ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Κιόλας 3???!!!!!!!

Χρόνια Σου Πολλά μωρό μου!
Γερό, Τυχερό και Γελαστό πάντα!

Σ' αγαπώ!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Δυόμιση μήνες που είσαι στον κόσμο. Δυόμιση μήνες στην αγκαλιά μας. Τόσο μικρούλα!
Μα ήδη μας χαμογελάς κανονικά. Λέμε τα «άου» και τα «αγκού» μας πολύ ωραία και κάναμε και το πρώτο μας εμβόλιο!
Ο χειμώνας, Δεκέμβρης από σήμερα, έκανε ποδαρικό με κρύο. Όμως εγώ έχω εσένα και την αδερφούλα σου, δυο ήλιους μέσα κι έξω από το σπίτι. Γκρινιάζω λίγο που θέλω να κάνω όλο βόλτες και τώρα δεν μπορώ, αλλά σκέφτομαι μετά ότι ποτέ, όσο ήμουνα ελεύθερη να κάνω όσες βόλτες θέλω, δεν ήμουνα χαρούμενη. Μα τώρα που ΄χω εσάς, είμαι!
Χαρούμενη κι ευτυχισμένη!
Κι εσύ είσαι τόοοσο γλυκιά! Τόσο καλό μωράκι!
Τρως, κοιμάσαι και χαμογελάς, αντέχεις τις φωνές, τις μουσικές, τον σαματά που επικρατεί εδώ μέσα, είσαι υπέροχη!
Τώρα, μωράκι μου, κοιμάσαι. Από τα μεσάνυχτα χθες βράδυ δεν ξύπνησες ακόμη. Και έχει πάει 10:00. Έτσι μεγαλώνεις όμως εσύ. Ποιος ξέρει τι καινούργιο θα μου δείξεις σήμερα πως κάνεις!
Ο πρώτος σου Δεκέμβρης. Χριστούγεννα σε λίγο. Τα πρώτα σου κι αυτά. Θα ΄σαι τριών μηνών. Θα στολίσουμε το σπίτι και θ΄ ανοίγεις τα ματάκια σου όλο θαυμασμό στα λαμπάκια, στις μπαλίτσες και στα χρώματα.
Πόσο χαίρομαι όταν σε κρατώ στην αγκαλιά μου! Όταν σε αλλάζω και χαϊδεύω το κορμάκι σου! Η κοιλίτσα σου, ό,τι πιο απαλό έχουν αγγίξει τα χέρια μου!
Η πλατίτσα σου, “χιόνι απάτητο”, όπως λέει και το τραγουδάκι. Το πιο ζεστό κι αφράτο χιόνι του κόσμου!
Το χαμογελάκι σου στο στόμα, ένα μικρό ρυάκι που πάει και χύνεται και σκάει σ’ ένα καλούπι-αστεράκι στην άκρη των χειλιών. Σκάει και φωτίζει όλο σου το πρόσωπο! Κι ύστερα και το δικό μου. Κι ύστερα το δωμάτιο ολόκληρο!
Τα ματάκια σου, δυο μπλε ουρανοί κι οι βλεφαρίδες σου, ηλιαχτίδες! Μέσα τους καθρεφτίζομαι και μόνο εκεί το είδωλό μου έχει μια γλύκα.
Κι αυτά τα μαγουλάκια σου τα κόκκινα, δυο μηλαράκια σε λοφάκι χιονισμένο.
Σε κρατώ στην αγκαλιά μου, κοιλίτσα με κοιλίτσα και είσαι βάλσαμο στις περασμένες μου πληγές, στις τωρινές μου ανησυχίες. Πόσο γλυκά με “αδειάζεις” από την πίεση και το άγχος όταν ρουφάς το γαλατάκι λαίμαργα, να μεγαλώσεις!
Τι να σου δώσω άλλο, ψυχή μου; Ως τώρα, είμαι αυτό που σε κρατάει στη ζωή. Γρήγορα θα καταλάβεις ότι δεν είμαι αρκετή.Όμως, θα είμαι εδώ όσο υπάρχω!

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ - Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορά του 

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω από  ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μια φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

 

