HISTORIA DE UNA GAVIOTA Y DEL GATO QUE LE ENSENO A VOLAR

“…Solo vuela el que se atreve a hacerlo”

Άλλο ένα βιβλίο του Luis Sepúlveda που μ` έχει αφήσει γοητευμένη, μαγεμένη, συγκινημένη.
Μια νουβέλα, λέει ο ίδιος, για νέους από 8 ως 88 ετών.
Κι εγώ λέω ότι τα παραμύθια, τα δικά του παραμύθια, τουλάχιστον, λεν τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Ένα βιβλίο, μάθημα κανονικό. Μάθημα ευαισθησίας, αγάπης για τα ζώα, τη γη, τον αέρα, για οτιδήποτε φυσικό. Μία απόδειξη για το πόσο εύκολο είναι να ζήσουν αρμονικά όλα τα είδη του πλανήτη. Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι η «συνεργασία» ανάμεσα σε πλάσματα διαφορετικά και χαρακτήρες, όταν ενώσουν τις δυνάμεις και τις ιδιαιτερότητές τους, την ίδια τη διαφορετικότητά τους δηλαδή, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, για έναν κοινό σκοπό.
Ένα βιβλίο που μιλάει για συνέπεια, για αξιοπρέπεια, για αλληλεγγύη.
Πολύ διασκεδαστικό, έξυπνο και εύθυμο. Μεγαλειωδώς Λογοτεχνικό, ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις, ξυπνάει τη φαντασία, ζωντανεύει εικόνες, προσφέρει σε αφθονία γέλιο, αγωνία και συγκίνηση.
Ένα βιβλίο ύμνος σε καθετί ουσιαστικό:

«…Στη ζωή σου θα βρεις πολλούς λόγους για να είσαι χαρούμενος. Έναν απ` αυτούς τον λεν νερό, άλλον τον λεν αέρα, άλλον τον λένε ήλιο και πάντα έρχεται σαν ανταμοιβή μετά τη βροχή…»

Να πού βρίσκεται η ουσία. Αντίθετα μ` όλα τα ιλουστρασιόν καταναλωτικά πρότυπα «ευτυχίας» που πάνε να μας πνίξουν πια!
Τέλος, ένα βιβλίο που η αστείρευτη τρυφερότητά του δεν δεσμεύει, δεν σκλαβώνει σε μία δήθεν ασφάλεια, αλλά προτρέπει στο μεγαλύτερο βήμα, στο πιο τολμηρό και ριψοκίνδυνο ίσως, σ` αυτό που για να το κάνεις θα χρειαστεί να επιστρατεύσεις όλο το θάρρος και τη δύναμη που έχεις μέσα σου.

Γιατί τελικά… «…Πετάει μόνο αυτός που θα τολμήσει να το κάνει»

ΥΓ: Στα ελληνικά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις opera με τον τίτλο
«Η ιστορία του γάτου που έμαθε σε έναν γλάρο να πετάει» σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.