Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007

ΜΙΚΡΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Οι λέξεις που δραπέτευσαν από τ` αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι.
Πατώ το play, αρχίζει η μουσική...
Και περιμένω με λαχτάρα τη συνέχεια.
Περιμένω την Ποίηση να ‘ρθει να ολοκληρώσει αυτή τη σχέση
την τόσο ερωτική και παθιασμένη.
Μα τα λεπτά περνούν…
Εγώ, το μόνο που ακούω είναι η μουσική.
Η εισαγωγή που επιμένει.
Νιώθω σιγά σιγά, να με καταλαμβάνει η αγωνία.
Περιμένω τη φωνή που δεν φτάνει στη σφαίρα μου.
Ακούω με λαχτάρα…Ακούω με πανικό…
Μα μόνο μουσική…

Το τραίνο στο σταθμό…στις γραμμές…
Έτοιμο για ένα ωραίο ταξίδι.
Κι εγώ έχω μπει.
Κι η μηχανή, ναι, ήδη δουλεύει.
Κι ο μηχανοδηγός είναι στη θέση του.
Κοιτά στην αποβάθρα τους επιβάτες κι έχει ανοιχτές τις πόρτες,
έτοιμος, μόλις θα μπουν, να ξεκινήσει.
Όμως κανένας δεν κουνιέται!
Κανείς δεν κάνει βήμα!
Είναι απ` έξω όλοι, όμως δεν μπαίνουν.
Τώρα είμαι όρθια.
Κοιτώ κι εγώ απ` τα παράθυρα με απόγνωση…σχεδόν με ικεσία…

Η μουσική δεν σταματά.
Περιμένει, λες, κι αυτή τους στίχους.

Η μηχανή δεν σβήνει.
Περιμένει, λες, κι αυτή τους επιβάτες.

Μαζί μ` εμένα…

Τις λέξεις που τόσο ήθελα ν` ακούσω
μα δραπέτευσαν…

Τους συνεπιβάτες που τόσο ήθελα να έχω
…Μα δεν μπήκαν…

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

χμμ... δεν ξερω αν σε "πιανω" αλλα με μια πρωτη αναγνωση σαν να μιλας για μια ιδιοτυπη μοναξια... Νιωθεις μοναξιες κοπελια? Ελπιζω να μην ειναι ετσι. Αν ειναι ετσι ομως, να θυμασαι οτι μερικες φορες, στο τραινο που ονομαζεται "ζωη" εχουμε πολλους συνεπιβατες αλλα δεν τους βλεπουμε... Ειναι βλεπεις σε αλλο βαγονι...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κι εγώ μοναξιά διαβλέπω. Πρόσεχε. Το τραγούδι της ψυχής μπορεί να είναι ευχάριστο, αλλά πρόσεχε.

Erwtas Stomaxhs είπε...

εμένα μου φαίνεται αισιόδοξο πάντως...

Ανώνυμος είπε...

Είναι κάποια ταξίδια που πρέπει να τα κάνουμε μόνοι μας...

Leigh-Cheri είπε...

Μμμ...Ίσως άγχος κι αγωνία περισσότερο;
Ας το πω και κάπως αλλιώς:
Πες πως μια συνηθισμένη μέρα πας στην αγορά κι όταν επιστρέφεις σπίτι, αυτό ΔΕΝ είν` εκεί! Το "άδειασμα" που νιώθεις...Δεν έχει γκρεμιστεί, δεν έχει καεί κι όλα γύρω είναι ίδια, όπως τα ήξερες. Αλλά το σπίτι σου λείπει...

Ωστόσο, ομολογώ ότι τη μοναξιά που λέτε, τώρα, την διαβάζω κι εγώ στο κείμενό μου. Ευτυχώς, δεν τη νιώθω.

par1sakte, συμφωνώ κι εγώ ότι είμαστε πολλοί μα σε διαφορετικά βαγόνια. Αν δεν πιστεύαμε σ` αυτό θα έπρεπε να είχαμε σαλτάρει.

Ποιο ταξίδι "πρέπει" να το κάνουμε τελείως μόνοι; Όποιο και να σκεφτώ νομίζω ότι κάπου, κάπως ίσως να χωράει και κάποιος άλλος. Ακόμη και αυτό του εσωτερικού μας κόσμου.

Zaphod είπε...

Χαρμολύπη; :-)

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

H μουσικη σε ταξιδευει και σε μαγευει παραλληλα...