Επιστροφή

Αποφοίτησα από σχολεία, δούλεψα με παιδάκια που με φώναζαν «κυρία», έφυγα από το σπίτι μου, γέννησα το δικό μου μωρό, το ακούω να με φωνάζει μαμάκα και τίποτα απ’ όλ’ αυτά δε μ’ έκανε να νιώσω ότι μεγάλωσα. Η  διαπίστωση αυτή ήρθε, όχι με παράπονο, αλλά με μία συγκίνηση.
Μια συναυλία με τον Θάνο Μικρούτσικο. Που με γύρισε στο πατρικό μου σπίτι. Ήχοι και στίχοι που με μεγάλωσαν. Είχα καιρό να παραβρεθώ σε τέτοια συναυλία και η συγκίνηση αυτή μου ήρθε λίγο ξαφνική.
Αρχικά ο Μικρούτσικος σόλο και στη συνέχεια με την Ρίτα Αντωνοπούλου, Πολιτικά Τραγούδια, Μπρεχτ, Σταυρός του Νότου κλπ να γεμίζουν τα μάτια μου υδάτινες εικόνες από κασέτες χιλιοπαιγμένες, με ταινίες μασημένες που ενίοτε κοβόντουσαν κι ο αδερφός μου ή ο μπαμπάς τις άνοιγε για να τις ξεμπερδέψει ή να τις ξανακολλήσει για να ξαναμπούν στο αρχαίο κασετόφωνο και να παίξουνε και πάλι, ψυχαγωγώντας, διαμορφώνοντας και πολιτικοποιώντας μας. Χρόνια ολόκληρα. Για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη. Για να φτάσουμε στην εφηβεία και ν’ αρχίσουμε σιγά σιγά να τα ξαναγοράζουμε μόνοι μας, σε βινύλια αρχικά, cd αργότερα. Η υπέροχη κασετίνα μου με τα έργα του: Πολιτικά Τραγούδια, Τραγούδια της Λευτεριάς, Τροπάρια για Φονιάδες, Ο Σταυρός του Νότου, Φουέντε Οβεχούνα, Μουσική Πράξη στον Brecht, Καντάτα για τη Μακρόνησο, Ευριπίδης IV, που πήρα με δικά μου χρήματα, γράφει: 23/5/2001. Είχα αποφασίσει πλέον ότι μ’ αρέσει, ότι μ’ εκφράζει, ότι ειδικά τα Πολιτικά Τραγούδια – μαζί με τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι – είναι για μένα οι μεγαλύτεροι δίσκοι εντός και ίσως και εκτός της χώρας. Έντονα πολιτικοί, και οι δυο κατά τη γνώμη μου, αποτελούν μαζί ό,τι ακριβώς είναι ο Άνθρωπος. Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν έχω αλλάξει γνώμη.
Η συναυλία που παρακολούθησα στις 13 του Μάρτη στη Ζωντανή Μαύρη Τρύπα μου έφερε πολλά συναισθήματα.
Τελευταία φορά είχα δει τον Μικρούτσικο πριν 2-3 χρόνια στη Μονή των Λαζαριστών, πάλι με την Ρίτα Αντωνοπούλου, αλλά και τον Χρήστο Θηβαίο. Τότε ήμουν έγκυος στην Χαρά κι ήταν κατά κάποιον τρόπο η πρώτη της συναυλία. Φαίνεται το χει η μοίρα μου. Λένε πως τα έμβρυα ακούνε. Αν κάτι τέτοιο ισχύει ίσως και να ‘ναι η καλύτερη αρχή. Ας αισθανθεί και το παιδί μου μες στο σπίτι του ό,τι κι εγώ για το δικό μου.

Στις 13 Απρίλη ο Μικρούτσικος θα κλείσει λέει τα 66. Ας είναι, εύχομαι, γερός πολλά πολλά χρόνια ακόμα, μήπως και τον ζήσουνε και τα παιδιά μου από κοντά με τα ματάκια και τ’ αυτάκια τους ορθάνοιχτα.
Ευχαριστώ για την συγκίνηση!      

ΠΑΙΔΑΚΙ Σ ΑΓΑΠΑΩ

Παρκάραμε Αγγελάκη, ως συνήθως. 
Ο τοίχος δίπλα στα Πανεπιστήμια έγραφε με μεγάλα, κόκκινα γράμματα: 
«ΧΑΡΑ Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ». 
Σα να το γράψανε για σένα! 
Σου το διαβάσαμε και γελάσαμε. 
Από τότε, όπου δεις γραμμένο τοίχο τον δείχνεις και λες: 
«ΧΑΡΑ Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ». 
Κι είναι λες κι όλος ο κόσμος να είναι δικός σου. 
Εμείς γελάμε αλλά σκέφτομαι τι όμορφα που θα ήτανε, 
 όπου περνούσες, να έγραφε όντως «ΧΑΡΑ Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ»! 
Να σ΄αγαπούσε ο κόσμος όλος, Χαρά μου! 
Και πόσο ομορφότερα ακόμη, να γράφανε όλοι οι τοίχοι 
 « “ΠΑΙΔΑΚΙ” Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ »! 
Για κάθε παιδί! 
Αυτή και η φετινή μου ευχή… 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Η Λόλα του Κωστή Μαραβέγια

Μία ευχάριστη ωρίτσα με…συνοδεία μουσικής.
Εύκολο, και για να το διαβάσεις και για να το γράψεις, αλλά δεν ένιωσα να χάνω τον χρόνο μου.
(Δεν θέλει και πολύ άλλωστε.)
Δυο τρεις ερωτικές φαντασιώσεις πλεγμένες σε μια ιστοριούλα.
Με μπόλικο νερό -για την δροσιά που μας λείπει εδώ και τόσες μέρες.
Σ’ αρέσουν και δεν σ’ αρέσουν 
οι τύποι της ιστορίας,
λίγο προβληματικοί αλλά 
μήπως έτσι είσαι κι εσύ; 
Ίδια σκέφτεσαι αλλά δεν τα ‘γραψες;
Τους γουστάρεις μάλλον τελικά.
Σου μένει ένα χαμόγελο
….κι ένα cd για να στο ξαναφέρνει ασυναίσθητα 
όταν τ’ ακούς και περπατάς στο δρόμο, 
τώρα, καλοκαιράκι
Για τον χειμώνα βλέπουμε…



Lola Maraveyas Illegal - Λολα from Aegeanscapes on Vimeo.


Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Και περιλαμβάνει το ομώνυμο cd

Σε λήθαργο!

Λοιπόν!

