Φοιτητές & Κινητοποιήσεις

Όσα δε λένε τα ΜΜΕ για την φοιτητική πορεία

Το καλύτερο post που έχω διαβάσει τις τελευταίες μέρες!
Το πιο πραγματικά επίκαιρο, το πιο κρίσιμο, το πιο σημαντικό!
Συγχαρητήρια!

...2...

Πόσοι άνθρωποι χωρούν στο ίδιο κουστούμι;

Ένα σύντομο ταξίδι στην Αθήνα, φουλ δραστηριοτήτων. Μία απ` αυτές και το "2"του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Πολύ χαίρομαι που καταφέραμε να το δούμε.

Σαν κοινωνικό σχόλιο, απόλυτα σωστό.
Ο σύγχρονος Έλληνας (και όχι μόνο) σε όλο του το μεγαλείο!
Ακέφαλος, τηλεορασοκέφαλος, ελεγχόμενος, κατευθυνόμενος, χαμένος.
Χάπια, φάρμακα, βοηθήματα, καφές, τσιγάρα, κουτιά, μπουκάλια, κατανάλωση. Ποδόσφαιρο, εκτόνωση στα γήπεδα, αυνανισμός και μόνο αυνανισμός. Πουθενά ο Έρωτας, πουθενά ο σύντροφος, πουθενά μια υγιής σχέση. Απόλυτη αποξένωση, ελεύθερος χρόνος μηδέν, συναναστροφές μηδέν. Μόνο τρέξιμο, τρέξιμο, τρέξιμο. Το ίδιο κουστούμι για όλους, το ίδιο παντελόνι για όλους, να χωρέσουν όλοι στα ίδια ντε και καλά.
Στο ΜΗ χρόνο, καθώς τρέχεις, ερωτεύεσαι πλαστικοποιημένες γυναίκες, Bibibo και Barbie, που σε κατακλύζουν για λίγο αυνανισμό ακόμη, για λίγες ονειρώξεις.
Λίγη εκτόνωση ακόμη στα σκυλάδικα, όπου γλεντάς τραγουδώντας την απουσία του έρωτα, την απουσία sex που σε «διαστρέφει».
Και βέβαια, τα γυμναστήρια, όπου ιδρώνεις κυνηγώντας το γραμμωμένο πρότυπο του sexy άντρα, το οποίο και πάλι δεν θα σε βγάλει απ` το ερωτικό σου αδιέξοδο.
Τα ΜΜΕ κυρίαρχα! Σε κυνηγούν παντού, έχουν αντικαταστήσει το μυαλό σου, πέφτεις μια στιγμή να κοιμηθείς και γίνονται εφιάλτης σου και σε ξυπνούν.
Και συνεχίζεις να τρέχεις!...Όλο τρέχεις!...ΜΟΝΟ τρέχεις!... Και το τραγικότερο; Δεν πας πουθενά! Τρέχεις ασταμάτητα κι όλο μένεις στα ίδια! Αδύνατον να ξεφύγεις. Αδύνατον ακόμη και να είσαι ΕΣΥ! Άλλα χέρια, άλλο σώμα, άλλα πόδια. Στο κρεβάτι του Προκρούστη. Σε κόβουν και σε ράβουν όπως θέλουνε, σε εξαντλούν, σ` εξαφανίζουν.
Τραγική μορφή ο Superman. Ήδη παράλυτος, σε λίγο νεκρός. Κανείς δεν θα σε σώσει…

Αυτά -κι άλλα πολλά κι ακόμη περισσότερα που ξέρω πως θα μου ‘ρχονται για καιρό, καθώς θα δουλεύουνε μες στο μυαλό μου- όσον αφορά στο «φιλολογικό» μέρος της παράστασης. Στα νοήματά του, στα μηνύματα, έτσι όπως τα κατάλαβα εγώ, τουλάχιστον.
Όμως εδώ μιλάμε για χοροθέατρο. Μια μορφή τέχνης, απ` όπου ουσιαστικά τα λόγια απουσιάζουν κι όλα πρέπει να δοθούν μες` απ` την κίνηση, με το σώμα, με την εικόνα, με τη μουσική. ΚΑΙ σ` αυτόν τον τομέα, ο Παπαϊωάννου και οι χορευτές του έγραψαν άριστα!
Πολύ φαντασμαγορικό (με την καλύτερη έννοια που μπορεί να του δοθεί) πολλά εφέ, όχι τεχνολογικά, αλλά βασισμένα απ` τη μια στα σώματα των χορευτών, στην πλαστικότητά τους, στα σχήματα που μπορούν να πάρουν κι από την άλλη, στην οπτική αντίληψη των θεατών. Στο πώς φαίνεται όλο αυτό στα μάτια τους.
Πάρα πολύ δουλεμένο, πάρα πολύ μελετημένο, αξιοποίησε νομίζω άριστα τόσο τις δυνατότητες των χορευτών και των σωμάτων τους, τη μουσική, το φωτισμό, το απόλυτα λιτό σκηνικό, όσο και το πώς όλ` αυτά γίνονται αντιληπτά απ` τις αισθήσεις των θεατών κι από την τοποθέτησή τους στον χώρο. Δημιούργησε κατά κάποιον τρόπο, ένα οπτικό παιχνίδι ανάμεσα σε χορευτές και θεατές, πολύ εντυπωσιακό και γοητευτικό. Πέρα από την χορογραφία και την αισθητική του πάνω στο χορό, ανέδειξε και την φαντασία και την εφευρετικότητά του.

