μπλογκοgame

Μετά από πάσα του Μαρκ και με σχετική καθυστέρηση, παίζω κι εγώ το παιχνίδι:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη περίοδο (you know, από τελεία σε τελεία)
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. πασάρουμε το παιχνίδι σε άλλους πέντε

…Βασικά, τα πιο κοντινά μου βιβλία δεν είχαν 123 σελίδες. Και αυτό το οποίο έπιασα τελικά, έχει μόλις 124!!! Δηλαδή, θα σας αντιγράψω το λίγο πριν το τέλος :-P
Το βιβλίο είναι «Η τρέλα του Πινοτσέτ» του Λουίς Σεπούλβεδα.
Έχουμε και λέμε:

“Τα μαύρα χρόνια της δικτατορίας στη Χιλή, οι αντιστασιακοί τραγουδούσαν κάποιους στίχους του Πολ Ελιάρ: «Γράφω τ’ όνομά σου στα τείχη της πόλης μου», και η ελευθερία υπήρχε πέρα από την άμεση μνήμη, πέρα από την πυρετώδη λαχτάρα να την κερδίσουμε, πέρα από τον πόνο για τόσους θανάτους στο όνομά της. Υπήρχε με όλη την απαστράπτουσα ισχύ της, γιατί κάθε φορά που κάποιος την επικαλούνταν, την επινοούσε ξανά.
Γράφω από αγάπη για τις λέξεις που αγαπώ, κι απ’ τη μανία να λέω τα πράγματα κάτω από ένα πρίσμα ηθικό, κληρονόμημα μιας έντονης κοινωνικής δράσης. Γράφω γιατί έχω μνήμη και την καλλιεργώ γράφοντας για τους δικούς μου, για τους περιθωριακούς κατοίκους των περιθωριακών κόσμων μου, για τις ενσαρκωμένες ουτοπίες μου, για τους ένδοξους συντρόφους μου, άνδρες και γυναίκες, που ηττήθηκαν σε χίλιες μάχες και εξακολουθούν να προετοιμάζονται για τις επόμενες, χωρίς να φοβούνται τις ήττες.”

…Πολύ σημαντικό βιβλίο….

Επειδή ξέρω ότι είναι ψιλοπιεστική η πάσα στα παιχνίδια κι επειδή απ' όσο είδα οι περισσότεροι έχουνε πάρει ήδη μέρος, το πασάρω στη lena, στον mr.sebs και στον παρείσακτο, ΑΝ έχουν διάθεση να το κάνουν.

Τσάο!

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Γιατί δεν πατώ;
Πάντα «του αέρα»
Τα πόδια μου δεν πιάνουν γη
για πιο πολύ από δώδεκα ώρες.
Θέλω να κρατηθώ.
Σκέφτομαι τότε κάποιους φίλους που μοιάζουν σχήματα στερεά.
Τους σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι…πώς;
Κι ύστερα θέλω να τους πω να μου κρατήσουν το σκοινί
Να ‘ναι αυτοί τα πόδια μου στη γη
Να μην “ξεφεύγω”.
Γιατί είμαι μάλλον χαρταετός
Που και στον ουρανό ακόμα
έχασε τον προσανατολισμό του
Κι αναζητώντας κάτι να του δώσει ρεύμα
ορμάει με πάθος στα καλώδια.

update:




Μια που ο alexandros το έβαλε στα σχόλια
κι αφού κολλάει απόλυτα στο ποστ
κι αφού τυχαίνει να είναι και το αγαπημένο μου δικό τους,
προσθέτω και το τραγουδάκι των Διάφανων

Ιστορίες βροχής

Βγες στη βροχή. Έξω, στους δρόμους.
Δίχως ομπρέλα. Και ν` αποφεύγεις τα υπόστεγα.
Βγες κι άσε το νερό να σε μουσκέψει.
Βγάλε και τα παπούτσια.
Κοίτα τα πόδια σου πώς εμποδίζουν τη βροχή
να φτάσει στον προορισμό της
-ΑΝ ο προορισμός της είν` η γη-
Δε νιώθεις παντοδύναμος για λίγο;
Μείνε ένα τέταρτο με τη βροχή να σου μιλάει.
Κι εσύ μην πεις κουβέντα.
Μετά…γύρνα και μίλα μου…
Ίσως συνεννοηθούμε.

Το χρώμα του Ήλιου;

Γι’ ακόμη μια φορά σκέφτομαι πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Πως σε τίποτα δεν μπορώ να πιστέψω απόλυτα.
Όχι στα μάτια μου, τουλάχιστον.
Ίσως οι τυφλοί να είναι τελικά πιο «τυχεροί» απ’ αυτή την άποψη.