Κάποιες στιγμές νιώθω τόσο κουρασμένη που θα ήθελα να βρεθώ σε έναν χώρο με απόλυτο σκοτάδι, απόλυτη ησυχία και δροσιά και να κοιμηθώ βαθιά, ακίνητη εντελώς, για μια ολόκληρη βδομάδα!

Όμως πάλι…όταν ξυπνήσω να μην έχω χάσει τίποτα από την βδομάδα που πέρασε.
Τίποτα από την ζωή και, προπαντός, τίποτα από το μωρό μου!
Καμιά από τις καθημερινές “προόδους” της.
Σα να ‘χουνε μπει όλα στον πάγο.
Για μια βδομάδα μόνο:-)

Αργεί…

1η Μαϊου 2012

Με αφορμή την Εργατική Πρωτομαγιά και με τα μάτια στραμμένα στις προσεχείς εκλογές θυμήθηκα τα λόγια που είπε κάποιος άνδρας μεγάλος στην ηλικία και καρφωθήκαν στο μυαλό μου, 
για πάντα μάλλον:

“ΜΕ ΕΝΑ ΒΟΛΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ
  ΜΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ.”

Σοφόν το σαφές…

Η Δική Μου Ευχή

Το 2011 φεύγει από την Ελλάδα κλαίγοντας.
Όλη μέρα, στουκ στουκ ο ουρανός
ρίχνει στη γη τα δάκρυά του να βρει παρηγοριά.
Και κλαίει γιατί όλοι σήμερα το καταριούνται
και το διαολοστέλνουν
και μιλούνε για το πόσο άσχημο ήτανε.
Λες κι έφταιγε αυτό για την βλακεία και την ανικανότητα,
τη μαλθακότητα και την ανηθικότητα
που ρίξανε και στη συνέχεια λούστηκαν οι άνθρωποι.
Εγώ όμως από σήμερα θα του χαρίσω μια ζεστή, χρωματιστή,
χαρούμενη γωνίτσα μέσα μου ν΄ αναπαυθεί.
Γιατί για μένα, το 2011, θα είναι ορόσημο και γέννα και αρχή
Αφού σ΄αυτό γεννήθηκες ΕΣΥ…κι εγώ ξανά μαζί σου…
………Χαρά μου!!!

Αγωνιστικό, Ανατρεπτικό, Επαναστατικό το 2012
Αλλιώς…καλά να πάθουμε!

Το "ΟΧΙ" όπως του πρέπει!

Επιτέλους!
Μια μέρα που ξορκίσαμε την εθνική ξεφτίλα!
Που τιμήσαμε πραγματικά αυτούς που είπαν "ΟΧΙ" σε όσα οι τωρινοί μας σοσιαλιστές λένε "ναι" ξεδιάντροπα:
στην παράδοση,την υποταγή και την υποδούλωση της χώρας
και του ελληνικού λαού.
Πρώτη μέρα που δεν ντρέπομαι για τους συμπολίτες μου.
Που θα καταγραφεί στην ιστορία φωτεινή μέσα στις μαύρες σελίδες που μας αναγκάζουνε να ζούμε.
Ελπίζω να μην είναι η μοναδική.
Ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλες τέτοιες μέρες,
μέχρι που να ξεκουμπιστούν, να φύγουν!
Στα τσακίδια!!!
Ξεφτίλες!

Update:

Και συνεχίζω τώρα γιατί χθες νύσταζα.
Η 28η Οκτωβρίου 2011 λοιπόν, μ' έκανε να χαμογελάσω και να γελάσω και με κάτι άλλο εκτός από την κόρη μου και τον άντρα μου που με κάνουν να χαμογελάω καθημερινά. Γιατί επιτέλους, είδα την παρέλαση να είναι όπως έπρεπε να είναι:
Από τους πολίτες για τους πολίτες κι όχι για όλους αυτούς τους πουλημένους, κουστουμαρισμένους αλήτες.
Και το καλύτερο απ' όλα είναι ότι, ό,τι και να πουν, όσο και να προσπαθούν να βρούνε κάτι, δεν τους φτουράει πια τίποτα.
Γιατί αυτό που έγινε χθες ήταν τόσο αυθόρμητο και γενικευμένο και ξεκάθαρο, που δεν μπορούν να βρουν γαϊδούρι για να το φορτώσουν.
Κι αν δεν μπορούνε όντως να καταλάβουνε το μήνυμα, τότε φοβάμαι ότι εκτός από αλήτες είναι και μωροί.
Κι όσο για κάποιους που το παίζουν πιστοί σε κάποια πάλαι ποτέ δήθεν ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ και που τώρα λένε διάφορα αλλά είναι έτοιμοι σε πρώτη ευκαιρία να το ξαναψηφίσουν μάλλον ταιριάζει μια μόνο φράση του επίσης κάποτε καλού Σαββόπουλου:
"Ήρθε η στιγμή για ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις".
Έτσι είναι τα πράγματα. Δυστυχώς.

Τον σεβασμό μου και την αμέριστη εκτίμησή μου στον κύριο Γλέζο.

