Θέλω να μελαγχολήσω μα ο καιρός δε μου κάνει τη χάρη.
Πάλι ήλιος σήμερα.
Θέλω ν’ απομονωθώ λιγάκι μα δε μ’ αφήνουνε οι φίλοι.
Με προσκαλούνε για καφέ και κουβεντούλα.
Θέλω να επιστρέψω στο παρελθόν
Και να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με κάτι μαύρες τρύπες
Όμως πολλά τα γεννητούρια τελευταία και δε μου μένει χρόνος
Το μέλλον με τραβολογάει από το χέρι.
Τυχερός άνθρωπος τελικά.
Κι ευτυχισμένος.
Ευχαριστώ που δε μ’ αφήνετε σε ησυχία:-)
Στην Λένα μου
Για πολλούς λόγους...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Αναυδη κι ΕΥΓΝΏΜΩΝ (επί της ουσίας),διότι τα είπαμε..η πενία των συναισθημάτων είναι ο κανόνας.Τέτοιοι ηλιόλουστοι γλυκασμοί μέσα στο Νοέμβρη της καρδιάς πυρώνουν.Κι ενδυναμώνουν..Οσο δεν φαντάζεσαι
Αν όντως κάτι τόσο μικρό μπορεί και δίνει δύναμη, χαίρομαι πολύ!
...Θενξ:-)
Τα μανιταράκια μου,ενώτια,κυρίως όμως επί καρδιάς,δεν τα αποχωρίζομαι..καλά,όταν κάνω μπάνιο τα βγάζω.Φραουλί και χάλκινο σμάλτο της ψυχής,να την απαλύνει όταν πικραίνεται δικαίως ή αδίκως.Οπως η αγκαλιά που μου έκανες,ίδια με αυθόρμητου παιδιού.Φένια,να παίρνεις όση αγάπη δίνεις πάντα.Ευχαριστώ
"να παίρνεις όση αγάπη δίνεις πάντα"
Σ' ευχαριστώ Λενιώ. Πολύ ωραία ευχή. Μου επιτρέπεις να σου την κλέψω για να σου την ξαναδώσω κι εγώ; :-)
Την αγάπη που λες, εσύ μου την έδωσες ήδη, και μου την έδειξες κιόλας, πριν έναν χρόνο περίπου, σε κάτι Π Α Γ Ω Μ Ε Ν Ε Σ (από κάθε άποψη) μέρες. Τότε, που το είχα πραγματικά μεγάλη ανάγκη.
Δημοσίευση σχολίου