Είναι πάντα «φωτεινό» το «φως»;

Σκέφτομαι τις ώρες που αφήνομαι.
Που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορώ και αφήνομαι.
Που σε βρίσκω και σου μιλώ μες στο σκοτάδι μου.
Δεν «είσαι ένα φως» μέσα σ’ αυτό, όπως συνηθίζουνε να λένε.
Παραμένεις στο σκοτάδι…τόσο κοντά στην ψυχή μου…
…Ένα χάδι…Και το χάδι δεν μπορεί να ‘ναι λευκό.
Είναι ένα μαύρο
πυκνό, τρυφερό και βελούδινο
Φωτεινό και ζεστό!
Είναι το μαύρο,
που τραβάει όλο τον Ήλιο
και τον κλείνει μέσα του…
…κι ύστερα μέσα μου…

Η Εξέλιξη ενός Τρομοκράτη

Με αφορμή μια συζήτηση περί τρομοκρατίας και καμικάζι, για το πώς δημιουργούνται κι αν δικαιολογούνται, όπου ένας φίλος είπε ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει καμικάζι και κοντέψαν να τον φάνε ή, αν μη τι άλλο, διαφώνησαν με τη μία κι αβασάνιστα, θα ήθελα να παραθέσω έναν απλό, πάρα πολύ απλό συλλογισμό/προβληματισμό.
Σε μία κοινωνία σαν κι αυτή. Όταν βιώνεις την απαξίωση σε όλο της το μεγαλείο. Ζεις καθημερινά την αναξιοκρατία, την ανεργία, την ανηθικότητα, την αδικία. Στην πραγματικότητα, δεν σου επιτρέπουν καν να ζήσεις. Και σταδιακά νιώθεις ανίσχυρος, βλέπεις πως δεν αλλάζει τίποτα όσο κι αν προσπαθείς γιατί όλο αυτό είναι πολύ καλά στημένο κι αρχίζεις αναγκαστικά να κάνεις εκπτώσεις. Στις ελπίδες σου, στις προσδοκίες σου, στις ίδιες τις ευχές σου για τον εαυτό σου. (Καλά, για τα όνειρα δεν συζητάμε, αυτά έχουν πεθάνει προ πολλού!) Και σταματάς να εύχεσαι ακόμα και το να είσαι χαρούμενος αφού, πολύ απλά, δεν το πιστεύεις. Και ο καιρός περνάει. Και η ίδια κατάσταση παρατείνεται. Και συνεχίζεις να βιώνεις την απαξίωση. Κι αρχίζεις να υποτιμάς τον εαυτό σου –ανεξάρτητα απ’ το αν είσαι σε θέση ν’ αναλύσεις και να εξηγήσεις το ποιος και τι φταίει πραγματικά- κι η αυτοϋποτίμηση αυτή, σιγά σιγά, μετατρέπεται σε μίσος. Και φτάνεις τελικά, κάποια στιγμή, να μισείς όντως τον εαυτό σου, οπότε πλέον, δεν σε νοιάζει τι θα σου συμβεί, έτσι δεν είναι;
Είναι δυνατόν να σ’ ενδιαφέρει τι θα συμβεί στους άλλους; Ιδιαίτερα όταν τους θεωρείς και υπεύθυνους για όλο αυτό –είτε γιατί το δημιουργούν είτε γιατί το ανέχονται, το συντηρούν και το στηρίζουν; Τι θα σ’ εμποδίσει ν’ αρπάξεις το καλάζνικοφ (εκτός απ’ το ότι δεν μπορείς να βρεις ίσως ένα) και να πυροβολείς συγκεκριμένα ή και αδιακρίτως; Φυσικά εκεί θα φτάσεις! Καθόλου παράλογο δε μου φαίνεται εμένα αυτό. Φυσικά και είμαστε όλοι εν δυνάμει «τρομοκράτες» υπό τέτοιες (ή και άλλες) συνθήκες.
Αν ήμασταν φυσικά φαινόμενα κι αν αντιδρούσαμε φυσικά, όπως αντιδρούν τα πράγματα υπό συνθήκες πίεσης, θα έπρεπε να είχαμε, όχι μια και δυο, αλλά συνεχόμενες, αλλεπάλληλες εκρήξεις! Αυτό θα ήτανε το φυσιολογικό. Αυτή η ησυχία είναι που είναι παρά φύση!
Εγώ λοιπόν, εκείνον που θα φτάσει σ’ αυτό το σημείο, ν’ ανατιναχτεί ή ν’ ανατινάξει, μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δεν τον αποκαλώ τρομοκράτη. Τον λέω «προϊόν μιας στοχευμένης και καλά μελετημένης απαξίωσης και πολιτικής». Όλα τ’ άλλα για μένα είναι υποκρισία.
Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο τρομοκράτης αν όχι το ίδιο το κράτος που δημιούργησε αυτή την κατάσταση; Ποιος φταίει πραγματικά; Ποιος είναι ο αδικαιολόγητος και ποιον πρέπει να κυνηγήσουμε πρώτα; Και ποιος είναι το θύμα, τελικά;
Αναρωτιέμαι, δηλαδή……