Τουρμποσοσιαλισμός 2

Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την παιδεία κλείνοντας τάξεις και σχολεία και μειώνοντας το εκπαιδευτικό προσωπικό.
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν την υγεία κλείνοντας κλινικές και νοσοκομεία και χαρίζοντας κρεβάτια δημόσιων, κατά τα άλλα, νοσοκομείων σε όσους έχουν ιδιωτική ασφάλιση. (Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούνε!)
Σ’ αυτή τη χώρα αναβαθμίζουν τα κρατικά ΜΜΕ κλείνοντας ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, περιοδικά και πομπούς. Μέσα στο “κλείσιμο” αυτό, οι 3 ραδιοφωνικοί σταθμοί της Θεσσαλονίκης συμπτύσσονται σε έναν! Ο 9.58 κλείνει και οι εκπομπές που αγαπήσαμε βρίσκονται στον αέρα. Αβέβαιο αν θα συνεχιστούν και πώς.
Μάλλον τελικά, σ’ αυτή τη χώρα, η λέξη “αναβάθμιση” είναι συνώνυμο της “συρρίκνωσης”.
Για πολλούς από ‘μας, συγκρίνοντας με τους υπόλοιπους σταθμούς, ο 9.58 ήταν μια ραδιοφωνική όαση.
Άκουγα την Παρασκευή 19 Αυγούστου τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να ανακοινώνει τις αποφάσεις για την ΕΡΤ και σα να μου φάνηκε ότι διέκρινα στη φωνή του κάποια ντροπή. Αλλά μάλλον απλά μου φάνηκε. Ίσως γιατί έτσι θα ‘νιωθα εγώ άμα βρισκόμουνα στη θέση του. Σ’ αυτή την κυβέρνηση όμως κανείς δεν γνωρίζει τη λέξη ντροπή.!
Το χειρότερο είναι ότι όλ’ αυτά τα κάνουν “για το καλό της χώρας”. Το πιο εξοργιστικό, ότι αποκαλούν “θυσία” του ελληνικού λαού τις αποφάσεις που παίρνουν. Εγώ θυσία ξέρω ότι είναι όταν εγώ από μόνη μου αποφασίζω να δώσω ή να κόψω κάτι. Όταν μου το επιβάλλουν άλλοι δεν είναι “θυσία”, είναι “φασισμός”!
Και ξαναγυρίζοντας στην ΕΡΤ…Από την Παρασκευή έχει πέσει μια σχετική παγωμάρα. Στα σπίτια μας, στα στέκια μας, στις παρέες. Το απόγευμα έξω, απλά το αναφέραμε μα δεν σχολίασε κανείς. Μονάχα κοιταζόμασταν και χαμογελούσαμε απογοητευμένοι. Ο 9.58 και οι εκπομπές του είναι φίλος μας σταθερός χρόνια τώρα. Είναι μέρος της ζωής μας. Και, εν πάση περιπτώσει, είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα της Θεσσαλονίκης.
Ελπίζω να υπάρξει αντίδραση και αντίσταση, τόσο από τους παραγωγούς του όσο και από τους ακροατές και τους πολίτες.
Δηλώνω ετοιμοπόλεμη!
Πρέπει να τον κρατήσουμε ζωντανό.
Μην το καταπιούμε κι αυτό χωρίς μιλιά. Κρίμα!



Το τραγουδάκι αυτό – Zumbul από τους Kultur Shock – το γνώρισα στα Διαμάντια του Γιάννη Σημαντήρα στον 9.58, τότε που τους Kultur Shock δεν τους ήξερε ακόμη κανείς. Ένα από τα πολλά που δεν άκουσα και δεν πρόκειται ν’ ακούσω σε άλλο σταθμό, απλά γιατί δεν παίζουν οι άλλοι κάτι που να μην είναι εμπορικό, της μοδός ή χιλιοπαιγμένο ήδη.

ΥΓ1: Προς το παρόν, για όσους θέλουν να στηρίξουν τον 9.58 έχει δημιουργηθεί στο facebook η σελίδα "Να μην κλείσει ο 9.58".

ΥΓ2: Μια τελευταία ερώτηση: Εγώ τώρα θα εξακολουθώ να πληρώνω για την ΕΡΤ; Αφού δεν θα μου παρέχει πια τις υπηρεσίες που θέλω!

τουρμποσοσιαλισμός

Μπράβο αγάπη μου!
Μπράβο!



"Τροχός" Μάυρη Μαγιονεζα

"Έλα αγάπη μου και πάρε με αγκαλιά
Και μη σε νοιάζει κάθε μέρα έχει εννιά
Ένα χαμόγελο αρκεί για μια γιορτή
Τρώνε καλά αλλά όχι για πολύ
Γιατί…"

Από την αρχή:-)

34.

Κι εκεί που ίσως θα λεγα “πω πω, περνούν τα χρόνια”, εγώ νιώθω ότι ξαναρχίζω απ’ την αρχή! Μες στην ντουλάπα αμέτρητα μικρά φορεματάκια, τζινάκια, φανελάκια, καπελάκια μια σταλιά. Γύρω παντού παιχνίδια, χρώματα, μουσικές. Ακόμη και το σπίτι το φτιάξαμε χρωματιστό για κείνη! Μαθαίνω τους πρώτους φθόγγους, τις πρώτες κραυγούλες. Ανακάλυψα την φρουτόκρεμα και πεθαίνω στο γέλιο κάθε φορά που είναι να της την ταίσω κι αυτήν, μαθαίνοντας ακόμα να καταπίνει, με κάνει χάλια από πάνω μέχρι κάτω. Έμαθα ξανά την καλημέρα που τα τελευταία χρόνια σπάνια έλεγα. Τώρα δεν την ξεχνώ ποτέ! Ούτε και να χαμογελώ ξεχνώ, μην τύχει και με πετύχει σοβαρή και της χαλάσω το δικό της κέφι. Κι αν τύχει και πετύχω εγώ εκείνη σοβαρή της λέω πως η ζωή είναι πολύυυυυυυυ μικρή για να την χαραμίζει μες την σοβαρότητα.