23 χορευτές, και συμμέτοχοι-συνένοχοι, σ` αυτήν την παράσταση-καταγγελία και προειδοποίηση, με καθήλωσαν και με μάγεψαν. Χαίρομαι που τόσο καιρό μετά την πρεμιέρα του έργου, το ΠΑΛΛΑΣ εξακολουθεί να είναι κατάμεστο. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό όσα αντιλήφθηκα είναι σωστά ούτε και πόσα μου έχουν διαφύγει, ούτε και ειδήμονας είμαι του χορού, αλλά την παράσταση την θεωρώ εξαιρετική και σημαντική. Είναι από τα πιο δύσκολα μα και πιο όμορφα πράγματα που έχω παρακολουθήσει. Nιώθω λίγο καλύτερη μετά απ` αυτό. Κι αυτό νομίζω είναι που έχει σημασία.
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά που δούλεψαν γι` αυτό!

ΥΓ: Να που πρέπει να ξανακάνω πάσες: Σε mpizelw, Tertul και Dimi. Συμπληρώστε με, διορθώστε με ή οτιδήποτε άλλο…Ξέρετε εσείς.

ΥΓ2: Tertul, thanks για το δώρο...

5 κι από μένα...

Μπράβο ρε Μπιζέλω! Και σ` είχα για φίλη;-) Να με ξεμπροστΧιάσεις θες.
Let` s see…

1) Ως παιδί ήμουν υπερκινητικό, απ` αυτά που δεν αντέχουνε την ησυχία, δεν μπορούν να συγκεντρωθούν αν δεν υπάρχει κάποιος θόρυβος και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν κάποιον όταν μιλάει αργά. Μια ζωή με χάναν και με βρίσκαν στα πιο απίθανα μέρη…ή με βρίσκαν άλλοι και με επιστρέφαν στους δικούς μου.

2) Μέχρι τα 16 είχα άσθμα κι οι γιατροί μου λέγαν να μην αθλούμαι καθόλου αλλά εγώ τους απέδειξα πως είναι άσχετοι ξεπερνώντας το πρόβλημα κάνοντας το αντίθετο ακριβώς: τα φάρμακά τους τα έπινε ο νεροχύτης (για να μην καταλάβουν οι δικοί μου ότι δεν τα παίρνω) κι ασχολήθηκα με τον στίβο και μάλιστα με τους δρόμους μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων, πράγμα που για το άσθμα αποδείχτηκε ό,τι καλύτερο. Θεραπεύτηκε εντελώς και δεν μου ξαναπαρουσιάστηκε ποτέ. (Μάλλον θα πρέπει να διαβάζουν περισσότερο οι επιστήμονές μας)

3) Απεχθάνομαι τις εκπλήξεις, ακόμα και τις ευχάριστες, γιατί με ταράζουν, με φέρνουν σε αμηχανία και με αποδιοργανώνουν. Προσαρμοστικότητα μηδέν! Το ίδιο συμβαίνει και με οτιδήποτε μου αλλάζει το πρόγραμμα, ακόμη κι αν δεν έχω προγραμματίσει τίποτα!

4) Δεν μπορώ να κρατήσω ισορροπίες στα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μου. Το «μέτρο» για μένα, άγνωστη λέξη. Ό,τι νιώθω το νιώθω ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ, είτε θετικά είτε αρνητικά γι` αυτό και όσο εύκολα και υπερβολικά ενθουσιάζομαι, τόσο εύκολα και τραγικά απογοητεύομαι. Φτάνω στα όριά μου χωρίς να το καταλάβω και κάποια στιγμή τα ξεπέρασα, αλλά προτιμώ να μην το θυμάμαι.

