Ένα ελάχιστο, αδέξιο ΤΙΠΟΤΑ που πάντα θα χρωστώ...

Τρέχεις! Τρέχεις αδιάκοπα! Συνέχεια!... Κι όταν με δεις, τρέχεις ξανά να μ` αγκαλιάσεις.
Τυλίγεις τα χεράκια σου στη μέση μου, γέρνεις επάνω μου για δυο στιγμές το ιδρωμένο σου κεφάλι και το ίδιο γρήγορα μ` αφήνεις για να παίξεις.
Και μένει ο ιδρώτας σου στα ρούχα μου. Κι είναι πολύτιμος για μένα. Πολύτιμος σαν το νερό. Σαν τ` οξυγόνο. Κάθε μου δευτερόλεπτο μαζί σου, θησαυρός!
Δίνεις αξία στο χρόνο. Δίνεις αξία στα πράγματα. Στη δουλειά. Στην κούραση. Ακόμα και στη λύπη! Δίνεις αξία στη Ζωή!...Κι εγώ τόσο την είχα αμφισβητήσει…

Τα ωραιότερα μάτια του κόσμου!
Δεν έχω δει άλλο πλάσμα να μιλάει τόσο με τα μάτια.
Τα μάτια του τα ξαφνιασμένα, τα χαρούμενα, τα λυπημένα, τα περίεργα, τ` απορημένα…
Τα μάτια αυτά που σε κοιτούν ίσια στα μάτια.
Χωρίς συστολή, δίχως ενδοιασμό ή φόβο. Ψάχνουν ν` αναγνωρίσουν στα δικά σου επιβεβαίωση και επιβράβευση κι αποδοχή, απάντηση στις απορίες τους, συμπαράσταση κι Αγάπη…
Τα μάτια που όταν γυρίζουνε για να σε δουν πέφτει επάνω σου με ορμή η Αθωότητα κι η Αλήθεια. Που όταν δακρύζουν ανοίγει η αγκαλιά σου διάπλατα να τα στεγνώσει.
Σε κοιτάει και βλέπεις την ψυχή του. Σε κοιτάει κι αφήνει μπρος στα πόδια σου ολόγυμνο τον εαυτό του. Τον εκθέτει∙ έτσι απλά στον εμπιστεύεται, χωρίς καχυποψία καμιά. Μένει μπροστά σου ανυπεράσπιστο κι ευάλωτο σε κάθε συμπεριφορά σου.
Κι εσύ, πόση ευθύνη…Μα και πόση ευγνωμοσύνη…

Γι` αυτά τα μάτια, γι` αυτό το χαμόγελο, γι` αυτή την αγκαλιά…τα πάντα αξίζουν!
Σπάει η καρδιά μου!
Ποιον να παρακαλέσω να μην πάθεις τίποτα; Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι δεν είσαι τόσο εύθραυστο όσο μοιάζεις;
Πιέζει ο χρόνος κι η ανάγκη να σου δώσω, επιτακτική!
Μα τι να σου χαρίσω, πες μου. Τι μπορώ;
Θέλω να σου χαρίσω το καλύτερό μου!
Μα, ξαφνικά, δεν βρίσκω τίποτα αρκετά καλό σ` εμένα.
Αφού, από τότε που σε γνώρισα, γνώρισα τον πιο πλούσιο άνθρωπο του κόσμου!
Κι από τότε, μόνο παίρνω από σένα. Μόνο μαθαίνω.
Πώς να τολμήσω να σε διδάξω, μάτια μου!
Τι μπορώ μέσα σου ν` αγγίξω χωρίς να σε χαλάσω;

Το υλικό που είσαι καμωμένο: Ευαισθησία και Μάτια!
…Και με τρομάζει!
Γέμισα φόβο, ψυχή μου! Φόβο που την αθωότητά σου αυτή και την Αλήθεια, ο κόσμος δεν θα τη δεχτεί. Ούτε και την ευαισθησία που ξεχειλίζεις.
Φοβάμαι! Τρέμω τη στιγμή που αυτά τα μάτια
–αυτά που τόσο εύκολα τώρα εμπιστεύεσαι σ` εμένα
κι αποκαλύπτεσαι μ` αυτά και μ` αφοπλίζεις-
θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο.
Κι εκείνος θα θελήσει να στα σβήσει, αστέρι μου.
Κι εγώ είμ` ανίσχυρη…Ανίκανη να σε βοηθήσω!
Ούτε κι εγώ μπόρεσα ακόμη μέσα του να περπατώ.
Ξέρω, μικρό μου. Δεν μπορώ να εμποδίσω ούτε τη λύπη ούτε το δάκρυ να χτυπά την πόρτα σου μες στη ζωή. Μα θα ‘θελα να είμ` εκεί όταν συμβαίνει, να τα παλέψουμε μαζί.
Ούτε κι αυτό θα γίνει όμως, ξέρω.
Ούτε και κάποια συμβουλή είμαι άξια να σου δώσω.
Όμως, για ένα είμαι σίγουρη!
Ότι όταν τελικά, τα μάτια αυτά θα τα σηκώσεις μες στον κόσμο, αυτός θα φοβηθεί!
Κι είναι σημαντικό να το θυμάσαι αυτό!
Γιατί η αγριότητα που ίσως αντικρίσεις, θα είναι των δειλών ο πανικός.
Αυτοί φοβούνται πιο πολύ και τερατοποιούνται.
Μα εσύ μην γίνεις σαν κι αυτούς! Ούτε να σκύψεις, όμως!
Μείνε σ` αυτό που είσαι σταθερός
κι όρμα σ` ό,τι αγαπάς, όπως και τώρα!...


(Για όλα τα παιδιά του κόσμου.
Ή, καλύτερα, για κάθε παιδί με τον δικό του κόσμο!)