Κωλο-κατάσταση

Πριν καναδυό μέρες έλαβα το παρακάτω mail από μία φίλη. Μία πραγματική ιστορία απ` αυτές τις ευτράπελες που συμβαίνουν καμιά φορά και σε κάνουν να γελάς με το "τραγικό". Και μια και αδυνατώ προς το παρόν να γράψω κάτι ανάλαφρο, πήρα την άδειά της να την "ξεμπροστιάσω" για ν` αρχίσει η χρονιά με γέλιο. Το παραθέτω όπως ακριβώς μου το έστειλε. Και βέβαια, την ευχαριστώ που μου επιτρέπει να διαδώσω τον αυτοσαρκασμό της.


Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Είναι Ιούλιος, σκάει ο τζίτζικας, κι εγώ πάω μεσ' στον καύσωνα στο super duper υπερπολυτελές ξενοδοχείο…ε.. συγγνώμη, νοσοκομείο να κάνω εγχείρηση κύστης κόκυγγα γιατί εκεί εργάζεται ο doctor που με παρακολουθεί. Λαμπρά!

2. Ε, κι αφού πήγα στη χλίδα, με βάλανε και σε μονόκλινο δωμάτιο (ευτυχώς, γιατί θα γινόμασταν περισσότερο ρόμπες)

3. Είμαι έτοιμη για την κωλο-εγχείρηση και μου λεν οι γιατροί ότι θα πρέπει να διανυκτερεύσω για μια τουλάχιστον νύχτα, για να με παρακολουθούν και για τυχόν παρενέργειες. Όσο να 'ναι, επέμβαση είναι, όχι γενικό τσεκ-απ. Η διανυκτέρευση είναι που με χαλάει περισσότερο, κι όχι το ότι: α) θα μου κάνουν ολική νάρκωση, β) μ' έχουν ξυρίσει στο επίμαχο σημείο για να μην τους ενοχλούν οι τρίχες (!), γ) έχω κάνει ένα ωραιότατο κλύσμα που μ' έστειλε τρεις φορές στην τουαλέτα (ευτυχώς είχαν γερό εξαερισμό) και δ) για τις επόμενες δύο ώρες, εκτός από το γιατρό που έχω γίνει ήδη ρόμπα, θα κάθονται από πάνω μου και θ' ασχολούνται με τον κώλο μου ο αναισθησιολόγος και τρεις άλλοι νοσοκόμοι-βοηθοί-λιγούρια.

4. Μπαίνω μέσα, λέω κάτι παπαριές με το αναισθησιολόγο πριν με πάρει ο ύπνος (του δικαίου) και εγχειρίζομαι την ίδια ώρα με την Πέγκυ Ζήνα, πράγμα που με πληροφόρησε ο κουτσομπόλης νοσοκόμος που με μετέφερε στο χειρουργείο. Το Πεγκουλίνι άλλωστε το είδα στο δωμάτιο που μας βάλανε αμέσως μετά την εγχείρηση για να ξυπνήσουμε. Στο καρτελάκι του κρεβατιού έγραφε «Καλλιόπη Ζήνα». Όσο όμως κι αν προσπαθώ να τη μειώσω, τον κόκυγγα πήγα να βγάλω, ενώ η Καλλιοπίτσα πήγε για πολύποδα των φωνητικών χορδών.

5. Στο μεταξύ, φρικαρισμένη από την έξτρα νύχτα που μου φόρτωσαν, είχα φροντίσει να κλαφτώ δεόντως πριν την εγχείρηση στον τότε γκόμενο και πρώην άνδρα μου, ο οποίος εκείνη την περίοδο βρισκόταν στας Αθήνας. Και δε μπορώ τα νοσοκομεία, και είναι όλοι τους σχιτζήδες, θα πάθω κατάθλιψη, με βασανίζουν, με ξεφτιλίζουν, τέτοια. Είδε κι απόειδε ο άνθρωπος και ξεκινάει με το αυτοκίνητο (σκοτώστρα) άρον άρον από τη λατρευτή πρωτεύουσα να 'ρθει να με περιμαζέψει. Την ίδια μέρα εννοείται. Όπως εννοείται ότι δεν το είπα στους γονείς γιατί δεν θα βάζαν εμένα στο χειρουργείο αλλά αυτούς για εγκεφαλικό. Αυτό το κρατούσα για kinder έκπληξη.

