ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΕΣ

Νύχτα. Μόνος. Παρέα με τις σκέψεις σου.
Μια βόλτα. Ένα παγκάκι στο σκοτάδι.
Απέναντι, παράθυρα φωτισμένα.
Πολλά παράθυρα. Μια πολυκατοικία.
Οι ώρες περνούν.
Η μοναξιά από συντροφιά γίνεται πραγματικότητα.
Μεταμορφώνεται σταδιακά.
Βαθμιδωτά, μαζί με τα παράθυρα που σβήνουν.
Εναρμονίζεται με το ρυθμό τους.
Αρχίζεις να αγχώνεσαι. Προσπαθείς να «πιαστείς» από κάπου.
Έχεις κολλήσει στο παγκάκι.
Δεν μπορείς να σηκωθείς, να γυρίσεις την πλάτη, να μην δεις το τέλος.
Ούτε τα μάτια σου μπορείς να κλείσεις.
Όπως συμβαίνει μερικές φορές στα όνειρα. Ή στους εφιάλτες.
Νιώθεις πως είσαι ξύπνιος μα ανίκανος να κουνηθείς. Ανίκανος να κάνεις οτιδήποτε.
Καταδικασμένος θεατής.
Σβήνουν τα παράθυρα ένα ένα. Σβήνουν και οι συντροφιές.
Τσακ!...Τσακ!...
Αφήνουν τρύπες στην, ως τώρα, συμπυκνωμένη μοναξιά σου.
Μέσα στον σιωπηλό σου πανικό αρχίζεις να στοιχηματίζεις μόνος:
Δεν θα σβήσουν όλα τα παράθυρα.
Κάποιο θα μείνει αναμμένο ως το πρωί.
Έστω ένα.
Αυτό, που πίσω του θα υπάρχουν δυο κορμιά, δυο ξαναμμένα πρόσωπα κι ιδρώτας.
Οι τελευταίοι επιζήσαντες.
Μαζί κι εσύ.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΥΚΕΣΑΣ - ΜΠΛΑΝΚΟ

Ένας δολοφόνος συγγραφέων προκαλεί προβληματισμό σε πολίτες και αρχές και ταράζει τους λογοτεχνικούς κύκλους της χώρας. Μεθοδικότατος, οργανώνει τα εγκλήματά του με πλήρη συνείδηση και σιγουριά για το δίκιο της πράξης του. Στρέφεται συνειδητά εναντίον των συγγραφέων, καθώς τους θεωρεί υπερασπιστές και υποστηρικτές του συστήματος. Αυτό στο οποίο στοχεύει είναι να εξαφανίσει όλους αυτούς που με τα βιβλία τους το συντηρούν και το τροφοδοτούν. Να το αφήσει ανυπεράσπιστο, χωρίς τους «πνευματικούς» φύλακες-άγγελούς του. Όχι ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο:

“Θα θεωρούσατε ότι ένας «σαλταρισμένος» σαν και του λόγου μου θα έπρεπε να βάλει στο μάτι τραπεζίτες, διευθυντές οργανισμών, μεγαλοδημοσιογράφους και άλλες σχετικές πατσαβούρες. Λάθος. Εγώ δεν ήθελα ν` αλλάξω το σύστημα. Μια χαρά περνάω κι εγώ γευόμενος τα αγαθά του. Εγώ ήθελα να αφήσω το σύστημα ανυπεράσπιστο. Μόνον αυτό. Να δούμε πώς θα λειτουργήσει χωρίς αντισώματα. Να μη γράφονται πια άλλες μπούρδες. Οι λέξεις που θα ξεστομίζονται «να καρφώνονται σαν πρόκες»”.

Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν είναι και το πιο εύπεπτο βιβλίο στον κόσμο, αν και μικρό σε αριθμό σελίδων. Με την έννοια ότι είναι τόσο συμπυκνωμένο που δεν μπορείς να αφαιρεθείς χωρίς να χρειαστεί να ξαναδιαβάσεις μια παράγραφο που έχασες. Πολλές φορές χρειάστηκε να προσπαθήσω να αποκωδικοποιήσω σημεία του βιβλίου, να μπω στο πνεύμα της ειρωνείας του, όπου αυτή υπήρχε και να την καταλάβω, να γίνω πιο «υποψιασμένη». Με λίγα λόγια, το βιβλίο κινητοποιεί διεργασίες του μυαλού που συνήθως βρίσκονται σε αδράνεια.
Εμμέσως πλην σαφώς, κάνει λόγο για την ευθύνη των αποκαλούμενων «πνευματικών» ανθρώπων και την ασυνέπεια που χαρακτηρίζει τα λόγια και τις πράξεις τους.
Αναποδογυρίζει τα πράγματα, φανερώνει τον εφησυχασμό στον οποίο οδηγούν στην πραγματικότητα τα βιβλία μιας δήθεν ανησυχίας και οι διανοούμενοι συγγραφείς τους, των οποίων η «εξωβιβλιακή» ζωή βρίσκεται, τελικά, σε απόλυτη αρμονία με ό,τι προτάσσει το σύστημα.

“Τι βλακεία να ψάχνεις την ησυχία σε μια γωνιά με ένα βιβλίο…Διότι ένας άνθρωπος σε μια γωνιά με ένα βιβλίο στο χέρι, που θέλει την ησυχία του και μόνο, δεν είναι καν χριστιανός, ούτε Άγιος. Είναι βασιλιάς. Είναι υπουργός. Είναι συγγραφέας που πιστεύει ότι έπειτα από αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Ένα εγωπαθές κτήνος.
Εγώ βρήκα την ανησυχία…
Και αν έχεις αγαπήσει την ανησυχία που σου χαρίζουν τα βιβλία μαζί με την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, πρέπει να πας να αγοράζεις βιβλία που γράφουν τέτοιες βλακείες. Τέτοια σκουπίδια. Έχω γεμίσει τη γωνιά μου σκουπίδια. Πρέπει να τελειώνω με τα σκουπίδια.”

*********************

“Ο αγαπημένος μου συγγραφέας –δεν το χωρούσε ο νους μου- ήταν, σε αντίθεση με τα γραφτά του, ένας μικροαστός. Ένα καθωσπρέπει σκουλήκι, βολεμένο στη λάσπη του…Μόνο οι ήρωές του είχαν αγωνίες – αλλά ο ίδιος δεν διάβαζε τα βιβλία του.
Μετά ήρθε η φωτογραφία…
Όντως μια φωτογραφία λέει χίλιες λέξεις. Κι αν είχε φωτογραφηθεί νωρίτερα, θα είχα βγει από τον κόπο να διαβάσω χιλιάδες «δικές του»…
Ιδού λοιπόν το ίνδαλμά μου. Με παντουφλίτσα μπορντό βελούδινη, στολισμένη με ένα χρυσό σιρίτι γεμάτο αστεράκια. Με ένα εμπριμέ κάλυμμα πάνω στους καναπέδες. Ικανοποιητικό ντεκόρ για λιμενεργάτη του Σαουθάμπτον. Ό,τι πρέπει για διαφήμιση απορρυπαντικού. Αυτό ήταν το ίνδαλμά μου; Ένας κακόγουστος τύπος που υπεράσπιζε μετά μανίας την τάξη και το σύστημα, ό,τι τον βόλευε ή ό,τι δεν τον ξεβόλευε κυρίως. Όλο το μικροαστικό εμετό.”…