31 Ιουλίου 2011.

Εγώ, 34.

Αύριο, 1 Αυγούστου 2011.

Αυτήν, 6…..Μηνών!

Κι είναι απίστευτο πόσα μπορεί κιόλας να κάνει!

Σαν σήμερα

Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο ακριβώς, 18/6/2010, ακούσαμε την καρδούλα σου πρώτη φορά. Ήσουνα ένα «φιστικάκι», είπε η γιατρός, μα εγώ σκεφτόμουν ότι ήσουν ένα θαύμα. Για εννιά μήνες θα ‘χα δυο καρδιές μέσα στο σώμα μου. Μου εμπιστεύτηκες την τρυφερή δική σου κι έτσι μου χάρισες μία ζωή ακόμη.
Όχι πολύ μετά, ήρθανε και τα πρώτα σου σκιρτήματα.
Κι εγώ γελούσα γιατί δεν είχα φανταστεί ότι θα με κλωτσούσαν και θα μ’ άρεσε.
Τώρα σ’ αγγίζω, σ’ αγκαλιάζω, σε φιλώ, όμως ακόμα σε κοιτάζω έκπληκτη σα να κοιτάζω θαύμα!
Τώρα ξέρω πως ζω τα ομορφότερα πρωινά της ζωής μου.
Ξυπνώ νωρίς κι αδημονώ ν’ ακούσω τη φωνούλα σου, ξεκούραστη και γάργαρη, μετά τον βραδινό σου ύπνο, σημάδι ότι ξύπνησες κι εσύ, και τότε τρέχω να σου πω την πρώτη καλημέρα, να δω τα δυο ματάκια σου τα γαλανά, ουρανέ μου, να κλέψω και το πρώτο το χαμόγελο της μέρας σου.
Και πάλι σε κοιτώ σαν θαύμα!
Πώς στα 58 σου εκατοστά, τόση ομορφιά!
Προσπαθώ να σε γεμίσω χάδια, αγκαλίτσες και φιλιά, μουσικές και τραγουδάκια, τόσα που να ‘ναι αρκετά να σε παρηγορούν και να σε συντροφεύουν όταν θα φύγεις πια από μένα μακριά, μην νιώσεις ποτέ μόνη.
Τώρα ούτε που κοιτάζω πια τ’ άστρα και το φεγγάρι γιατί είσαι εσύ ήλιος και ουρανός μαζί.
Κείνα τα βλέπω μόνο όταν θέλω να στα μάθω.
Μα –τι γελοίο!- στα δείχνω ενώ το φως τους από σένα θα ‘χουνε μάλλον πάρει…
Κι όλο μου λείπεις.
Μου λείπεις που δεν είσαι πια μες στην κοιλίτσα μου
Μου λείπεις όταν σ’ αγκαλιάζουν άλλοι
Μου λείπεις κι όταν ακόμα παραδίνεσαι στον ύπνο και δε με κοιτάζεις πια…
Ο χρόνος έχει πλέον άλλο νόημα.
Και το λεπτό έχει τη δική του σημασία.
Κάθε επόμενο λεπτό το λαχταρώ, να δω τι μου επιφυλάσσεις νέο
και κάθε προηγούμενο το νοσταλγώ γιατί δεν είσαι πια το ίδιο βρέφος που ήσουνα σ’ εκείνο…

Για Σένα

“…Σιγά μανούλα,

σιγά.

Θα το ξυπνήσεις.

Τι θόρυβο που κάνει

η πορτούλα της καρδιάς σου

καθώς ανοιγοκλείνει

στον κήπο της χαράς…”

Του Ρίτσου, όχι δικό μου.

Εγώ, μετά απ’ αυτήν, πώς να τολμήσω να ξαναγράψω στίχους;

Το πιο όμορφο ποίημα είναι η ίδια και το έγραψα την περασμένη Τρίτη.

Βρίσκεται από τότε αναρτημένο στην οθόνη της Ζωής μου.

Κι έκλεισε κιόλας μια βδομάδα!

Χρόνια Πολλά μικρό μου!

“…Κάτω από τα τριανταφυλλένια πέλματά σου

δυο καρδιές –

η καρδιά της μητέρας

η καρδιά του πατέρα.

Πάτα γερά.

Δε θα πέσεις…”

Σ’ εμένα, στο Ν. και πάνω απ’ όλα,

σ’ αυτήν!

