Σε φύλλο από πλατάνι

Δεν θέλω να φοβάσαι.
Μπορώ να σε χωρέσω σ` ένα φύλλο από πλατάνι
Στις λέξεις που μου μάθανε να γράφω
τα τρία αστράκια της ουράς της άρκτου ένα βράδυ,
καθώς μία Πανσέληνος του Αυγούστου
άναβε στο σκοτάδι μαγική φωτιά να βλέπω.
Μπορώ.
Γιατί έμαθα να ζω εκεί ανάμεσα
Στη μυρωδιά του πεύκου και στ` αγριολούλουδα
Στη δροσιά που πέφτει και μ` αγγίζει κι αναριγώ.

Εκεί, μικρά θαύματα που έρπονται, τρέχουνε ή πετούν
φτιάχνουν τη μουσική τους
Τα σιγοντάρει κι ο άνεμος παίζοντας με τα στάχια
Και το νερό,
εκείνο που κυλάει ανάμεσα σε δέντρα και χωράφια,
που κατεβαίνει απ` τα βουνά και χύνεται στη θάλασσα
και τ` άλλο, που από τα σύννεφα σταλάζει
όταν αυτά συγκρούονται σε μάχη ερωτική.

Τόσοι ήχοι, τόσες μουσικές
καραδοκούν ν` αρπάξουνε τις λέξεις μου
για να τις τραγουδήσουν.

Μπορώ, σου λέω.
Η πρώτη μου προσπάθεια να γράψω ήταν εκεί.
Στο χώμα…στον αέρα…στο κρυστάλλινο νερό…
Στων δέντρων τους κορμούς και στα φυλλώματα
Κατέβαινε η βροχή κι εγώ γελούσα
Με πότιζε το γιασεμί και χόρευα

Μπορώ!
Γιατί έμαθα να γράφω καθώς κοιτούσα τα βουνά
κι ένιωθα τους Θεούς να ανασαίνουν
και να ζεσταίνουν κάθε λέξη μου.

Αυτή η λέξη, αν είναι τ` όνομά σου,
γίνεται Ποίημα, παντού χωράει!
Κι εγώ, θα σε χωρέσω σ` ένα φύλλο από πλατάνι.
Και θα τ` αφήσω ύστερα, σε ποτισμένο απ` τη βροχή χώμα να πέσει
Να δω ολόκληρη τη Γη να σε ανθίζει.