*********************

“Το σκέφτηκα αρκετά. Προσπαθούσα να «παίξω» διάφορες εκδοχές. Τι θα συνέβαινε όταν θα έπρεπε να πυροβολήσω; Κατέληξα ότι δεν είχε κανένα νόημα…
…Τα υπόλοιπα τα «έτρεξα» γρηγορότερα επειδή κάθε μέρα που περνούσε, ξυπνούσαν μέσα μου περισσότερες αμφιβολίες. Θα καταλάγιαζε ο θυμός. Θα ξημέρωνα μια μέρα που θα είχα συγχωρήσει την προπέτειά του. Θα γινόμουν και εγώ σαν κι αυτόν. Έτοιμος να συζητήσω τα πάντα σε ένα κλίμα εγκάρδιας μεγαθυμίας. Τι ωραία. Και μετά, αυτός θα γυρνούσε στα μεγαλεία του κι εγώ στη μιζέρια μου. Θα ξαναγινόμασταν οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτός γράφει. Εγώ πληρώνω για να διαβάζω. Κίβδηλο νόμισμα. Όπως και να το ρίξεις, πάντα πέφτει κεφάλι από πάνω. Όχι. Όχι. Η κάτω πλευρά είχε αποφασίσει να διεκδικήσει την ύπαρξή της…”
Ο Απόστολος Λυκεσάς παραβρέθηκε στις 7/6/2007 στην αίθουσα της Δημοτικής Κίνησης για την παρουσίαση του βιβλίου του «ΜΠΛΑΝΚΟ» από τον ποιητή Τόλη Νικηφόρου.
Εκεί ξεκαθάρισε ότι πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο και όχι αστυνομικό, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς. Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησε, μεταξύ άλλων, για την οργή του απέναντι στην υποκρισία που έχει κατακλύσει τα πάντα γύρω μας και για τη βία που ασκείται καθημερινά και με άπειρες μορφές. Έκανε μάλιστα και τον διαχωρισμό ανάμεσα στην ατομική βία, η οποία στις κοινωνίες μας είναι μη αποδεκτή και κατακριτέα, και τη «συλλογική» βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα και που γίνεται καθολικά αποδεκτή. Είπε πως υπάρχει ένα «δίκιο» που νομιμοποιεί αυτή τη βία το οποίο σαφώς και είναι μια υποκρισία.
«Ομολόγησε» πως οι φόνοι του βιβλίου είναι ουσιαστικά πράξεις εσωτερικής λύτρωσης του ίδιου του Λυκεσά και πως τους σταμάτησε μεν ως συγγραφέας στο βιβλίο του, αλλά όχι και ως άνθρωπος μέσα στο μυαλό του. Ετοιμάζεται μάλιστα να διαπράξει κι άλλους σε επόμενο βιβλίο.
Στην ερώτηση αν είχε συγκεκριμένους συγγραφείς στο μυαλό του όταν έγραφε, αν δηλαδή οι ήρωες-θύματά του αντιστοιχούν σε πραγματικά πρόσωπα, απάντησε ένα πλήρες «ΝΑΙ».
Τέλος, εξήγησε ότι η επιλογή συγγραφέων ως των θυμάτων του βιβλίου ήταν απόλυτα συνειδητή, καθώς οι συγγραφείς, μπορεί μεν να επηρεάζουν ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων σε σχέση πχ. με τα ΜΜΕ, όμως αυτό ακριβώς το ποσοστό, η μερίδα του κόσμου που διαβάζει, είναι και το πιο κρίσιμο.

Από τα πιο ουσιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει.
Και τώρα αναρωτιέμαι: μήπως θα πρέπει ν` αρχίσω ν` ανησυχώ που εγώ μ` αυτό το βιβλίο ανησύχησα;…



ΥΓ: Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά ΜΠΛΑΝΚΟ, κυκλοφορεί απ` τις εκδόσεις «βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ»

Φένια

[Το post δημοσιεύεται αυτούσιο και στο blog της Λέσχης Ανάγνωσης Άνω Τούμπας.]

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ???...

