Και μετά απ’ αυτό το ποστ, πάλι κορυφή θα σ’ έχω.
Αλλά τώρα τελευταία δεν είμαι πολύ καλά και θέλω απαντήσεις.
Με μεγάλη λοιπόν εμπιστοσύνη κι ακόμη μεγαλύτερη εκτίμηση,
σου παραθέτω ταπεινά το πρόβλημά μου.
Σ’ εκείνη την Ιθάκη ρε συ, που απ’ τα γεννοφάσκια μας μαθαίνουμε όλοι.
Καλά, ναι, το ταξίδι, ο δρόμος, τα δώρα του…δίκιο έχεις, δε λέω.
Κι εγώ όλ’ αυτά τα χρόνια, ως τώρα, ταξιδεύω και μαζεύω δώρα, ουουου!
Ένα σωρό!
Και μαζεύω και μαθαίνω και χαίρομαι.
Ωραία!
Μόνο που…το ταξίδι δε με ταΐζει, το ταΐζω.
Κι αυτά τα δώρα, τα πληρώνω.
Και ξέρεις, υπάρχει ένα πρόβλημα.
Γιατί αυτή την ατιμούλικη την Ιθάκη, δεν την βρίσκω φτωχική.
Μα δεν την βρίσκω καν!
Μήπως μπορείς λοιπόν να μου βρεις μια κάποια λύση;
Γιατί, εντάξει, δε με γέλασε. Μου ‘δωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Τι να το κάνω τώρα;
Η Ιθάκη είναι άφαντη!
Κι εγώ έχω μείνει ταπί!
Ε! Να! Αυτά τα λίγα ήθελα να πω.
2 σχόλια:
Δίκιο έχεις. Κανονικά θα έπρεπε να είχε γράψει:
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να ...υπάρχει Ιθάκη.
σωστά σου τα λέει η Leigh, Κωνσταντίνε. πολλές φορές το ταΐζουμε το ταξίδι και δεν μας ταΐζει.
κι εκείνες οι καλές πραγμάτειες , τα σεντέφια,τα κοράλλια, τα κεχριμπάρια κ’ έβενοι και τα άφθονα ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής κοστίζουν ακριβά.
μ’ αρέσει η πονηρή (κριτική) ματιά που κλείνεις στους ποιητές.
Δημοσίευση σχολίου