Τρίτη, Απριλίου 13, 2010

Έτσι πρόχειρα

Μ’ αρέσουν οι στίχοι που με κάνουν να θέλω να γράψω

Μ’ αρέσουν τα τραγούδια που με κάνουν να ζηλεύω

που δεν έχω τη φωνή για να τα πω

Μ’ αρέσουν οι μελωδίες που γεννούν μέσα μου το όνειρο

Τα όνειρα

Αυτά, που κάθε φορά λέω πως έχασα την παιδικότητα

για να μπορώ να τα κάνω

Και είναι αυτά που κάνουν να έχει σημασία μια Πανσέληνος

Μια Δύση που χρωματίζει τα καράβια και τη θάλασσα έντονο πορτοκαλί

Πώς ν’ αποκτήσει νόημα μια Ανατολή

άμα δεν ονειρεύεσαι;

Πώς ν’ αποκτήσει χαμόγελο μια Καλημέρα

δίχως όνειρα;

Και πώς ν’ αρπάξουνε τα χέρια σου μολύβι και χαρτί

χωρίς αυτά;

Τι θα βάλει φωτιά στην καρδιά, το μυαλό και το σώμα;…

6 σχόλια:

island είπε...

Μάλλον η πένα σας θα βάλει φωτιά στην καρδιά αγαπητή...

Leigh-Cheri είπε...

Δεν γίνεται να βάλει φωτιά σε κάνα υπουργείο καλύτερα???
Ή και σε όλα. Δεν θα με πείραζε.

Σ' ευχαριστώ island
Χαίρομαι που σ' άρεσε:-)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αφιέρωσες, καλή μου. Τέλειο ποίημα, τόσο μεστό, τόσο γλυκό και προκαλεί μία ανακούφιση/ψευδαίσθηση στον αναγνώστη ότι κι εμείς μπορούμε να γράψουμε έτσι.

Leigh-Cheri είπε...

Απλά πραγματάκια. Τίποτα ιδιαίτερο.
Και καθόλου ψευδαίσθηση, δείμο! Έχετε κατοχυρώσει ισχυρή στόφα γραφής -κι εσύ κι ο island- εδώ και πάρα πολύ καιρό:-)

Θενκιου!

Tertuliano Máximo Afonso είπε...

Αν όλα αυτά που γράφεις δεν είναι η ουσία, όχι μόνο των στίχων αλλά κάθε τέχνης, τότε ποια είναι; Αν κάτι δεν σου γεννά συναισθήματα, σκέψεις και δε σε κάνει να το ζηλέψεις το πιο πιθανό είναι να μη έχει και κανένα νόημα ύπαρξης πέρα, και σε αυτό πάλι ίσως, από αυτόν που το εκφράζει.

Leigh-Cheri είπε...

...Το δυσάρεστο είναι ότι αυτά τα δυο λόγια που γραψα στο ποστ, γεννήθηκαν από μια σκέψη που έκανα ένα πρωί για τα παιδιά που μεγαλώνουν τώρα, χωρίς αλάνες, χωρίς κίνηση, χωρίς ουρανό κι αναρωτήθηκα αν μπορούν πλέον να ονειρεύονται...Δεν ξέρω. Ίσως και να μπορούν χωρίς αυτά. Με τα δικά τους μέσα. Μάλλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε τα ίδια.
:-)