Χάρηκα κι εγώ!
Βλέπω αφίσα: «ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ» του Δ.Βυζαντιου, από την εταιρεία θεάτρου «Θεώρημα». Σκηνοθεσία Μόρτζου, καλοί ηθοποιοί, καλό θα είναι, λέω. Θυμήθηκα τον εαυτό μου να το διαβάζει και να γελάει ασταμάτητα! Το είπα και στους φίλους μου. Να πάμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! Στις γιορτές ανοιχτού θεάτρου, στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ θέατρο Κήπου. Και πήγαμε.
Φτάνουμε στο ταμείο να βγάλουμε εισιτήριο: 22Ε!!! Κοιτάζουμε την κοπέλα στο γκισέ μ` ένα ψιλοσόκ, αλλά, μέσα στη σαστιμάρα μας, πληρώνουμε και μπαίνουμε. Και σιγά σιγά, όπως έρχεται η συνειδητοποίηση, αρχίζουνε τα νεύρα να βαράνε κόκκινο.
22Ε σε μια χώρα με επίσημα ποσοστά ανεργίας στο ύψος που τα έχουμε και πραγματικά, ακόμα υψηλότερα; 22Ε όταν αυτή η ανεργία πλήττει κατά κανόνα τους νέους; 22Ε στην Ελλάδα της «ημιαπασχόλησης»; (ακόμη κι ο υπολογιστής μου την υπογραμμίζει τη λέξη αυτή ως λάθος!) Των τριμήνων, εξαμήνων, οχταμήνων και τετράωρων; (αυτό ΔΕΝ συμπεριλαμβάνεται στα ποσοστά ανεργίας!) 22Ε στην Ελλάδα των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών; (ούτε κι αυτοί συγκαταλέγονται στα ποσοστά ανεργίας!) 22Ε με τους μισθούς κοροϊδίας που πληρώνονται ακόμη κι όσοι καταφέρνουν να έχουν μια δουλειά (οχτάωρη ή και παραπάνω); 22Ε για να πάει ολόκληρη οικογένεια, έστω κι αν υπάρχει «μειωμένο» εισιτήριο για παιδιά; 22Ε με τις καλύτερες θέσεις κρατημένες για, ποιους σκατά, επισήμους, που οι ίδιοι δεν θα δίνανε ούτε μισό ευρώ για να το δουν, αφού ακόμη κι ως προσκεκλημένοι έφτασαν στα μισά του έργου να επιδείξουν, τι; Δεν ξέρω.
22Ε!!! Μια «ευγενική» προσφορά-διοργάνωση του Δήμου Θεσσαλονίκης!!!!
Πιο συγκεκριμένα, διαβάζω το σχετικό φυλλάδιο:
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΝΕΟΛΑΙΑΣ
Έτσι διαφημίζεται!
22Ε κι αναρωτιέστε γιατί οι άνθρωποι δεν παρακολουθούνε θέατρο;
Ντροπή!
Μην το διαφημίζετε καν!
Μετράω επίσης στο εν λόγω φυλλάδιο: 17 έργα θα παιχτούν σ` αυτές τις…γιορτές. Ποιοι θα γιορτάσουν, δεν ξέρω. Εγώ πάντως, μάλλον θ` αποφύγω να ξαναπεράσω από το θέατρο Κήπου σε απόσταση κοντινότερη απ` το απέναντι πεζοδρόμιο. Είμαι, βλέπετε, απλά μια θεατρόφιλη (άνεργη κι ενίοτε ωρομίσθια) κι ο «πολιτισμός» που ‘χω στην τσέπη δεν επαρκεί να τους τον αφήσω στο ταμείο για να μ` αφήσουν να περάσω.

Μαύρη Μαγιονέζα

Εγώ τους γνώρισα με τα «Σπασμένα Δεκανίκια» πριν κάποια χρόνια και πορωνόμουνα:
«…Ευχαριστώ για τα σπασμένα δεκανίκια που μου δώσατε
Είναι πολύ πιο όμορφα απ` τα πόδια μου…»
Ακολούθησαν τα: «Παραμόρφωση» και «Μανιτάρια και Μανιφέστα».
Τώρα, καινούργια δουλειά, το «Καλή Όρεξη».Ο αγαπημένος, γνώριμος ήχος, σπιντάτο μουσικά ΚΑΙ στιχουργικά, φρέσκο, κεφάτο, ζωντανό και, πάνω απ` όλα, ΕΠΙΚΑΙΡΟ όσο ποτέ! Ευφυέστατο ως σύλληψη, σπιρτόζικο, χαρούμενο, αλλά σαρκαστικό, με στίχο καυστικό και προβληματισμένο. Ένα αιχμηρότατο σχόλιο για όλα όσα χαρακτηρίζουν την εποχή μας κι εμάς τους ίδιους, τους «βούδες του καναπέ» που τρώμε ό,τι τροφή μας πασάρουν. Καταναλωτισμός, ΜΜΕ, δουλεια-εία, τρομοκρατία και τρομοκράτορες, παιδεία, δήθεν Δημοκρατία, υποκρισία και βέβαια, η γκλαμουριά που κυνηγάμε προκειμένου «από μηδενικά να γίνουμε νούμερα». Ανατριχιαστική κι η ιστορία του Άλεξ.Χαριτωμένο χαριτωμένο, σε βάζει στην πρίζα από το πρώτο κομμάτι ως το τελευταίο και χτυπιέσαι στο χορό ασταμάτητα αλλά καθόλου ανούσια. ΤΑ ΧΩΝΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ παντού και σε όλους (καιρός ήτανε να το κάνει κάποιος!). Πολύ χαίρομαι που βγαίνουν ακόμα τέτοιες δουλειές. Δεν ξέρω από πότε έχω ν` ακούσω cd χωρίς να υπάρχει έστω ένα κομμάτι που να πω ότι μ` αρέσει μέτρια. Πορώνομαι απ` την αρχή ως το τέλος!

