω στους αιθέρες
ξένοιαστες νύχτες κι όμορφες
χαρούμενες ημέρες.
Μ' αστέρια κάνω συντροφιά
τις νύχτες, και τη μέρα
στον ήλιο μας το βασιλιά
λέω πρώτος καλημέρα.
Πετώ, βουτώ, λικνίζομαι
χάνομαι, ξαναβγαίνω
με τα πουλιά στο πέταγμα-
στη χάρη παραβγαίνω.
Κι η φουντωτή μου η ουρά
στολίδι και χαρά μου
αυτή και πόδια και καρδιά
και χρυσωπά φτερά μου.
Η μοναχή σκοτούρα μου
ο σπάγκος που με δένει
σαν αφαλός μου με τη γη
και διόλου δε σωπαίνει
μόνο συνέχεια μουρμουρά
στ' αυτί μου: "δίχως 'μενα
όλα όσα πριν αράδιασες
θα 'ταν για σένα ξένα".
Γιώργης Χολιαστός
Δημοσίευση σχολίου