ΖΟΡΖ ΠΕΡΕΚ - Πρακτική Εξάσκηση

Μουντό πρωινό. Café ΑΛΦΑ. Αλεξάνδρου Σβώλου κι Εθνικής Αμύνης, γωνία. Μεγάλο, ευρύχωρο, διώχνει οποιοδήποτε κλειστοφοβικό συναίσθημα. Όχι ιδιαίτερα μοντέρνο, μοιάζει περισσότερο με καφενείο. Ξύλινα τραπεζάκια, άλλα στρογγυλά άλλα τετράγωνα. Ξύλινες καρέκλες, επενδυμένες με πορτοκαλί μαξιλαράκια, ξύλινα σκαμπό. Ξύλινο και το πάτωμα.
Το ένα τρίτο περίπου του μαγαζιού βρίσκεται σ` ένα επίπεδο ψηλότερα. Αυτό αποτελεί-ορίζει το χώρο των μη καπνιζόντων. Σ` ένα από τα τραπεζάκια αυτού του διαζώματος, στρογγυλό, κάθομαι κι εγώ τώρα. Στα δεξιά μου, κολλητά στον τοίχο, απ` άκρη σ` άκρη, υπάρχουν καναπέδες, πολύ χαμηλοί, πορτοκαλί, με μικρά, τετράγωνα μαξιλαράκια, πορτοκαλί και χακί. Τα τραπεζάκια μπροστά τους είναι επίσης πολύ χαμηλά, ξύλινα κι αυτά, αλλά παραλληλόγραμμα (μόνο εκεί είναι παραλληλόγραμμα τα τραπεζάκια, 3 όλα κι όλα).
Σ` ένα απ` αυτά, άκρη άκρη, δίπλα ακριβώς στο παράθυρο, κάθονται δύο νεαροί, προφανώς φοιτητές, που έχουν βγάλει και μελετούν τετράδια, φωτοτυπίες και σημειώσεις και συνομιλούν αδιάκοπα για τη μελέτη τους, θέματα μάλλον μαθηματικής φύσεως, φυσική πιο πιθανά ή κάτι τέτοιο, γιατί αναφέρουν πυκνωτές, βολτ, ρίζες και πολλούς αριθμούς. Φορούν και οι δύο μαύρες μπλούζες, τζιν παντελόνια, σπορτέξ παπούτσια και γυαλιά. Ο ένας, αυτός που κάθεται στο παράθυρο, πίνει φραπέ, ο άλλος δίπλα του ζεστό καφέ, νες.
Μέχρι προλίγου, εγώ κι αυτοί ήμασταν οι μόνοι σ` αυτό το διάζωμα. Αλλά τώρα, ουπς! Ανέβηκαν δύο ακόμα κοπελιές. Πιάσανε την άλλη άκρη της σειράς των καναπέδων και –δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου- κι ανεβήκαν άλλες τρεις να καλύψουν κέντρο. Τώρα ο καναπές είναι πλήρης. Το ίδιο κι ο τοίχος.(Πώς βολεύονται; Είναι εξαιρετικά άβολες θέσεις.)
Τελικά, τα μόνα τραπεζάκια που μείναν άδεια στους μη καπνίζοντες είναι αυτό μπροστά μου κι ένα πίσω μου, στρογγυλά και τα δυο. Δύο αγόρια μόλις προστέθηκαν στην παρέα των τριών τελευταίων κοριτσιών.
Ο σερβιτόρος έρχεται, παίρνει παραγγελίες, φεύγει στο μπαρ, επιστρέφει με τον δίσκο γεμάτο. Επαναλαμβάνει τη διαδικασία αυτή πάλι και πάλι. Παραγγέλνουν ένας ένας, δεν ξέρω γιατί. Κάποια από τις κοπελιές παρήγγειλε ένα προφιτερόλ χωρίς σαντιγύ, χωρίς ξηρούς καρπούς και τρούφες! Δηλαδή, με σοκολάτα μόνο. Δηλαδή, τι προφιτερόλ είν` αυτό;
Οι δύο φοιτητές κλείσαν τις σημειώσεις. Πήραν ένα τάβλι. Τώρα κάθονται αντικρυστά μ` αυτό ανάμεσά τους. (Σωστοί οι παίχτες!) Ρίχνουν τα ζάρια, παίζουν.
Καθώς η ώρα περνά αναπτύσσεται μια σχετική κινητικότητα που ως τώρα δεν υπήρχε. Δεν προλαβαίνω πια να περιγράψω τις αλλαγές αυτού του διαζώματος. Πόσο μάλλον και ό,τι υπάρχει ή συμβαίνει και στο υπόλοιπο μαγαζί. Πόσο μάλλον το χώρο και την κίνηση έξω από αυτό, το δρόμο, τα καταστήματα, τα γύρω σπίτια.
Τι λες καλέ μου Περέκ! Αδύνατον!
Φάση έχει η προσπάθεια, όμως περνά η ώρα. Πρέπει κι εγώ να σηκωθώ να φύγω.

…Χώρος ΜΗ καπνιζόντων… Εσύ γλυκιά μου, δίπλα μου, γιατί καπνίζεις; Λεπτό, μακρύ, καφέ τσιγαράκι…

Τελευταίες σημειώσεις: Είναι 11 Δεκέμβρη, πλησιάζουν Χριστούγεννα, το μαγαζί είναι ήδη στολισμένο. Όχι τίποτα βαρύ, ευτυχώς! Ένα μεγάλο δέντρο κάπως κεντρικά στο χώρο, πράσινο, με χρυσές και κόκκινες μπάλες κι ένα χρυσό αστέρι στην κορφή. Α! και μια χρυσή κορδέλα που το τυλίγει κατεβαίνοντας σπειροειδώς από την κορυφή ως τη βάση. Στα παράθυρα λεπτά φωτάκια κρεμασμένα σαν βροχή. Γνωστά, παλιά, ήρεμα σχετικά τραγούδια ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα. Η μικτή (αγοριών-κοριτσιών) παρέα δίπλα μου, αυτή που ήρθε τελευταία, γιορτάζει, όπως φαίνεται, την ορκωμοσία μιας από τις κοπελιές. Ο σερβιτόρος συνεχίζει το αδιάκοπο πήγαιν` έλα. Έπρεπε να μετρήσω τις διαδρομές.
Από κάποιο σημείο του κάτω διαζώματος ακούγεται η φωνούλα ενός μωρού.
Όχι, Περέκ, δεν θα γυρίσω να κοιτάξω. Δεν με παίρνει να περιγράψω άλλα.

Ακούγεται κι ο ήχος απ` τα ζάρια και τα πούλια στο τάβλι.
Ωχ! Το συνεχίζω!
Ζόρικη δουλειά μου έβαλες Ζορζ!
Είναι για όταν γεράσω κι έχω χρόνο.
Φεύγω! Τέλος!