...Τέρας

Τελικά, έχω μέσα μου ένα τέρας. Απειλεί μόνο εμένα. Δεν φεύγει. Το κρατώ κοιμισμένο μα είναι φορές που όπως κοιμάται, μέσα στον ύπνο του αρχίζει και σαλεύει. Και τότε χάνεται ο δικός μου ύπνος. Ξυπνάω τρομαγμένη, ανάβω φώτα και περιμένω. Κρατάω την ανάσα μου, τ` οξυγόνο δεν φτάνει ως τα πνευμόνια, έξω έξω μόνο, νομίζω θα πνιγώ. Τρέμω μήπως ξυπνήσει! Όταν ξυπνάει δεν υπάρχει τρόπος να το χειριστώ. Θα με σκοτώσει μία μέρα. Είναι αυτό, που με κάνει να κλαίω. Είμαι εγώ, που δεν πρέπει να κλαίω. Είναι το άδικο που όσο κι αν θέλω πια να μην το σκέφτομαι –δεν έχει νόημα έτσι κι αλλιώς- είναι εκεί. Είναι πάντα εκεί και με γεμίζει ατελείωτα, αναπάντητα «γιατί;»… Γιατί να συμβεί αυτό; Γιατί σ` εμένα; Γιατί εκείνη τη στιγμή; Γιατί κι εγώ δεν φάνηκα πιο δυνατή; Γιατί τόσο εύκολα να σπάσω;…Γιατί…
Τι σημασία έχει;

Αν βλέπω όνειρα; Ποια όνειρα; Όχι! Ούτε στον ύπνο ούτε στον ξύπνιο μου. Κάποιοι μου τα σκοτώσανε. Ή αυτοκτόνησαν, δεν ξέρω…
Δε βαριέσαι! Μία παγίδα ήταν κι αυτά. Σαν την ελπίδα. Πάρε, για να ‘χεις να πορεύεσαι.

Όταν δε νιώθω καλά θέλω να φορέσω κάτι ζεστό κι αγαπησιάρικο, ένα φούτερ. Να τυλιχτώ με μια κουβέρτα. Όταν δε νιώθω καλά, θέλω να ‘ναι χειμώνας. Να μπορώ να κρύβομαι. Στο γκρίζο τοπίο, στις στάλες της βροχής, στους βρεγμένους δρόμους. Θέλω να έχω λίγο χρόνο νεκρό. Ένα εικοστετράωρο off από δουλειές κι από υποχρεώσεις. Και ήσυχο. Μόνο για μένα. Χειμώνας… Να μη νιώθω εκτεθειμένη στο πολύ φως…στα βλέμματα γνωστών κι αγνώστων…
Θέλω να πάρω ένα βιβλίο, όπου θα βρίσκω την ψυχή μου. Θα νιώθω λίγο πιο κοντά στον εαυτό μου. Ξέρω κάποιον που γράφει έτσι για μένα…

Τέλος πάντων, άρχισε πάλι ο χρόνος να τρέχει σαν τρελός. Θέλω λιγάκι να τον σταματήσω. Να τον δω να στέκεται. Για να μπορέσουμε να κοιταχτούμε. Έτσι. Πρόσωπο με πρόσωπο. Νομίζω ότι αν προλάβω να τον αιχμαλωτίσω έτσι ακίνητο απέναντί μου, για 10 δευτερόλεπτα αρχικά, που θα μετρήσω μόνη μου από μέσα μου, θα του χαμογελάσω. Θα ξεσφίξω τα μέλη μου κι ίσως το πάμε πάλι απ` την αρχή μαζί. Εγώ κι αυτός συμπορευτές. Όχι να τρέχει μόνος, ξέφρενος αυτός κι εγώ φύλλο, να στροβιλίζομαι μες στους κυκλώνες του, χωρίς ν` αναγνωρίζομαι καν από τον ίδιο αλλά κι από κανέναν…
Κουράστηκα…

Πέρασε η ώρα… Έψαξα όλη μέρα για το βιβλίο που ήθελα μα δεν το βρήκα…
Δεν θα τη βρω την ψυχή μου μες στο Σαββατοκύριακο…