6. Αμέσως μετά τα καθέκαστα, με παίρνει ο doctor σε μια γωνιά και μου λέει ότι δεν πρέπει ν' ανησυχώ καθόλου, ότι όλα πήγαν μια χαρά, κι ότι μου έχουν κάνει μια τρούπα στον κώλο να! με το συμπάθιο. Χαρακτηριστικά μου είπε ότι το χέρι του μέχρι τον καρπό χωράει άνετα μέσα, να μην ανησυχώ όμως γιατί το σώμα μας έχει αυτό-ιατ(ρ)ικές ικανότητες και ότι «θα γιάνει (μου το μαντήλι σου) μόνο του» μέσα σε λίγους μήνες. Επίσης μου είπε να μην τολμήσω να το κοιτάξω στον καθρέφτη για τους επόμενους δύο μήνες γιατί θα φρικάρω και δεν υπάρχει λόγος, και δεν θέλουμε τέτοιου είδους επεισόδια. Έτσι, έπρεπε να με αλλάζει (γάζες και betadin) κάποιος άλλος, κατά προτίμηση η μαμά, γιατί οι γυναίκες είναι πιο ψύχραιμες απ' τους άντρες. Κατά τα άλλα όμως μια χαρά.

7. Εμένα με είχαν δέσει με μία γάζα από δω μέχρι τη Λάρισα και είχα κάνει ένα κώλο μούμια. Μου είπαν και την εναλλακτική (σαν καλύτερη πρόταση τώρα αυτό) ότι όταν το τραύμα θ' αρχίσει να κλείνει και οι γάζες θα μ' εμποδίζουν, να χρησιμοποιώ αυτές τις πάνες που φοράν οι γριές για την ακράτεια. Καλά, δε σου λέω τίποτα για το πόσο βολική είναι η Tena Slipad Νο 58, Αύγουστο μήνα, να σου συγκαίγονται τα μπούτια… Ποιος μαλάκας την πρότεινε αυτή τη λύση, να την εφαρμόσει για να δούμε μετά αν θα αισθάνεται βάρκα στο γιαλό ή όχι?

8. Τέλος πάντων, εμένα άλλο με έκαιγε, πώς θα ξεφουρνίσω στα γονίδια το ταξίδι μου στην Αθήνα. Γιατί, ξέχασα να σου πω, ότι ο τότε γκόμενος και πρώην άνδρας μου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να μ' εμποδίσει, τελικά επείσθη να με πάρει να φύγουμε σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη. Τελείωσε. Έπρεπε να φύγω από κει πάση θυσία. Πάω στο δωμάτιο και κάθομαι (μια κουβέντα είναι αυτό, γιατί είναι γνωστό ότι μετά τη συγκεκριμένη επέμβαση ουδείς μπορεί να κάτσει κανονικά. Είναι κυριολεκτικά αυτό που λένε «πονάει ο κώλος μου». Κάθεσαι μπρούμυτα, πλάγια, με τα χέρια, δεν κάθεσαι καθόλου, αλλά κανονικά δεν κάθεσαι. Είναι αδύνατο) στο κρεβάτι να ξεκουράσω τον πολύπαθο πισινό μου.

9. Στο Νο 9 πρέπει να διακόψω για μια σύντομη περιγραφή του δωματίου – προεδρικής σουίτας όπου είχε τοποθετηθεί η Αυτού Μεγαλειότης. Λοιπόν. Τελεόραση που μόνο τσοντοκάναλα δεν διέθετε, κρεβάτι πτυσσόμενο που έπαιρνε καμιά 20αριά κλίσεις σε όλες τις μοίρες, μπρος, πίσω, πάνω, κάτω, πλαγίως, εντός, εκτός και επί τα αυτά. Φωτισμός που δε σε τυφλώνει, μοκέτα στο πάτωμα (για να μη κρυώνει η πατούσα όταν περπατάς ξυπόλυτη), πολυθρόνες πολυτελείας για να κάθονται οι φτωχοί (!) συγγενείς να σου κρατούν το χέρι, κι ένα μπάνιο που ντρεπόσουν να κυκλοφορήσεις μέσα. Ideal Standard και πάνω σε λέω. Χλίδα.

10. Επανέρχομαι. Ξαπλώνω στο κρεβάτι- ρομπότ και θα την είχα καταβρεί αν δε με βασάνιζε το φλέγον ζήτημα της απόδρασης από το Αλκατράζ. Πώς το λες στο μπαμπάκο χωρίς να σε πλακώσει στις γρήγορες, άρρωστος άνθρωπος? Διώχνω κάθε γλύφτη γιατρό που έρχεται να δει αν έκλασα για να δικαιολογήσει τα φράγκα που παίρνει, διώχνω και κάθε συγγενή που έχει έρθει να με δει και συνεχίζω την κλάψα δια τηλεφώνου στον τότε γκόμενο και πρώην άνδρα, ο οποίος είναι καθ' οδόν. Η μαμά, βράχος ακλόνητος στο προσκέφαλό μου. Κάτι προσπαθώ να της πω αλλά τα ψιλομασάω. Είμαι και λίγο μαστουρωμένη από τη νάρκωση και δε θυμάμαι καλά.

