Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Ένα ελάχιστο, αδέξιο ΤΙΠΟΤΑ που πάντα θα χρωστώ...

Τρέχεις! Τρέχεις αδιάκοπα! Συνέχεια!... Κι όταν με δεις, τρέχεις ξανά να μ` αγκαλιάσεις.
Τυλίγεις τα χεράκια σου στη μέση μου, γέρνεις επάνω μου για δυο στιγμές το ιδρωμένο σου κεφάλι και το ίδιο γρήγορα μ` αφήνεις για να παίξεις.
Και μένει ο ιδρώτας σου στα ρούχα μου. Κι είναι πολύτιμος για μένα. Πολύτιμος σαν το νερό. Σαν τ` οξυγόνο. Κάθε μου δευτερόλεπτο μαζί σου, θησαυρός!
Δίνεις αξία στο χρόνο. Δίνεις αξία στα πράγματα. Στη δουλειά. Στην κούραση. Ακόμα και στη λύπη! Δίνεις αξία στη Ζωή!...Κι εγώ τόσο την είχα αμφισβητήσει…

Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου!
Δεν έχω δει άλλο πλάσμα να μιλάει τόσο με τα μάτια.
Τα μάτια του τα ξαφνιασμένα, τα χαρούμενα, τα λυπημένα, τα περίεργα, τ` απορημένα…
Τα μάτια αυτά που σε κοιτούν ίσια στα μάτια.
Χωρίς συστολή, δίχως ενδοιασμό ή φόβο. Ψάχνουν ν` αναγνωρίσουν στα δικά σου επιβεβαίωση και επιβράβευση κι αποδοχή, απάντηση στις απορίες τους, συμπαράσταση κι Αγάπη…
Τα μάτια που όταν γυρίζουνε για να σε δουν πέφτει επάνω σου με ορμή η Αθωότητα κι η Αλήθεια. Που όταν δακρύζουν ανοίγει η αγκαλιά σου διάπλατα να τα στεγνώσει.
Σε κοιτάει και βλέπεις την ψυχή του. Σε κοιτάει κι αφήνει μπρος στα πόδια σου ολόγυμνο τον εαυτό του. Τον εκθέτει∙ έτσι απλά στον εμπιστεύεται, χωρίς καχυποψία καμιά. Μένει μπροστά σου ανυπεράσπιστο κι ευάλωτο σε κάθε συμπεριφορά σου.
Κι εσύ, πόση ευθύνη…Μα και πόση ευγνωμοσύνη…

Γι` αυτά τα μάτια, γι` αυτό το χαμόγελο, γι` αυτή την αγκαλιά…τα πάντα αξίζουν!
Σπάει η καρδιά μου!
Ποιον να παρακαλέσω να μην πάθεις τίποτα; Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι δεν είσαι τόσο εύθραυστο όσο μοιάζεις;
Πιέζει ο χρόνος κι η ανάγκη να σου δώσω, επιτακτική!
Μα τι να σου χαρίσω, πες μου. Τι μπορώ;
Θέλω να σου χαρίσω το καλύτερό μου!
Μα, ξαφνικά, δεν βρίσκω τίποτα αρκετά καλό σ` εμένα.
Αφού, από τότε που σε γνώρισα, γνώρισα τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου!
Κι από τότε, μόνο παίρνω από σένα. Μόνο μαθαίνω.
Πώς να τολμήσω να σε διδάξω, μάτια μου!
Τι μπορώ μέσα σου ν` αγγίξω χωρίς να σε χαλάσω;

Το υλικό που είσαι καμωμένο: Ευαισθησία και Μάτια!
…Και με τρομάζει!
Γέμισα φόβο, ψυχή μου! Φόβο που την αθωότητά σου αυτή και την Αλήθεια, ο κόσμος δεν θα τη δεχτεί. Ούτε και την ευαισθησία που ξεχειλίζεις.
Φοβάμαι! Τρέμω τη στιγμή που αυτά τα μάτια
–αυτά που τόσο εύκολα τώρα εμπιστεύεσαι σ` εμένα
κι αποκαλύπτεσαι μ` αυτά και μ` αφοπλίζεις-
θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο.
Κι εκείνος θα θελήσει να στα σβήσει, αστέρι μου.
Κι εγώ είμ` ανίσχυρη…Ανίκανη να σε βοηθήσω!
Ούτε κι εγώ μπόρεσα ακόμη μέσα του να περπατώ.
Ξέρω, μικρό μου. Δεν μπορώ να εμποδίσω ούτε τη λύπη ούτε το δάκρυ να χτυπά την πόρτα σου μες στη ζωή. Μα θα ‘θελα να είμ` εκεί όταν συμβαίνει, να τα παλέψουμε μαζί.
Ούτε κι αυτό θα γίνει όμως, ξέρω.
Ούτε και κάποια συμβουλή είμαι άξια να σου δώσω.
Όμως, για ένα είμαι σίγουρη!
Ότι όταν τελικά, τα μάτια αυτά θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο, αυτός θα φοβηθεί!
Κι είναι σημαντικό να το θυμάσαι αυτό!
Γιατί η αγριότητα που ίσως αντικρίσεις, θα είναι των δειλών ο πανικός.
Αυτοί φοβούνται πιο πολύ και τερατοποιούνται.
Μα εσύ μην γίνεις σαν κι αυτούς! Ούτε να σκύψεις, όμως!
Μείνε σ` αυτό που είσαι σταθερός
κι όρμα σ` ό,τι αγαπάς, όπως και τώρα!...