Του Παραλόγου:-P

Βραδάκι στο Χοροθέατρο. To Lose Lautrec.
Περιμένοντας στην πλατεία ν’ αρχίσει η παράσταση, στα τρία μπροστινά μας καθίσματα κάθονται δυο κοπελιές, άγνωστες, προφανώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή, μεταξύ τους.
Σε λίγο έρχεται μια τρίτη η οποία γνωρίζει και τις δυο πρώτες.
Γυρίζει στη μία δείχνοντας την άλλη και λέει:
“Την γνώρισες την Πουλχερία;”(!)
“Όχι, αλλά άκουσα τ’ όνομά της πριν”.
Και γυρίζοντας προς την Πουλχερία, της δίνει το χέρι και της λέει:
“Χαίρω πολύ! Παντελίτσα.”(!!)
Στη συνέχεια, απευθύνεται στην τρίτη και ρωτάει:
“Εσένα πώς σε είπαμε;”
“Βάντα.”(!!!)
Εμείς σοβαροί ακόμα από πίσω. Αλλά η Παντελίτσα συνεχίζει:
“Το Πουλχερία βγαίνει από κάπου;” (!!!!)
“Όχι, έτσι είναι... Το Παντελίτσα;”
“Όχι, κανονικά. Απ’ τη γιαγιά μου, Παντελής.” (!!!!!!!!!!!!!!)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ε! Ύστερα απ’ όλ’ αυτά, δεν μπόρεσα να μην συμπεράνω:
Το “Βάντα”, cool. Σίγουρα θα βγήκε απ’ τον Sport Billy!

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ @ 8BALL 30.10.2010

“…Μα εγώ λέω πως θα πρέπει να φύγω όσο μπορώ πιο μακριά!
Πρόκειται να βρέξει κι ο αέρας αγριεύει
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ
Μπορεί και να χάσω αυτό το τρένο απόψε
ΜΑ ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΙΑ…”

Αν και αυτή τη φορά, λόγω ανωτέρας βίας, ήμουν αναγκασμένη να παρακολουθώ την συναυλία από τα πλαϊνά της σκηνής, να μην συμμετέχω στους χορούς, τα ουρλιαχτά και τα χτυπήματα που διαδραματίζονταν ακριβώς από κάτω, ενθουσιάστηκα και πάλι, όπως πάντα. Ζήλευα βέβαια αυτούς που ιδροκοπούσανε μπροστά στα Μωρά, αλλά είχα την ευκαιρία να δω για μια φορά πώς είναι να κοιτάς, να ακούς, να βλέπεις συγκρότημα και κοινό ταυτόχρονα, ενώ τραγουδάς και κρατάς τον ρυθμό. Όπως και να ‘χει, δεν άντεξα να μην πάω. Κι έφυγα και πάλι το ίδιο ενθουσιασμένη, το ίδιο αναζωογονημένη και εκτονωμένη, όπως κάθε άλλη φορά.

Ήταν ένα live χωρίς διάλειμμα, με παλιά και νέα τραγούδια και ακόμη πιο νέα, καθώς μας ανακοίνωσε ο Σαλβαδόρ ότι όπου να ‘ναι, θα κυκλοφορήσει και ο νέος δίσκος των Μωρών Στη Φωτιά, από τον οποίον μας παίξανε και δυο τραγούδια. Κι όπως το κόβω, θα ικανοποιήσει και πάλι όσους τόσα χρόνια παρακολουθούμε το συγκρότημα από κοντά.Υπομονή για την επιβεβαίωση!

Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ τις συναυλίες τους δεν υπήρξε ούτε μία που να μην είναι το μαγαζί γεμάτο, που να μην χτυπιέται το κοινό από κάτω, που να μην ανεβαίνουν φανς στην σκηνή για να τον αγκαλιάσουν.

Και το κοινό ανανεώνεται. Εξακολουθεί να προσελκύει κάποιους πιστούς (εμάς) αλλά πετυχαίνει να κερδίζει συνεχώς και πιο νέους (όχι ότι εμείς δεν είμαστε;-)) Κι έτσι η ηλικιακή γκάμα ξεκινάει από την εφηβεία και φτάνει…

Δεν ξέρω πώς το καταφέρνει αυτό. Υπάρχουν κι άλλα συγκροτήματα, πολύ καλά, πολύ δυναμικά, οργισμένα, αλλά αυτό που συμβαίνει με τα Μωρά δεν το βλέπω πουθενά αλλού. Και μάλιστα, ενώ κάθε φορά κατεβαίνουν με διάφορες αλλαγές, τόσο στην μουσική παρουσίαση όσο και στο σχήμα. Όπως και να εμφανιστούν, το κοινό ξεσηκώνεται. Και κάτι που επαναλαμβάνεται δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Ίσως τελικά να πρέπει απλά να το ‘χεις. Κι ο Σαλβαδόρ σίγουρα το ‘χει!

Διαπίστωση και ευχή μαζί: Η Φωτιά των Μωρών να μην σβήσει ποτέ!

Για μια γεύση, έστω, από το live του Σαββάτου στο 8ball ο πλέον κατάλληλος είναι ο φωτογράφος μου. Τα συγχαρητήρΓια λοιπόν στον Νάσο!

ΥΓ: Επιτέλους! Αλλάζω ποστ να φύγει η σκυλομούρα δρακουλιάρα απ’ το μπλοκ μου, να μπει κάνας όμορφος να ομορφύνει!

Η επιτυχημένη

Έτσι είναι. Άμα είσαι πετυχημένος, δεν σε μετακινεί κανείς!
...Ούτε σε διώχνει, βέβαια.

ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ ΕΛΕΝΗ...