11. Καθώς περνούν οι πρώτες ώρες έρχονται και μου φέρνουν τα γκουρμέ νοσοκομειακά γεύματα τα οποία αρνούμαι κατηγορηματικά να φάω, και, για να μη πάνε χαμένα, τα τρώει η mother. Κάτι έπρεπε όμως να μασουλήσω μετά την ταλαιπωρία μου και η μαμά έρχεται να δώσει τη λύση με κάτι ταπεράκια γεμάτα…κεράσια που έχει κουβαλήσει απ' το σπίτι. Ήμουν που ήμουν σε μαύρο χάλι, τα κεράσια μου έλειπαν. «Να τα φας εσύ» της λέω, όπερ και εγένετο. Ενάμιση τάπερ κεράσια κατέβασε η μαμά από την αγωνία της.

12. Τις πρώτες μέρες έπρεπε να αλλάζω κάθε λίγες ώρες αλλά κανείς δεν ήξερε πώς να το κάνει αυτό, κι έτσι ο χειρουργός doctor καταφτάνει στο δωμάτιο για να δείξει στη μαμά πώς ακριβώς γίνεται. Τον ακολουθεί μια χαμογελαστή αδερφή (μη σε μπερδεύει το χαμογελαστή, νοσοκόμα εννοώ), που κρατάει σαν την κοκκινοσκουφίτσα ένα καλάθι με όλα τα δέοντα: γάζες μικρές, μεγάλες, στενές, φαρδιές, βαμβάκια, κολλητικές ταινίες που φέρνουν φαγούρα στον κώλο, και betadin. Ο doc απευθύνεται στη μαμά που έχει στρογγυλοκαθίσει στη λουξ πολυθρόνα, την ασορτί με τη μοκέτα, και της εφιστά την προσοχή εξηγώντας α ρ γ ά κ α ι κ α τ α ν ο η τ ά πώς ακριβώς βγάζουμε τη γάζα, πώς καθαρίζουμε την περιοχή, πώς και που τοποθετούμε το betadin, πώς τυλίγουμε τον ντολμά, και άλλα πολλά που δεν θες να ξέρεις. Την ώρα που αυτός εξηγεί, η αδερφή, επίσης αργά και κατανοητά, δείχνει στην πράξη το πισω-γόρειο θεώρημα. Εγώ, ξαπλωμένη μπρούμυτα, δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα του τι παίζεται. Μόλις τελειώνει τη συνταρακτική περιγραφή και η αδερφή μ' έχει φασκιώσει, ο doc κάνει μια σύντομη περίληψη της διαδικασίας, έτσι, για να το εμπεδώσουν ακόμα και τα λουλούδια του βάζου.

13. Και ακολουθεί ο ανεκδιήγητος διάλογος:
Δόκτωρ: – Αυτό ήταν όλο κι όλο. Εντάξει, κυρία Μαρία, το καταλάβατε?
Κυρία Μαρία (με καθαρή και ψύχραιμη φωνή): – Ναι…Γιατρέ, δεν αισθάνομαι καλά..

14. Γδουπ! Παρ' την κάτω την κυρία Μαρία! Έκανε τη δήλωση κι έπεσε κάτω σαν το κοτόπουλο. Πώς το κατάφερε αυτό, να σωριαστεί στο πάτωμα, ενώ καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα, μόνο αυτή το ξέρει. Κάτω η μαμά, πεταγόμαστε σαν ελατήρια εγώ απ' το ρομπότ, η αδερφή κι ο κατακαημένος γιατρός που μόνο αυτό δεν περίμενε. Εγώ να φωνάζω «μαμά, μαμά», ο doc στη νοσοκόμα να σηκώσει ψηλά τα πόδια της κυρίας, κι αυτός να της δίνει ελαφρά χαστουκάκια και να λέει «κυρία Μαρία μ' ακούτε? Μ' ακούτε? Ηρεμήστε κυρία Μαρία!»

15. Όπως καταλαβαίνεις, μετά το σκηνικό απείρου κάλλους, και αφού η λιπόθυμη μαμά στάθηκε ξανά στα πόδια της, ο γιατρός έφυγε λέγοντάς της πως θα ξαναπεράσει αλλά καλό θα ήταν να βρούμε κανέναν άλλον πιο ψύχραιμο ν' αλλάζει τον πισινό του βλασταριού της, γιατί λογικό είναι να παθαίνεις τέτοια όταν βλέπεις το παιδί σου πετσοκομμένο. Η μαμά αρνήθηκε κρατώντας στάση ηρωισμού και αυταπάρνησης προς την κόρη της. Δεν την άφησα να με αλλάξει ούτε μια φορά.