5) Μ` αρέσει να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, αλλά μετά δεν έχω χρόνο να τους συναναστρέφομαι κι αρχίζουν οι παρεξηγήσεις.

The End

Τώρα πρέπει να πασάρω κιόλας; Μμμ…Πάσα στον ΑΕΚτσή par1sakto (πάνω απ` το τραπέζι εγώ), στον meez, στον δείμο του πολίτη, στον Zaphod, και στον Ψηφιακά Οχυρωμένο.

Οδοί

Μου έκανε εντύπωση! Πολύ καλή εντύπωση, δηλαδή.

Στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, οι πινακίδες όπου αναγράφεται η οδός, έχουν ακόμη ως υποσημείωση μια σύντομη πληροφορία για το ποιος είν` αυτός που έδωσε το όνομά του στον συγκεκριμένο δρόμο. Ιστορικά πρόσωπα, γεγονότα, καλλιτέχνες, ευεργέτες…

πχ: ΑΓΑΘΩΝΟΣ: Τραγικός Ποιητής της αρχαιότητας.

Κι αμέσως παύει να είναι απλά ένα σημείο προσανατολισμού και αποκτά ένα ενδιαφέρον παραπάνω. Ο χάρτης της περιοχής μετατρέπεται ταυτόχρονα, κατά κάποιον τρόπο, σε μια «συνοπτική εγκυκλοπαίδεια».

Δεν ξέρω αν υπάρχει αλλού κάτι παρόμοιο. Εγώ προσωπικά, δεν το έχω ξανασυναντήσει. Ούτε στο κέντρο της πόλης, ούτε και ανατολικά αυτής. Για να μην πω ότι πολλές φορές δεν υπάρχει καν αναγραφόμενη οδός! Ειδικά όταν πρόκειται για δρόμο με καινούργια κτίρια το θεωρούνε, φαίνεται, «αντιαισθητικό» και βέβαια, περιττό να γράψουν πάνω την οδό!

Τι να πω;

Τέλος πάντων. Εγώ ενθουσιάστηκα! Πήγαινα από δρόμο σε δρόμο μόνο και μόνο για να διαβάσω την επόμενη πινακίδα. Μπράβο σ` όποιον το σκέφτηκε και το πραγματοποίησε! Είναι μια πρωτοβουλία πολύ ωραία και χρήσιμη. Είναι επιπλέον, μια απόδειξη ότι οι κινήσεις που κάνουν τη Ζωή μας πολιτισμένη, είναι πολλές φορές, τόσο μα τόσο απλές!

Μακάρι ν` αποτελέσει παράδειγμα και γι` άλλες περιοχές!

ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Γύρισα σπίτι και η πρώτη μου αυθόρμητη κίνηση ήταν να βάλω την “Appassionata” του Beethoven.
Λίγο επειδή βρίσκομαι ακόμη στο κλίμα της ταινίας, από το οποίο και δεν θέλω να βγω προς το παρόν, και λίγο επειδή θέλω πολύ αυτό το κομμάτι να συνοδεύει τη σκέψη μου και τη γραφή μου, καθώς θα ξεδιπλώνω τις εντυπώσεις μου επάνω στο χαρτί. (Μια και πάντα στο χαρτί γράφω πρώτα.)

Άργησα να τη δω, αλλά τελικά, πήγα. Ο λόγος για την ταινία «Οι Ζωές Των Άλλων». Δεν ξέρω ποια βδομάδα είναι αυτή που παίζεται, αλλά ακόμα η αίθουσα είναι γεμάτη! Καθημερινά και σε όλες τις προβολές. Εγώ πήγα στην προβολή των 18:00 πιστεύοντας πως θα ήταν πιο άνετα, αλλά ακόμη και τόσο νωρίς το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ» είχε γεμίσει! Όχι άδικα. Η ταινία το αξίζει και με το παραπάνω. Ως τώρα άκουγα διάφορα σχόλια γύρω απ` αυτήν, θετικά τα περισσότερα και κάποια (λίγα) που διέφεραν.
Ως προπαγάνδα, εμένα δε μου φάνηκε σε καμία περίπτωση. Δεν θεωρώ καν ότι το κυρίως θέμα της είναι το σύστημα της τότε Ανατολικής Γερμανίας ή η ΣΤΑΖΙ. Αυτό είναι απλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται όλα τα υπόλοιπα. Όλο το βάρος της ταινίας πέφτει στον Άνθρωπο. Έτσι τουλάχιστον ένιωσα εγώ. Στον Άνθρωπο με τις ευαισθησίες του, τις αδυναμίες του, τις αρχές του…
Δεν ξέρω…
Είναι πολλά αυτά που σκέφτομαι, πολλά σημεία της ταινίας που θα ‘θελα να επισημάνω, αλλά νομίζω πως είναι από τις περιπτώσεις που τα λόγια μάλλον θα την αποδυναμώσουν, τελικά. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να την δει.
Θα περιοριστώ λοιπόν απλά, στο να πω ότι είναι μια ταινία πλήρης, άριστη σε κάθε της παράμετρο: σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες (ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ!), μουσική, όλα δίνουν ένα αποτέλεσμα γνήσια συγκινητικό, καθόλου επιτηδευμένο ή «εκβιαστικό» και απόλυτα ανθρώπινο.
Τόσο ανθρώπινο που μόνο με το «Λάθος» του Σαμαράκη μπορώ να το συγκρίνω.
Μόνο εκεί είχα νιώσει ακριβώς αυτή τη συγκίνηση…

