Και τώρα το δεύτερο απ` τον "Ακροβάτη των λέξεων" του Ηλία Κουτσούκου που ήθελα να βγάλω.Τελικά, είναι απρόβλεπτο το τι μπορεί να σε συγκινήσει.
Μ` αρέσει γιατί είναι πραγματικός, καθημερινός, γήινος
κι αυτό που «πετάει» για να σε πετύχει στην καρδιά είναι μια ιδιότυπη τρυφερότητα που μπορεί να εκφράζεται με τις πιο απλές λέξεις, αυτές που μιλάς κι εσύ, ή και με βρισιές ακόμη, μακριά από επιτηδευμένους, δήθεν ποιητικούς, λυρισμούς. Σε «καρφώνει» και σε αφοπλίζει με πραγματικότητες κι όχι με «ονειρικά φεγγάρια».
Είναι «ύπουλος» ο τρόπος που σ` αγγίζει.
Σα μικρόβιο. Έτσι και σου κολλήσει, δύσκολα ξεκολλάς…
ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΑΝΔΡΕΣ
Οι αγαπημένοι μου άνδρες είναι αυτοί
που είπαν ένα κόκκινο απόγευμα
“πάω να πάρω τσιγάρα”
και από τότε εδώ και τριάντα πέντε χρόνια
δεν επέστρεψαν πίσω
ένα πρωινό στις 7 μετά τον έρωτα των 5
τους είπε “τούτη είναι η τελευταία φορά”
και δεν βρήκανε τίποτα να πουν
παρά κάπνιζαν ένα τσιγάρο
όπως ο Παπέτι καπνίζει την κορνέτα του
αυτοί που τους διώξανε απ` τη δουλειά τους
και δεν υπόγραψαν καμιά απόλυση
σε πείσμα των δικαστικών κλητήρων
και που μετά πήραν τα πόδια τους
και περπάτησαν σαν τον Χριστό
πάνω στη θάλασσα
αυτοί που κλέψανε τ` άψυχα μανεκέν
απ` τα κρεβάτια των χοντρών βιομηχάνων
κι οι βιομήχανοι στείλαν αεροπορία
να βομβαρδίσει τα χέρια τους
μα τα χέρια τους είχαν πετάξει μακριά
γκαλαμπάγκος
αυτοί που ερωτεύθηκαν
απ` όλους τους ήρωες του Ντίσνεϋ
μόνο τον Γκούφη
και δήλωσαν ανοιχτά στην εφορία
πως το μόνο πούχουν να δηλώσουν
είναι μια σπασμένη τσατσάρα κι ένα χαλασμένο αυγό
αυτοί που στις ονειρώξεις τους
βάλανε φίμωτρο αποδείχνοντας τον ρεαλισμό τους
στο θέμα του σεξ
αυτοί που είχαν πάντα αντιρρήσεις
στο “ένα κι ένα κάνει δύο”
και λέγαν πως μπορεί να κάνει όσο θέλει
και που όταν κανένας τους πέθαινε
λέγαν στους δικούς του
να τον αφήνουν μ` ανοιχτά τα μάτια για να βλέπει
και στα σκουλήκια να πάνε πιο μακριά
για να φαν κάτι καλύτερο
αυτοί που τα βράδια γράφανε ένα άρθρο
για την τοπική εφημερίδα
που δεν τελείωνε ποτέ
γιατί αν τελείωνε κι ο κόσμος θα τελείωνε
oι αγαπημένοι μου άνδρες
είναι όλοι αυτοί
που βγαίνουν από μέσα μου
όταν σου γράφω ποιήματα
κι αράζουν ξαπλωμένοι στα πλήκτρα
της γραφομηχανής
έτοιμοι για τη συντριβή τους
πάνω στον κύλινδρο
μ` ένα χαμόγελο ασίκη στα χείλη
λέγοντάς μου “προχώρα”
οι αγαπημένοι μου άνδρες
“βάρα κι εμείς εδώ είμαστε!”
11 σχόλια:
Ο Κουτσούκος όχι μόνο at his best, Koutsoukos gives his rest!!! Μετά από τέτοιο ποίημα, μετά από τόσο ρεαλιστική προσέγγιση των αγαπημένων του ανδρών, δε μπορώ να προσθέσω κάτι άλλο. Με κάλυψε. Και, σε αντίθεση με τη γνώμη - "αναρώτηση"-προβληματισμό της πλειοψηφείας των σύγχρονων γυναικών "μα που πήγαν οι (πραγματικοί) άντρες?", δηλώνω μόνο ότι κι εμένα αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου άντρες. Και το αυταπόδεικτο της προηγούμενης απαισιόδοξης και μάλλον επιπόλαιας ερώτησης είναι ότι αυτό το ποίημα γράφτηκε από...άντρα. Επομένως..."υπάρχουν κορίτσια. Λίγοι μεν αλλά υπάρχουν!"