Ζούμε σ' έναν κόσμο μαγικό
με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό
Γεμάτα τα μπαλκόνια, πολιτικά αηδόνια
Υποσχέσεις και αγάπες και πολύχρωμα μπαλόνια
για ευτυχισμένα χρόνια

Ζούμε σ' ένα κόσμο μαγικό
Υποχθόνια δουλεύει ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ
ΝΑ ΣΕ ΜΠΑΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ,

ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΙΑΞΕΙ
ΝΑ ΣΟΥ ΤΑΞΕΙ, ΝΑ ΣΟΥ ΤΑΞΕΙ

ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΝΑ ΡΗΜΑΞΕΙ
Κι όταν φτάσει να ελέγχει της ελπίδας σου τον πόνο
δεν του φτάνει ετούτο μόνο

Με γλυκόλογα σε παίρνει απ' το χέρι
Σε βαφτίζει της Ελλάδας ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ
Κι εκεί που λες αλλάξανε τα πράγματα

και σηκώνεις το ποτήρι
ΑΡΠΑΖΕΙ, ΚΛΕΒΕΙ Τ' ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΑΚΙΡΙ

Κι εσύ Ελένη και κάθε Ελένη της επαρχίας,

της Αθήνας κοιμωμένη
Η ΖΩΗ ΣΟΥ, ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΗΡΥΓΜΕΝΗ

ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ

ΚΙ ΑΛΛΟ ΕΚΕΙΝΗ ΝΑ ΣΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Στίχοι: Μπάμπης Τσικληρόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Eκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου

Νομίζω ότι όσο επίκαιρο είναι αυτό το τραγούδι ΤΩΡΑ,

δεν ήταν ούτε καν όταν γράφτηκε!...Δυστυχώς!...

Γουστάρω φοβισμένα ανθρωπάκια!:-)

“Οι εκπαιδευτικοί περίμεναν την υπουργό Παιδείας στην Πάτρα αλλά δεν ήρθε…

Το Σάββατο 12/6 είχε προγραμματιστεί να πάει στην Πάτρα (θέατρο Απόλλων) η Υπουργός Παιδείας κ. Άννα Διαμαντοπούλου σε εκδήλωση του Δήμου, όπου θα βραβεύονταν οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης που έχουν αποφοιτήσει απ' το Παν/μιο ή το ΤΕΙ Πατρών. Η Α' ΕΛΜΕ Αχαΐας, ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας, το Συντονιστικό Ωρομισθίων, ο Σύλλογος Εκτάκτων Εκπαιδευτικών ΤΕΙ Πάτρας, το σωματείο των καθαριστριών και φοιτητικοί σύλλογοι πήραν απόφαση να παρέμβουν στην εκδήλωση. Πάνω από 300 άτομα μαζεύτηκαν έξω από το Θέατρο περιμένοντας την Υπουργό για να διαμαρτυρηθούν. Ωστόσο η Υπουργός δεν ήρθε προφανώς φοβούμενη την κατακραυγή του κόσμου.

Η κυρία Διαμαντοπούλου μετά την τελευταία …άτυχη επίσκεψή της στον Βόλο μάλλον θεώρησε ότι το όλο κλίμα δεν την σηκώνει για εκτός έδρας επισκέψεις. Έτσι, η οργή των παρευρισκομένων όπως ήταν φυσικό ξέσπασε στους κυβερνητικούς βουλευτές του νομού. Με την παρουσία μεγάλης αστυνομικής δύναμης άρχισαν να καταφθάνουν οι επίσημοι, μητροπολίτης, δήμαρχοι, πρυτανικές αρχές, ο βουλευτής της Ν.Δ Νίκος Νικολόπουλος κ.α οι οποίοι πέρασαν μάλλον εύκολα μέσα στο Δημοτικό Θέατρο. Όταν όμως μετά από 10 περίπου λεπτά έφτασαν μαζί οι τρεις βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ο υφυπουργός κ. Κατσιφάρας, και οι κ.κ Παπαδόπουλος και Τριανταφυλλόπουλος και στη προσπάθεια τους να μπουν μέσα στην αίθουσα, ο κόσμος άρχισε να τους φτύνει και να τους στολίζει με κοσμητικά επίθετα!!
Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα για τους πολιτικούς ταγούς της Αχαΐας. Μετά από μια ώρα περίπου η ψυχική οδύνη τους εκτοξεύθηκε στα ουράνια! Είδαμε λοιπόν έντρομους τον υπουργό και τους βουλευτές κουστουμαρισμένους να τρέχουν κυνηγημένοι από το πλήθος, διασχίζοντας τη μεγάλη πλατεία Γεωργίου, σε χρόνο που θα ζήλευε και ο παγκόσμιος ρέκορντμαν Γιουσέιν Μπόλτ , παρακάμπτοντας και σκοντάφτοντας σε σκουπίδια που έχουν μαζευτεί σε λόφους σε όλη τη πόλη λόγω του κλεισίματος της χωματερής στην Ξερόλακα, και οι οποίοι βουλευτές στην προσπάθεια τους να σωθούν εισέβαλαν σε γνωστή καφετέρια στέκι της πόλης.
Περιττό να πούμε ότι …φύγανε καφέδες, …. αναποδογυρίστηκαν τραπεζάκια και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που τα βλέπουμε μόνο σε ταινίες. Η όλη ιστορία πάντως τελείωσε όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα οι βουλευτές μετέβηκαν σε παρακείμενο γραφείο του κόμματος.
Όλα τα παραπάνω γεγονότα είχαν την τύχη να τα τραβήξουν και κάμερες τοπικών καναλιών, που είχαν μαζευτεί για ρεπορτάζ για τις εκλογές της ΟΝΝΕΔ που γινόντουσαν δυο τετράγωνα μακριά από την πλατεία και έτσι με τα πρώτα επεισόδια έτρεξαν και αποθανάτισαν τα γεγονότα. Αυτό όμως που μένει να δούμε είναι αν τα κανάλια δείξουν αυτές τις σκηνές!! Μιας και όπως είδαμε και στη Τρίπολη στην επίσκεψη του πρωθυπουργού, στα περισσότερα ΜΜΕ επικρατεί η λογική «μούγκα στην στρούγκα».”