Διαστάσεις

Πέρασα από το νερό στο χώμα σ` ένα απόκρημνο και σιωπηλό νησί…
Δρόμοι στενοί, στο πλάι γκρεμοί…
Ολόκληρες διαδρομές, σπειροειδείς
κι εγώ ισορροπιστής με ρόδες σε μια πορεία τρόμου…

Όταν όμως το πάτησα,
όταν το ίδιο χώμα αυτό τ` άγγιξα με τα πόδια,
ο φόβος κάτω από τα πέλματά μου, σκόνη!
Αδρεναλίνη, ναι. Μα ήτανε πρόκληση. Ένα παιχνίδι μυστηρίου.

Ήξερα ότι το νησί ήτανε γεμάτο
Αφουγκραζόμουν τις ανάσες των ανθρώπων,
άνοιγα μάτια διάπλατα για να τους δω∙
και πουθενά!
Άφαντοι αυτοί μα εγώ ασφαλής, πλημμυρισμένη απ` το σφυγμό τους.
Ακόμη κι οι γκρεμοί,
για να γκρεμίζουν το κακό κι εμένα να με προστατεύουν…
…Ανέμελη γυρνούσα εδώ κι εκεί
κι ανέβαινα ως την κορυφή
να δω τα πάντα στην πραγματική τους διάσταση:

ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΑ…ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΑ…
Τόσο μικρά όσο στ` αλήθεια είναι!

Σπίτια, αυτοκίνητα, ο κόσμος όλος, ένα τίποτα!
Μόνο οξυγόνο!... Μόνο γιασεμί!...
…Κι αυτός ο αέρας…
Περίεργος. Καυτός και δυνατός.
Ξάφνου σηκώνεται, τα παίρνει όλα παραμάζωμα.
Γκρέμισε τις καρέκλες στην πλατεία,
έχει τρελάνει τις μπουγάδες στα σκοινιά,
χορεύει τη σημαία στο δημαρχείο,
σηκώνει τις φουστίτσες, μπερδεύει τα μαλλιά.
Μπλέκει τα βήματα κι όλοι παραπατούν σα μεθυσμένοι.
Από το Κάστρο, εδώ ψηλά, αν λίγο αφαιρεθώ,
μπορεί κι εμένα να γκρεμίσει…

Μα κοίτα που με κάνει και γελάω!
Χωρίς να θέλω εγώ.
Απλά, γελώ.
Στριφογυρίζω γύρω από τον εαυτό μου
σ` ένα τρελό, χαζοχαρούμενο μεθύσι.
Απλώνω χέρια, τον αφήνω να μου ρίχνεται…
Και συνεχίζω να γελώ…
- πώς να τον αγκαλιάσεις τον αέρα; -

Ζωηρό παιδί, χαρούμενο, που ‘χει ανάψει απ` το παιχνίδι
και μες στην υπερέντασή του, μες στην έξαψη,
κάνει τα πάντα για να το προσέξουν.

Όλους τους τρέλανε! Όλους!
Τους έχει κάνει να μιλούν μόνο γι` αυτόν.

Τον καλοδέχονται.
Κι ας δίχασε ακόμη και τους ντόπιους.
Κάποιοι λένε «μελτέμι». Άλλοι «βοριάς»…
Οι συζητήσεις δίνουνε και παίρνουν…

Λόγια του αέρα…
Μα τι ευτυχία αν πάντα οι άνθρωποι
«αερολογούσαν» έτσι!

Leigh-Cheri

"...Οι άσχημες μέρες μου τη δίνουν!

Είναι χρονοβόρες κι εγώ είμαι πολυάσχολη..."


( Η Λη Τσέρι στον Τρυποκάρυδο
του Τομ Ρόμπινς )