Πες μου για το παράλογο...

Πες μου λοιπόν για το «παράλογο».…Πες μου και για το «λογικό».
Τι βλέπεις γύρω μας να είναι λογικό; Δείξτο μου και αμέσως θα σε πιστέψω! Θέλω πολύ να σε πιστέψω.
Ποιος θεσμός; Ποια συμπεριφορά; Τι απ` όσα βλέπουμε, ζούμε ή ακούμε;
Ποιος κανόνας που έχει θέσει η κοινωνία; Ποιο κρατικό σύστημα –εκπαιδευτικό, εργασιακό, οικονομικό…
Και ποια συμπεριφορά ανθρώπινη στην καθημερινότητά της;
Ποιος δεν φοράει μάσκα –αναρωτιέμαι…και στον ύπνο του;
(Εμένα, όταν κάποιος μ` εκνευρίζει, μ` αρέσει να τον σκέφτομαι την ώρα που κοιμάται, πιστεύοντας πως τότε δεν ταλαιπωρεί τον εαυτό του πιέζοντάς τον να υποκρίνεται πως είναι κάτι άλλο.)
Δείξε μου λοιπόν, ΜΙΑ έκφανση της ζωής που βλέπεις τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται φυσιο-Λογικά. ΜΙΑ!
Δείξε μου. Θα σε πιστέψω! Το ‘χω ανάγκη.
Γιατί εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι συμπεριφερόμαστε παράλογα παντού.
Και στα συναισθήματα (να και το πιο παράλογο) υπό το πρίσμα κάποιων «τύπων» ή –και καλά- μιας «ηθικής», ποιος ξέρει από πού φερμένης, πάμε και χώνουμε τη «λογική»!
Φοβόμαστε τις λέξεις, φοβόμαστε τις χειρονομίες, φοβόμαστε τις φωνές μας... φοβόμαστε πλαστά τους άλλους και ουσιαστικά τους εαυτούς μας. Κι επικαλούμαστε τη Λογική γι` αυτή την ανεπάρκειά μας και για τη δειλία μας να εκφραστούμε όπως φυσιολογικά κι αυθόρμητα θα εκφραζόμασταν.
Πείστε με λοιπόν για το αντίθετο.
Εγώ, το πιο λογικό πράγμα που βρίσκω σ` αυτή τη σουρεάλ πραγματικότητα, είναι τα συναισθήματά μου…