Και οι ίδιοι οι Μαγιονέζοι όμως, είναι αξιαγάπητοι! Την Παρασκευή, 22 Ιουνίου, που είχαμε την τύχη να τους δούμε στο Λευκό Πύργο, μας κέρδισαν αμέσως. Πολύ προσιτοί και φιλικοί, ορεξάτοι και κεφάτοι, χαμογελαστοί, χωρίς κανένα «δήθεν» στο στυλάκι τους, ούτε κατά τη διάρκεια του live ούτε και μετά απ` αυτό, μετέδιδαν σ` όλους μας το κέφι τους και το ρυθμό τους, τα μηνύματά τους και βέβαια, το χαμόγελό τους.
Τώρα όμως, ανυπομονώ για μια εκ νέου εμφάνισή τους, με όλα τα καινούργια τους τραγούδια αλλά και όλα τα προηγούμενα. Δεν βλέπω την ώρα να τους ξαναδώ και να ξαναχορέψω!

Και λίγη γεύση από σκόρπιους στίχους για…καλή όρεξη:

«…Γύρω γύρω απ` το ταμείο, αυτοπροσδιορισμός
Γεννημένος ν` αγοράζω και να νιώθω κενός…
…Αγοράζω άρα υπάρχω και για να δουλεύω ζω
Και ξεχνάω ό,τι με θλίβει κι αγκαλιάζω το κενό…»

«…Ο τρομοκράτης κάνει ζημιά στον τρομοκράτορα που κυβερνά
Κι ο τρομοκράτης και κάποια κράτη τον προσλαμβάνουνε τον τρομοκράτη…
…Αυτοί οι πύραυλοι δεν είναι παγωτά που δίνει η επιχείρησή σας
Συγκεντρώστε τα λεφτά, να χαρώ την ηθική σας…»

Ε και τελικά:
«Αντί να καταπίνεις, φτύσ` τους πίσω εσύ!»

Και, πετάγεται κι ο δικός μας ο ΣημαντηΡήτορας στο cd
(Μη χάσει! Σου λέει: «Μόνο ο Ανδρέας Μαγιονέζος έχει ωραία φωνή; Ας χώσω κι εγώ την δικιά μου!»):

«…Μέχρι το επόμενο φαγοπότι, θυμηθείτε. Μην αφήνετε άλλους να διαλέγουν τα γεύματά σας. Κυνηγήστε την τροφή σας όπως κυνηγάτε τη ζωή. Το ετοιματζήδικο, τις περισσότερες φορές είναι ανούσιο. Και ξέρετε: είμαστε ό,τι τρώμε.»

Ο Γιάννης Σημαντήρας φορώντας μια χακί φούστα σχεδιασμένη αποκλειστικά για τον ίδιο από τον διάσημο Ελληνοϊταλό σχεδιαστή μόδας Nasso Avdarmani δεν έχασε την ευκαιρία το βράδυ της Παρασκευής να αποδείξει και τις τραγουδιστικές του ικανότητες. Το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί και σε βίντεο ντοκουμέντο.