“βάρα κι εμείς εδώ είμαστε!”
Αυτό! :-) Δεν έχω λόγια....
Εγώ ήθελα μόνο να σου πω ένα γεια κιότι σ' έχω στην καρδΓιά μου.
Πανέμορφο.
για να είμαι ειλικρινής, φένια, δεμπερίμενα να δΓιαλέξεις ΑΥΤΟ το ποίημα του κουτσούκου. πολλές φορές έχω πει στον ηλία ότι είναι το (αμάν, θα πω τη λέξη που λένε -με ενθουσΧιαζμό- κι οι ελαφρόμυαλες, -λοι) ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ μου.
ποίημα που σκίζει τα εντόσθΧια της όπΧοιας σοβαροφάνειας. και σου γαμεί το είναι με τη σταράτη ευαισθησία του.
welcome to the club, fenia. thanks for joining us.
πάω να πάρω τσιγάρα,
γιάννης σημαντήρας
(ρε τερτούλ, πώς βάζουμε μπολντ και πλάγια στα κόμεντ ασούμε;)
ωραιος, χυμα στιχος...δεν εχω πολλα περισσοτερα να πω...μου αρεσε ιδιαιτερα ο στιχος
"αυτοί που τους διώξανε απ` τη δουλειά τους και δεν υπόγραψαν καμιά απόλυση
σε πείσμα των δικαστικών κλητήρων
και που μετά πήραν τα πόδια τους
και περπάτησαν σαν τον Χριστό
πάνω στη θάλασσα"
Λίγοι ακόμη στίχοι από Κουτσούκο σχεδόν άγνωστοι:
"κοίτα μωρό μου ,τα σύννεφα πως αλλάζουν σχήματα..άγγελοι είναι που παίζουν στο νηπιαγωγείο του ουρανού,με πλαστελίνες μαγικές"
Ναι. Αυτό, όπως και το προηγούμενο ποίημα, είναι αυτά που αγάπησα με τη μία, από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου.
Χαίρομαι που σας άρεσαν κι εσάς. Να θέσω όμως κι έναν προβληματισμό, μάλλον ρητορικό.
Όλοι συμφωνούμε (έτσι μας αρέσει να λέμε, δηλαδή) ότι "οι αγαπημένοι μας άνδρες" (ή και γυναίκες, αντίστοιχα) είναι κάπως έτσι. Στην πραγματικότητα όμως, εννοώ στην καθημερινότητά μας, πόσοι από μας είναι διατεθιμένοι να βάλουν έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή τους; Πόσοι θα δεχόντουσαν να είναι κοντά του, να του δίνουν και να παίρνουν το καλύτερό του, χωρίς άλλες σκέψεις και χωρίς να προσπαθήσουν να τον αλλάξουν, να τον καλουπώσουν, να τον προσαρμόσουν στις δικές τους προσδοκίες και να τον "εξασφαλίσουν" για την πάρτη τους, χαλώντας τον τελικά;
Ένας τέτοιος άντρας (γυναίκα) έχει φτερά γι` αυτό σ` αρέσει. Αν του τα κόψεις όμως για να τον κρατάς στη γη και να νιώθεις ασφαλής, του στερείς τη γοητεία κι όλο αυτό που λες πως αγαπάς.
Να! Αυτά σκεφτόμουν...
Ωχ!
lena, τώρα το διάβασα το δικό σου σχόλιο.
Υπέροχος ο Κουτς γι` ακόμη μια φορά. Αν αρχίσουμε να γράφουμε όλους τους στίχους και τα αποσπάσματά του που μας άρεσαν θ` αρχίσουν να μας ζητούν δικαιώματα οι εκδότες;-)
Να ναι καλά πάντως, και να μας γράψει κι άλλα πολλά πολλά πολλά...και τρυφερά και οργισμένα.
Τρυφερότητα κι οργή θέλει άλλωστε και η Ζωή για να μπορεί ν` ανθίζει. Λάθος;
Κουτς, "βάρα κι εμείς εδώ είμαστε!"
magkiko,seftalidiko,meraklidiko,anarxiko.sertiko...
m aresei...exei kati apo anatoli...
πολύ όμορφο
Δημοσίευση σχολίου