- Κυρία! Κυρία!
Η προσφώνηση που ακόμη δεν κατάφερα να συνηθίσω.
Έστω και στο σχολείο.
Μια γλυκιά φωνούλα πίσω από την πλάτη μου. Δυο χεράκια που σφιχτήκαν πάνω μου.
Οχτώ χρονών. Λεπτά σα νιόβγαλτα κλαράκια.
- Γεια σου αστεράκι! Τι όμορφη μπλούζα που φοράς! Σου πάει πολύ αυτό το χρώμα.
- Την έχω και σε κόκκινο.
- Α! σε δυο χρώματα; Τι ωραία!
- Μου τα πήρε η μαμά.
- Τι καλή μανούλα!
Και η μικρή σκοτείνιασε. Το βλέμμα της κάπου αλλού…
- …Αλλά δουλεύει πολύ…
Τα μεγάλα, τα ορθάνοιχτα ματάκια μισοκλείσαν και μικρύνανε. Το χαμογελάκι μου σοβάρεψε.
- Όμως, μικρή μου, άμα δεν δούλευε δε θα μπορούσε να σου πάρει τη μπλουζίτσα. Κάτσε μαζί μου να σου πω∙ κι εμένα δούλευε η μαμά μου όταν ήμουνα μικρή. Και τότε στο σχολείο πηγαίναμε μια απόγευμα και μια πρωί. Κι όταν ήμουν απόγευμα, όλο το πρωινό στο σπίτι ήμουν μόνη.
- Κι έκλαιγες;
- Ε, στην αρχή έκλαιγα λίγο.
Όμως μετά, είδα στον ύπνο μου ένα βράδυ, πως τάχα απολύσαν τη μαμά μου απ` τη δουλειά.
Και τρόμαξα! Γιατί έκλαιγε εκείνη πιο πολύ.
Από τότε δεν παραπονέθηκα ξανά. Κι αν μου ‘λειπε, περίμενα να ρθει για να την αγκαλιάσω.
…Και πώς, σιγά σιγά, άρχισ` ο Ήλιος να ξαναβγαίνει μες στα μάτια της!
Πώς η Ζωή ξανάδωσε στα πόδια της ρυθμό
και κόκκινο στα μάγουλά της!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
Αυτό που ζούμε πια είναι αυτό που έλεγε κάποτε ο Βέγγος σε μια ταινία του:
"Αν κάνω μια δουλειά δεν μπορώ να ζήσω. Αν κάνω δυο δουλειές δεν προλαβαίνω να ζήσω."
Και έτσι μετά τα παιδιά τα μεγαλώνει η πουτάνα τηλεόραση!
(Τώρα νομίζω ότι με έχεις ξανακούσει να μιλάω έτσι, ε;..)
;-p
Με δυο σου λογια φωτισες παλι το προσωπο ενος παιδιου. Σε παραδεχομαι.
Ρε συ πολύ ωραία ιστοριούλα για παιδιά. Ό,τι πρέπει για να καταλάβουν την ανάγκη εργασίας της μαμάς.
Τόσο απλά και όμως τόσο γοητευτικά, τόσο μαγικά, τόσο εκλεκτά (θα σκάσω από τη ζήλια). Και τα τρία τελευταία σου ποιήματα (ή ποιητική πρόζα ή ιστορία ή...) είναι θαυμάσια.
Ψυχανεμίζομαι ότι όταν θα φτάσει η στιγμή να τα εκδώσεις (κάποτε θα βαρεθείς να λαμβάνεις καθημερινά τρισεκκατομύρια (όσοι και οι ακροατές των ΔιαμαντΓιών) γράμματα θαυμαστών σου και θα ενδώσεις στις πιέσεις τους) θα χρειαστούν μερικές δεκάδες τόμοι ("και αρκετά βιβλιάρια ανάληψης χρημάτων" θα πρόσθετε ο Γιάννης Σημαντήρας) για να χωρέσουν όλα.
:) :) :)
tertul, μια χαρά το είχε πει ο Βέγγος. Κι αν αυτό το είχε πει "κάποτε", φαντάσου τι θα έλεγε τώρα!
par1sakte..."παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του" :-(
δείμο: Ναι, αλλά εγώ θα προτιμούσα απλά, τόσο η μαμά όσο κι ο μπαμπάς, να μην χρειάζεται να δουλεύουν τόσες ώρες, απάνθρωπες και να μπορούν να ζουν περισσότερο με τα παιδιά τους.
mfd...μ` αιφνιδίασες...και μ` έκανες να κοκκινίσω...
Εγώ πάλι, ψυχανεμίζομαι (φαντάζομαι τη φάτσα του Σημάν με τέτοιες λέξεις!) ότι τα εκδωτο-κυκλώματα ούτε για φτύσιμο δεν θα μ` έχουνε! Χι χι!
Αλλά εμένα μ` αρέσει όταν αρέσουνε σ` εσάς.
(Τα βιβλιάρια στ `όνομά μου θα είναι;-))
Φιλιά, Κωστή.
Ευχαριστώ για τα χαμόγελα:-)
Δε σου σχολιάζω εδώ και καιρό, γιατί δεν έχω λόγια....
Πολύ καλή αντιμετώπιση ενός δύσκολου θέματος! Μπράβο ρε Φένια!
Α ρε leigh με έστειλες πάλι αδιάβαστο. Φαντάζομαι πως θα αντιμετώπιζα εγώ τη μικρή:
"Ε και τι να κάνουμε τώρα"...
Πολύ τρυφερό. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες.
φτάνει, ρε φε, με τα συναισθηματικά.
γράψε κάτι σκληρό.
να μας ταρακουνήσει.
μπορείς.
το εννοώ.
με την αγάπη μου,
γσ
Δανάη, ρώτα τον tertul να σου πει τι λέει όταν διαβάζει το "δεν έχω λόγια". Χα χα! Άτιμο παιδί σου λέω!
zaphod,zpi, μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι πιο αποτελεσματικό.
Γιάννη, το ξέρω. Αλλά αυτό το διάστημα έτσι μου βγαίνει.
Από τις 15/6 όμως που θα 'μαι πάλι άνεργη, θα φροντίσω να σκληρύνω;-)
άη λάηκ γιου, φε.
γσ
Με συγκίνησες Φένια. Μου θύμισες τη χρονιά που είχα δουλέψει σε δημοτικό σχολείο. Όμορφες μέρες, τα παιδιά σου δίνουν πολλά. και περιμένουν μόνο αγάπη κι ένα χαμόγελο.
2 καινουριες δημοσιευσεις
σοπ pogogo.blogspot.com
Δημοσίευση σχολίου