Πηγή: alfavita.gr

Πώς να τολμήσει να πάει; Πολύ φοβάμαι, το ξύλο δεν το γλυτώνει με τίποτα ως το τέλος!

Άλλο όμως θέλω να πω: Πώς διάολο νιώθει κάποιος γνωρίζοντας ότι ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΩΝΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ σ’ ολόκληρη τη χώρα; Δε νιώθει καταρρακωμένη την προσωπικότητά του; Δε νιώθει ξεφτιλισμένος; Τι σόι διαπαιδαγώγηση έχει δεχτεί στα παιδικά του χρόνια για να καταφέρει να μην θίγεται με τίποτα; Να τον φτύνουν, να τον βρίζουν, να τον βάζουν να χορεύει κάτω από την ντισκομπάλα σε ολόκληρο το διαδίκτυο, να τον κάνουν σούργελο, γενικώς –αφού βεβαίως, αυτός πρώτος έχει δώσει κάθε λόγο για να χαίρει τέτοιας εκτίμησης- κι αυτός να συνεχίζει ωσάν να μην συμβαίνει τίποτα!!!

Εμάς μας στραβοκοιτάνε καναδυό άνθρωποι και, ακόμα κι αν θεωρούμε ότι δεν φταίμε, δεν είναι κι η καλύτερή μας να γνωρίζουμε ότι δε μας χωνεύουν.

Αυτοί οι Διαμαντουλάνθρωποι, τι είδος όντος είναι;

Θα ήθελα μια επιστημονική απάντηση…

Κοινωνιολόγου, ψυχολόγου, ψυχιάτρου, ίσως…

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Καταγγέλλω τα βατράχια! Κλείσαν τους δρόμους το πρωί για κάνα δίωρο τουλάχιστον. Δεν είναι πλάκα. Αλήθεια τον κλείσανε τον δρόμο. Στην Εγνατία οδό προς Καβάλα, λίγο μετά το Λαγκαδά, αν δεν κάνω λάθος. Τα καταγγέλλω λοιπόν γιατί δίνουν άσχημη εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και βλάπτουν ανεπανόρθωτα τον τουρισμό μας! Να συλληφθούνε πάραυτα!




Το παραπάνω συμβάν είναι αληθινό.
Μήπως το ίδιο θα ‘πρεπε να κάνουμε όλοι αυτή τη χρονική στιγμή που ζούμε; Λέω εγώ τώρα! Στο μικρό μου το κεφάλι, αυτό θα ήταν το φυσιολογικό δηλαδή.

Να κλείνουμε τους δρόμους νυχθημερόν!

Αλλά, όπως φαίνεται…ούτε ίσα με τα βατράχια δεν είμαστε!

SOCIALISM?

UPDATE του UPDATE

Και η Δημοκρατία υψώνεται περίτρανα πάνω απ’ τα κεφάλια μας!

Λέω να καταργήσουμε και το Κοινοβούλιο.

Εσείς τι λέτε;

Φτου σας ξεφτίλες σοσιαλΗστές!

Update

Ψηφοφορία των νέων μέτρων στη Βουλή

Δημαράς: Παρών → ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ

Σακοράφα: Παρούσα → ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ

Οικονόμου: Παρών → ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ

Γεια σου ρε Γιωργάκη Δημοκράτη!!!

φωτο: από τοίχο στην Γούναρη (Πλατεία Ναβαρίνου)

“Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας

Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας…

Αυτοί καλοπερνούν κι εμείς αγωνιάμε

Αν θα ‘χουμε δουλειά για να χουμε να φάμε…”

“Σαν θα με καλέσει η πατρίδα

να πάω τον οχτρό να πολεμήσω

Θα τους πω, δεν έχω εγώ πατρίδα

Ούτε θυσιάζομαι ποτέ

Για των μπουρζουάδων τα μεράκια

Για των μπουρζουάδων τα σαγόνια.

Θα τους πω –δεν βαστώ-

Δεν περνάει το παραμύθι

Δε με βλέπουνε εμένα μ’ αδερφούς μου να σφαχτώ.

Οι οχτροί μου είστε εσείς που μας θε’τε ν’ αρπαχτούμε

Τα αισχρά συμφέροντά σας ματοβάφουνε τη γη

Η κεφαλαιοκρατία πάει πια, έχει σαπίσει…

…Κάθε μικρούλα σπίθα φουντώνει σε φωτιά

…Σαν κηρύσσετε πολέμους

Τότε η μάχη στα κεφάλια σας θα πέσει

Τότε η μάχη θα γίνει ταξική…”

Νικόλας Άσιμος

Με μια μικρή αλληγορία, μου κολλάει.