Συννε-φ-υλλα

Σήμερα μόνο.

Αύριο Φθινόπωρο.

Αν και στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Το μόνο Φθινόπωρο της ζωής μου το ‘ζησα πέρυσι.

Ένα μικρό δωμάτιο σε μια μεγάλη έκταση με δέντρα,

γήπεδα και ποταμάκια,

ήτανε σα να ζούσα ολόκληρη μες στο Φθινόπωρο.

Αυτό ήταν το κρεβάτι μου, αυτό ήταν ο δρόμος που περπατούσα, που έτρεχα, που μύριζα, που αντίκριζαν τα μάτια μου, σ’ όποια κατεύθυνση κι αν τα γυρνούσα.

Παντού σκορπισμένα φύλλα, όπου πατούσες,

χωρίς όμως ν’ αδειάζουνε και τα κλαδιά.

Λες και τα έβρεχε ο ουρανός κι όχι τα δέντρα.

Δεν το ‘κανα,

όμως,

αν σήκωνα τότε τα μάτια μου στον ουρανό,

ίσως ν’ αντίκριζα χαρούμενα συννεφάκια από φύλλα,

όλων των αποχρώσεων – καφέ, χάλκινα, κίτρινα, πράσινα, χρυσά, ασημένια, πορτοκαλί, μαύρα και μωβ και μπεζ… - να παίζουν και να πιτσιλάνε το ένα τ’ άλλο και να γελάνε αυτό το χρατς χρατς γέλιο τους, δροσίζοντας κι εμάς μ’ αυτό –με ό,τι πέφτει απ’ αυτό και σκορπίζεται και γίνεται δρόμος για να πατούν τα πόδια μας στα μαλακά και να βγάζουν και τα βήματά μας χρατς χρατς γέλιο, και άλλα, που τους ξεφεύγουνε και πέφτουν στα μαλλιά μας και στους ώμους και στα χέρια μας για να μας ψιθυρίσουν, για να μας γαργαλήσουν και να βγάλουν κι από ‘μας το χαχα γέλιο μας, λίγο παράφωνο αυτό, αλλά εντάξει.

Βολεύεται και στρογγυλεύει στην αγκαλιά του γέλιου του δικού τους.

Κανείς δεν πρόκειται ν’ αντιληφθεί γωνίες και αιχμές…

Καλό μήνα