Άλλη μια "γραφικότητα"

Είμαι σίγουρη ότι για κάποιους –αν όχι για όλους- δεν είμαι παρά μια γκρινιάρα που επαναλαμβάνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα κι έχω σκεφτεί άπειρες φορές να μην ξαναμιλήσω γι` αυτά, τόσο για να μην κουράζω τους άλλους όσο και γιατί κάποιες φορές νιώθω κι εγώ απίστευτα κουρασμένη κι απογοητευμένη για να το κάνω. Όμως, από την άλλη, με πιάνει λύσσα όταν σκέφτομαι ότι ακριβώς αυτό θέλουν κι αυτοί. Ή να το βουλώνουμε ή, μέσω της επανάληψης, σταδιακά η φωνή μας να χάνει τη δύναμή της, να χαρακτηριζόμαστε «γκρινιάρηδες», «γραφικοί», «αιθεροβάμονες» κι ότι γενικότερα ματαιοπονούμε κι είμαστε στην κοσμάρα μας.
Γι` αυτό λοιπόν, γι` ακόμη μια φορά, εγώ θα πω ό,τι έχω να πω κι ο καθένας ας σκεφτεί ό,τι θέλει κι ας τα βρει μετά με τον εαυτό του.

Είναι απίστευτο και απίστευτα τραγικό το πώς έχουν καταφέρει με κάθε μέσο να αποπροσανατολίσουν τους ανθρώπους, να τους προβατοποιήσουν, να τους ξεφτιλίσουνε τελείως, τελικά!
Πριν από κάποια χρόνια απορούσε ο Άσιμος «Πώς γίνεται στον έναν παλαβιάρη, εξήγησέ μου, κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν;»…
Τι θα ‘λεγε τώρα, άραγε;

Χιλιάδες όσοι βιώνουμε αυτήν την κατάσταση, που όλο και βαθαίνει και δεν ξέρω πού στα κομμάτια είναι ο πάτος επιτέλους. Εμείς δεμένοι σ` ένα καθεστώς ομηρίας –φτάσαμε να ελπίζουμε να μας δώσουν 6 ή 8 ώρες και στήνουμε και πανηγύρι αν τελικά μας το δώσουν!- που όλοι το αναγνωρίζουν και το κατακρίνουν και κανείς δεν λέει να το αλλάξει, άλλοι σε άλλες παγίδες που τους κρατούν σε ημιαπασχόληση, ανεργία, ανασφάλεια. Κι αντί να ξεσηκωθούμε όλοι μαζί και να τους πάρουμε τα σώβρακα, φάγαμε το παραμύθι ότι είμαστε ανίσχυροι. Αυτό που ακούς συνήθως, είναι «Μα εγώ δεν μπορώ να σώσω τον κόσμο» ή «Έτσι είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει»…ΜΠΟΥΡΔΕΣ!
Μας κάνανε να νιώθουμε υποτιμητικά για τον εαυτό μας, να χρεώνουμε σ` εμάς τα δικά τους εγκλήματα και τελικά –το θλιβερότερο απ` όλα, που όλοι το ξέρουν αλλά κανείς δεν το συζητάει- να βυθίζεται ο καθένας στη δική του σιωπή και θλίψη κι αντί να αντιδράσει να τρέχει σ` έναν γιατρό! Κι όποιος πει ότι δεν είναι αυτό αλήθεια –Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ- είναι ψεύτης! Ας δούνε πρώτα σε τι ποσοστά έχει φτάσει η κατάθλιψη στο πλέον παραγωγικό μέρος της κοινωνίας που δεν είναι άλλο από τη νεολαία.
Κι όταν με το καλό ένας ένας βγει από τη μαυρίλα του κι αρχίσει το χειλάκι του σιγά σιγά να ξαναγελάει, με τη βοήθεια διάφορων ουσιών ευφορίας, θα ξαναβρεί μπροστά του τα ίδια. Γιατί ο γιατρός θα αντιμετωπίσει ίσως πρόσκαιρα το σύμπτωμα.
Η αιτία όμως;
Σύντομα θ` αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι η πραγματικότητά του δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο. Πράγμα που θα τον οδηγήσει στην ίδια κατάπτωση κι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει τέλος.
Συγγνώμη, αλλά αν αυτό δεν είναι έγκλημα και μάλιστα μαζικό κι επίσημο, τότε τι είναι;

Γι` αυτό λοιπόν το έγκλημα ήθελα να μιλήσω. Κι αυτό το έγκλημα το κάνουν κατά κύριο λόγο αυτοί που κυβερνάνε ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ και βέβαια συνενοχούν και όσοι τους ψηφίζουν και σιωπούν, βαυκαλίζοντας τους εαυτούς τους πως έτσι θα βολέψουνε τον απαυτούλη τους. Και μετά παραπονιούνται κι από πάνω. Δεν ξέρω πώς μπορούν κι αποκοιμίζουν τη συνείδησή τους. Εγώ πάντως, δηλώνω την αηδία μου για όλους τους κι ας με χαρακτηρίσουν όπως θέλουν. Μ` αηδιάζουν οι «φιλήσυχοι πολίτες»! Που βέβαια, ούτε φιλήσυχοι είναι και σε καμία μα καμία περίπτωση δεν είναι ΠΟΛΙΤΕΣ! Εκτός αν έχουν αλλάξει έννοια οι λέξεις.

Κι όσο για τα «θύματα» της όλης ιστορίας, ας αγαπήσουν επιτέλους λίγο περισσότερο τον εαυτό τους κι ας αποφασίσουν να δράσουνε και ν` αντιδράσουνε. Και, συγγνώμη που θα γίνω πάλι γραφική, αλλά ο μόνος τρόπος ν` αντιδράσουμε είναι ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ! Η απομόνωση, η σιγή και το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, προσωποποιώντας το πρόβλημα, δεν οδηγεί πουθενά. Άλλο ένα ψέμα στο οποίο μας κάναν να πιστέψουμε. Ότι το πρόβλημα είναι προσωπικό του καθενός μας. Ένα τριπάκι που πολύ τους έχει βολέψει. Λάθος! Το πρόβλημα αφορά την πλειοψηφία, η οποία στην πραγματικότητα –κι εδώ είναι το γελοίο- δεν έχει τίποτα να χάσει, ούτως ή άλλως εδώ που φτάσαμε. Γι` αυτό και απορώ…

Τελειώνω. Αύριο έχει απεργίες, συλλαλητήρια, πορείες… Θ` ακολουθήσουν κι άλλες…
Η συμμετοχή είναι πολύ πιο σημαντική απ` όσο νομίζουμε. Κι επίσης, την φοβούνται πολύ περισσότερο απ` όσο φανταζόμαστε. Η αποχή είναι συμμετοχή στα σχέδιά τους εναντίον μας. Μην κοροϊδεύουμε λοιπόν τον εαυτό μας.