(Για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ή, καλύτερα, για κάθε παιδί με τον δικό του κόσμο!)

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΓΛΥΚΟΟΟΟ!!!!!

Ανώνυμος είπε...

συγκινητικο...ποσο ασχημο να θες να δωσεις και μην ξερεις τι να δωσεις...να θες να βοηθησεις και να μην μπορεις...να μην μπορεις! Και υπαρχουν ολοι αυτοι που μπορουν και δεν θελουν!Δεν νοιαζονται! ειναι στον δικο τους κοσμο, τον μιζερο, τον ασχημο, τον κακο...
αχ και να υπηρχε θεος να εβαζε μια ταξη σ'αυτο το μπουδρελο....

Ανώνυμος είπε...

Έχω ανατριχιάσει ως τα φύλλα της καρδιάς. Γιατί νομίζω πως ξέρω για τι πράγμα μιλάς, για ποιο παιδί.
Απλώς να εύχεσαι σε κάθε βήμα του να έχει δίπλα του κάποιον σαν κι εσένα, να έχει κάποιον να κοιτάξει με εμπιστοσύνη...

Zaphod είπε...

:-|

Πολύ μελαγχολική βγαίνεις τώρα τελευταία.....

Ανώνυμος είπε...

Πόση αλήθεια μπορούν να μας διδάξουν τα παιδιά… Ίσως είναι τα μόνα που μπορούν.
Πάντα υπάρχει τρόπος Φένια μου να μη χαθεί μια σχέση. Θα τον βρεις, είναι σίγουρο. Και μη νοιώθεις ανίκανη, αδέξια μπροστά του. Ήδη του δίνεις, το εκτιμάει, και με τον μοναδικό του τρόπο στο δείχνει. Αυτό το παιδί δίνει αγάπη, αφοσίωση και αλήθεια, κι εσύ αγάπη, συμπαράσταση και προσοχή. Είναι λοιπόν μια σχέση αμφίδρομη. Και το ξέρεις κι εσύ ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερα απ’ όσα εμείς οι μεγάλοι νομίζουμε…

Ανώνυμος είπε...

ωραίες αυτές οι αγκαλιές!
:)

->Ή, καλύτερα, για κάθε παιδί με τον δικό του κόσμο!)
και συμπληρώνω: για κάθε παιδί που ξέρει διαισθητικά με ποιον να τον μοιραστεί!

θησαυρέ μου εσύ!

Ανώνυμος είπε...

σε περιμενει μια προσκληση στο μπλογκ μου...

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Εγώ πάλι δεν τα βλέπω καθόλου μελαγχολικά αυτά που γράφεις. Αντίθετα αυτά τα συναισθήματα που έχεις μέσα σου είναι από τα πιο αισιόδοξα και πιο ελπιδοφόρα πράγματα που μπορούν να υπάρξουν σε αυτήν τη ψυχρή, απάνθρωπη και άκρως εγωκεντρική κοινωνία στην οποία ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του και μόνο τον εαυτό του (και όλοι μαζί κανέναν...).
Εμείς διαμορφώνουμε τους ανθρώπους που μας ακολουθούν. Εμείς τους δίνουμε αυτά που θα πάρουν. Και αν όλοι ήθελαν (τουλάχιστον) να δώσουν στους άλλους το ελάχιστο από αυτά που εσύ νιώθεις, κανείς δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο!

Μακάρι όλα τα παιδιά που γεννιόντουσαν να γίνονταν αποδέκτες μιας τέτοιας ευαισθησίας, μιας τόσο απλής αλλά και τόσο πολύτιμης αγάπης σαν και τη δική σου...

Και όπως λέει και ο par1saktos, δε μπορεί, θα το αλλάζαμε ρε γαμώτο αυτό το μπουρδέλο!..

Σε χαίρομαι...

Leigh-Cheri είπε...

Ένα παιδί είναι μόνο η αφορμή.
ΚΑΘΕ παιδί είναι το θέμα.
Και αυτό που τους κάνουμε. Που προσπαθούμε να τα χαλάσουμε προκειμένου να τα "προετοιμάσουμε" για να ενσωματωθούνε σ` ένα σύστημα που έχει σκοπό ν` αναπαράγει πάντα τον άθλιο εαυτό του.
Και καταστρέφουμε ό,τι πιο ωραίο υπάρχει. Τον μόνο ίσως τέλειο άνθρωπο: Το παιδί.

per1saktouli, την είδα την πρόσκληση και κατάλαβα. Θέλεις κι εσύ να εκθέσω την "αταλεντοσύνη" μου στον κυβερνοχώρο, ε;
Χμμ...

Ανώνυμος είπε...

ναι ναι, αυτο ακριβως θελω! :) Η λουση φταιει για ολα!!

Erwtas Stomaxhs είπε...

χίλια μπράβο που τα σκέφτεσαι και που τους αφιερώνεις αληθινά λόγια

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραίο!Τί αγαπησχιάρικο..Φιλάκια Φένια..

Leigh-Cheri είπε...

erwta, μόνο αυτό μπορώ...

db, ευκαρίστο. Φιλιά κι από μένα

Άμα την πιάκω αυτή τη Λούση!...Αλλά κι εσένα μπρε! Που δεν άλλαξες τουλάχιστον τις λέξεις...