Ακολουθώ την ανατομία του.
Στενοί, κουλουριαστοί σωλήνες…
Οι περισσότεροι, δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουνε
και σκέφτονται σε μια ευθεία.
Μία ευθεία άσχετη με το κουλουριαστό μυαλό τους.
Και φτάνουν γρήγορα…
Ή συνεχίζουν ίσια και στη στροφή πετάγονται έξω…
…Ό,τι και να σημαίνει αυτό…
Όμως εγώ, ακολουθώ αυτήν την πορεία του μυαλού
πιστά και ασταμάτητα.
Κι όλο μπερδεύομαι. Και κουλουριάζομαι.
Και διέξοδος καμιά.
Μόνιμα παραμένω εντός.
.........................................
6 σχόλια:
Υπέροχη σύλληψη! Τι κακό πράμα να σπας τα μούτρα σου στις ευθείες όμως ε;
χαρακτηριστικός, δαιδαλώδης,γυναικείος τρόπος σκέψης.
ζηλεύω και θαυμάζω τους άντρες (και) για τον ευθύ τρόπο σκέψης τους, o οποίος-τις περισσότερες φορές- οδηγεί και σε ευθυκρισία.
θα ήθελα να μπορώ να εφαρμόσω και στη ζωή αυτό που ισχύει στη γεωμετρία: η ευθεία είναι συντομοτέρα πάσης άλλης γραμμής, αλλά ειδικά τώρα τελευταία το μυαλό και οι σκέψεις μου είναι ένα κουβάρι. λαβύρινθος κανονικός! έναν μίτο κανείς έχει να μου πετάξει;
όμορφο! με έκανε να σταθώ και να προβληματιστώ. σε ευχαριστώ.
Fantasou na itan i solines se eutheia grammi, kai na prepe na hame apo 50 metra kefali o enas. Pretty disfunctional I guess. Oraio post
Νομίζω πως δε θα μπορούσες παρά να ήσουν εκεί μέσα, στους λαβυρίνθους του μυαλού σου, βολτάροντας (ανά-)μεσα στα κουλουριαστά κανάλια του. Αρκεί να βγαίνεις πού και πού για να παίρνεις λιγάκι αέρα. Ένα ταξιδάκι στον εξω-εγκεφαλικό κόσμο, έτσι για ν’ αλλάξεις παραστάσεις. Και μετά να ξαναμπαίνεις «εντός», στη δαιδαλώδη κρυψώνα σου, εκεί που είναι βέβαιο ότι όταν δεν χάνεσαι, συνθέτεις με τον καλύτερο τρόπο τις σκέψεις σου, χαρίζοντάς μας κάποιες από τις πιο όμορφες στιγμές σου.
Είναι αναμφισβήτητο γεγονός, Φένια ότι καταφέρνεις να αποτυπώνεις σκέψεις με τον ιδανικότερο τρόπο. Περιττό να αναφέρω ότι πέτυχες πάλι διάνα.
Μοιάζει με δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Από την άλλη, οι ευθείες είναι τόσο προβλέψιμες. Ίσως γι' αυτό προτιμώ να εξαπατάω τον εαυτό μου (μπορείς να το πεις και αισιοδοξία) και να περιμένω να αντικρίσω πίσω από κάθε στροφή λύση, απάντηση, ευχάριστη έκπληξη...
ΥΓ. Καλή χρονιά
erwta, εγώ πάλι, πώς τα καταφέρνω και σπάω τα μούτρα μου και χωρίς ευθείες, μυστήριο πράγμα! ;-)
ανώνυμε, μ` αυτό το (και) που βάζεις μου 'ρχεται να ρωτήσω "και γιατί άλλο τους θαυμάζεις?" (καθόλου ειρωνικά. κι εγώ τους λατρεύω για πολλούς λόγους) αλλά δεν θα το κάνω. Συμφωνώ απόλυτα μ` αυτό που λες. Το 'χω σκεφτεί άπειρες φορές!
kafou, χαχαχα! Υπέροχο θα ήτανε! Και φαντάσου να περιμέναμε σε καμιά ουρά για να μπούμε στο θέατρο ή στο γήπεδο! Και φαντάσου ακόμη πόσα χιλιόμετρα θα έπρεπε να είναι ένα λεωφορείο για παράδειγμα ή πότε θα τερμάτιζε ένας κατοστάρης αθλητής στίβου ή πώς θα εξέταζε ένας οδοντίατρος τον ασθενή του...Ωχ! Μ` έχει πιάσει οίστρος! Αυτό είναι θέμα για βιβλίο ρε συ! Μόνο από σένα περίμενα να πεις κάτι τέτοιο πάντως! Χαχαχα!
agnwstognwste, ...τι ν` απαντήσω τώρα; Αυτό μου μοιάζει ποστ από μόνο του...Κάτι τέτοια σχόλια είναι μάλλον ο "αέρας" που λες, ο απαραίτητος για να γλυτώνουμε την ασφυξία...
mystery fd, σ` ευχαριστώ πολύ:-)
Αν δεν εξαντληθούμε να τρέχουμε από στροφή σε στροφή, με την περιέργεια στο κόκκινο να δούμε τι υπάρχει από πίσω, μόνο και μόνο για ν` αντικρίσουμε μια ακόμη στροφή που θα μας προκαλλεί να τρέξουμε πάλι ως εκεί κι όλο αυτό να μην έχει τέλος, ίσως κάτι να κερδίσουμε τελικά. Αρκεί να μην εξαντληθούμε.
Καλή Χρονιά και σ` εσένα.
Φιλιά
Δημοσίευση σχολίου