Πέμπτη, Απριλίου 23, 2009

Virginia ...τελευταίες μέρες...

Δεν έχω ιδέα τι λέει το τραγουδάκι, αλλά όταν ακούω τη μελωδία, ξέρω ότι έτσι νιώθω:-)



Στιγμές ευτυχίας…
Πράγματα που δεν μπορείς να εξηγήσεις σε άλλους. Μόνο τα νιώθεις. Το Charlottesville έχει τεράστιες εκτάσεις πράσινου, με λουλούδια και δέντρα το ένα δίπλα στ’ άλλο, όλα διαφορετικά μεταξύ τους και είναι απόλαυση να περπατάς ανάμεσά τους. Το πρωί πάω ακόμα και τρέχω στο πάρκο εδώ, απέναντι απ’ το σπίτι μας κι όλη η διαδρομή είναι σπαρμένη από ερεθίσματα για τις αισθήσεις μου. Κάθε λίγα μέτρα άλλα αρώματα, άλλα χρώματα, άλλοι ήχοι, άλλη αύρα μου χαϊδεύει πρόσωπο και σώμα. Τελειώνω με μερικές στροφές στο γήπεδο που βρίσκεται στη μέση του πάρκου, λίγη γυμναστική και…κούνια! Τις τελευταίες μέρες χαλαρώνω από το τρέξιμο κάνοντας κούνια σε μία από τις λαστιχένιες κούνιες που ‘χει δίπλα στο γήπεδο.
Παιδί ξανά, ανεμελιά, στιγμές απόλυτης πληρότητας!
Είσαι εσύ και το σύμπαν…
Και το σύμπαν μοιάζει να σου δίνεται. Έρχεται στα μέτρα σου κι υπάρχει μόνο για σένα. Και φοβάσαι και να το ψιθυρίσεις ακόμα μέσα σου, μα είναι τόσο δυνατό που δεν συγκρατιέται και φωνάζει· ότι είσ’ ευτυχισμένος.

Virginia...τελευταίες μέρες...

8 σχόλια:

el de abajo είπε...

anatrixiasa!!!

meez είπε...

ζηλεύω γοερά , αγαπητή φένια .


σε διαβάζω , μη νομίζεις ...
:-)

Zpi είπε...

ουαου Φε ;)
Νέες εντυπώσεις AV {Afer Virginia}?

Φιλια

Leigh-Cheri είπε...

el de abajo, γι' αυτό το έκανα. Άλλωστε, εσύ τα ήξερες αυτά πριν από μένα;-)

meez, ίσως η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου ως τώρα (συναγωνίζεται μία ακόμα).
Χάρηκα πολύ που πέρασες. Μη χάνεσαι:-)

Zpi, να μου περάσει το τζετ λαγκ πρώτα και θα σου πω.
Πάντως, την Τσεχία, τώρα που επέστρεψα, ακόμη και χωρίς χιόνια, πάλι μελαγχολική την βρήκα. Πολύ ησυχία βρε παιδί...Αλλά δεν πτοούμαι;-)

Ντη είπε...

τί ωραίο τσαχπίνικο τραγουδάκι!
Καλό Μάη κορίτσι!

Leigh-Cheri είπε...

Ντη μου, είναι! Δεν είναι;
Φιλιά πολλά. Καλό μήνα και σ' εσένα:-)

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Τι ωραία, Φε μου! Πόσο χαίρομαι!
Διαβάζοντας και το αποπάνω ποστ, σκέφτομαι ότι κι εγώ κάπως έτσι θα όριζα την ευτυχία: έκρηξη αισθήσεων και ερεθισμάτων αφενός, ενασχόληση με πράγματα που σε "τρέφουν" αφετέρου.

Ναι, ακόμη κι όταν νιώθεις εξάντληση! Αξίζει να αφεθείς σε αυτό με πάθος, νομίζω ότι το έχεις καταλάβει ήδη ;-)

Φιλάκια!

Leigh-Cheri είπε...

Ανεφελίτσα, αυτό νομίζω ότι κυνηγούμε όλοι τελικά. Το να ζούμε με πάθος. Το θέμα είναι να καταλαβαίνουμε και τα όριά μας...εγκαίρως;-)