Πέμπτη, Φεβρουαρίου 18, 2010

Όχι Ποίημα

Γι’ αυτούς που φλέρταραν με τη μελαγχολία καιρό πολύ.
Γι’ αυτούς που την αγάπησαν.
Που την πλησίασαν τόσο
ώστε στο τέλος την πίστεψαν ως πραγματική,
ως φυσική κατάσταση του ανθρώπου.
Την αγκάλιασαν κι αυτή τους κοίμισε.
Και ξύπνησαν μια μέρα με μούτρα σακατεμένα,
λασπωμένα κι άγνωστα.
Με τα κομμάτια τους σπασμένα, ξαφνιασμένα, σκόρπια,
γρήγορα και πρόχειρα ριγμένα σ’ ένα ξένο σώμα
που το γεμίζανε άτσαλα προκειμένου να σωθούν.

Συνήλθανε.
Και δεν γνωρίζαν πού βρισκόντουσαν
γιατί αυτό που έβλεπαν δεν το αναγνωρίζανε ως εικόνα τους.
Γνώριζαν όμως τους γύρω.
Και το περιβάλλον.
Και τις εσωτερικές φωνές τους.

Όταν αυτό που προέχει είναι να σωθείς
δεν σ’ ενδιαφέρει αν είναι όμορφο το σωσίβιο.
Σου αρκεί που βρέθηκε.
Ευγνωμονείς που κάποια “χέρια”
-γνωστά και άγνωστα-
μάζεψαν τα κομμάτια από τη λάσπη
και τα ρίξαν στο σακούλι.

Και πέρασε καιρός και καταφέρανε σιγά σιγά
να ενώσουν τα κομμάτια τους αυτά
σε ένα ενιαίο σύνολο και πάλι.
Φιλτράροντας τη θλίψη.
Στέλνοντάς την σ’ έναν κάδο ανακύκλωσης.
Ξαναστήνοντας έναν άνθρωπο χαρούμενο.
Σε άλλο σώμα…
Πίσω από μάσκα…
Κρυμμένο…
…Προστατευμένο?...
Δίχως θλίψη πια.
Μα μ’ έναν φόβο:
Αυτός ο κάδος ανακύκλωσης,
τίγκα στην πίκρα και τον θυμό,
μέσα στο ίδιο σώμα…..?.....


6 σχόλια:

μία από αυτούς-ές είπε...

Δεξί κλικ στον κάδο ανακύκλωσης και μετά γενναίο κλικ στην εντολή "άδειασμα"! Όχι πισωγυρίσματα, όχι άλλα μάταια...

("χτύπησες" κάτι νεύρα με το μη ποίημά σου. σε ευχαριστώ!)
:)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο...

island είπε...

Ο κάδος ανακύκλωσης δυστυχώς απλώς ανακυκλωνει. Καλό είναι να τρεφόμαστε με αυτά που ρίχνουμε μέσα ώστε να τα χωνεύουμε.

έχετε φλέβα αγαπητή.

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Αυτό τώρα δεν είναι ποίημα, ε;
Καλά, ό,τι πεις! :-P
(E Γ Ρ Α Ψ Ε Σ πάλι!)

dimi είπε...

Περισσότερο κι από όμορφο, το κείμενό σου είναι ουσιαστικό. Πολλοί άνθρωποι θα ταυτιστούν και θα σε νοιώσουν και μέσα τους θα σ' ευχαριστούν που εξωτερίκευσες καταστάσεις που δύσκολα παραδέχεται κανείς. Λιγότεροι οι άνθρωποι οι "γύρω", αυτό το περιβάλλον το τόσο σημαντικό, οι "εξωτερικές' φωνές. Αυτοί ίσως να κουβαλούν περισσότερα βάρη και σίγουρα υπάρχουν για κάνουν πολύ σημαντική δουλειά. Γράψε και γι αυτούς μια μέρα...Το αξίζουν

Leigh-Cheri είπε...

Αν είσαι μία απ' αυτούς, εύχομαι να κάνεις αυτό το γενναίο κλικ κι ο κάδος να αδειάσει ολοκληρωτικά.
Σ' ευχαριστώ κι εγώ για το σχόλιο:-)

δείμο, χαίρομαι που σου άρεσε!

island, έχεις απόλυτο δίκιο. Γι αυτό και είναι φοβιστικό το ότι πρόκειται για "κάδο ανακύκλωσης". Κανονικά, έπρεπε όλα αυτά να πηγαίνουν κατευθείαν στο χωνευτήρι! Όχι σε κάδο... Συμφωνώ:-)

Ανεφελίτσα, αν το αισθάνεσαι ποίημα, ακόμη καλύτερα. Εμένα με τιμά. Ευχαριστώ.

dimi, νομίζω ότι η μεγαλύτερη δικαίωση γι’ αυτές τις “εξωτερικές φωνές” που λες, για τα χέρια που βοήθησαν, θα είναι –περισσότερο κι από το να γράψω εγώ γι’ αυτούς- αυτοί που δέχτηκαν αυτή τη βοήθεια, να μην την αφήσουν αναξιοποίητη. Να την αρπάξουν όπως όπως και να την κάνουν γέλιο.