16. Αφού συνήρθε λίγο, σκέφτηκα πως το καλύτερο πράγμα για την περίσταση είναι να φάει κάτι για να μη ζαλίζεται. Δεν υπάρχει όμως τίποτα διαθέσιμο στο κατάστημα αυτή την ώρα κι έτσι μου έρχεται η φαεινή ιδέα να της δώσω τα εναπομείναντα κεράσια. Γιατί δεν αρνήθηκε είναι ένα άλλο θέμα που ποτέ δεν θα καταλάβω. Τρώει λοιπόν τα κεράσια και αμέσως μετά το μάτι της καρφώνεται στο φουσκωτό κώλο μου, της έρχεται πάλι το σκηνικό με την αλλαγή της γάζας κι επιλέγει αυτή τη φορά άλλο ένα εντυπωσιακό νούμερο να εκτελέσει: σκύβει προς τη μοκέτα και ξερνάει τα κεράσια που έφαγε προ και μετά επίδειξης. Περιττό να σου πω πως ο χλοοτάπητας βάφτηκε κόκκινος. Πανικόβλητη με την τροπή των γεγονότων τρέχει στο μπάνιο ν' αποτελειώσει το έργο της και η ideal standard χέστρα κοκκινίζει κι αυτή. Η μαμά το ίδιο. Απ' τη ντροπή της.

17. Μόλις βγαίνει, αποφασίζω πως δεν είναι δυνατόν ν' αφήσω στο έλεος των κερασιών τη δύσμοιρη μαμά και τη βάζω με το ζόρι να ξαπλώσει στο ρομπότ, της στρώνω τα μαξιλάρια, παίρνει την κλίση που χρειάζεται και της λέω πως δεν πρέπει ν' ανησυχεί για μένα γιατί είμαι μια χαρά. Αυτή, άσπρη σαν το πανί, δεν μπορεί να φέρει και πολλές αντιρρήσεις. Κι εκεί που έχουμε αλλάξει θέσεις και κάθομαι εγώ τώρα στο προσκέφαλο της μαστουρωμένης μαμάς μπαίνει ο πάτερ φαμίλιας για να δει πώς πάει το κατακρεουργημένο παιδί του. Ο μπαμπάς έχασε το σκηνικό γιατί τόση ώρα ήταν στα κάτω διαμερίσματα για να κανονίσει τη λυπητερή. Φαντάσου λοιπόν τι φρίκη έφαγε ο άνθρωπος όταν μπαίνοντας, αντί να δει εμένα στο κρεβάτι του πόνου, βλέπει τη γυναίκα του στο χρώμα του εκρού του νεκρού! Στην αρχή νόμιζε ότι μπήκε σε λάθος δωμάτιο γιατί σχεδόν δεν αναγνώρισε ούτε τη μαμά έτσι όπως είχε γίνει. Κρίση, με πιάνει κρίση! Αυτό δεν ήταν δωμάτιο νοσοκομείου, αυτό ήταν το κλουβί με τις τρελές. Μία ανυπόμονη στρουμφίτα (φορούσα ένα μαύρο κολλητό φουστάνι όταν ήρθα, πού να ήξερα ότι η διάμετρος των πίσω ημικυκλίων θα πολλαπλασιαζόταν επί πέντε), μία κερασοχτυπημένη μαμά ξάπλα, κι ένας δύστυχος πατέρας που κοιτούσε μια τη μάνα μια την κόρη. Αφού του εξηγούμε τα καθέκαστα και κάθεται επιτέλους στην πολυθρόνα-βόμβα να ηρεμήσει κι αυτός, βρίσκω ότι είναι η καταλληλότερη ώρα να τους πω για το ταξίδι «εκεί στο Νότο». Παθαίνουν ένα μικρό εγκεφαλικό, μου απαγορεύουν ρητά να το κουνήσω από κει, η μάνα μου σταυροκοπιέται και μου λέει «θα με πεθάνεις», εγώ όμως είχα κάνει τα κουμάντα μου, είχα κάνει και το βαλιτσάκι μου, κι έγραψα κανονικά τον ξεπαραδιασμένο πατέρα και την ημιλιπόθυμη μητέρα.

18. Αποτέλεσμα: αφού προηγήθηκε ένας ενδονοσοκομειακός καβγάς με γονείς, εγώ έκανα ένα εξάωρο ταξίδι μέχρι την Αθήνα καθισμένη στο πλάι μέσα στη σκοτώστρα, η μαμά υποχρεώθηκε να παραμείνει για προληπτικούς λόγους στο νοσοκομείο άλλο ένα βράδυ, κι ο μπαμπάς δεν ήξερε τι απ' όλα όσα συνέβησαν ήταν το χειρότερο…