Πέμπτη, Αυγούστου 30, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ

Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα, ήρθε η σειρά των περιθωριακών,
Των αντικαθεστωτικών,
Των αντιρρησιών συνείδησης,
Των ομοφυλόφιλων.
Ούτε και αυτά, σκέφτηκα, με αφορούσαν.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια,
Για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανένας για να φωνάξει.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ


Γι ακόμη μια φορά επίκαιρος!
Σας φαίνεται άσχετο;
Νομίζω καθόλου!
Γιατί, καλά οι πολιτικοί. Καλά οι εμπρηστές και τα προσωπικά συμφέροντα.
Εννοείται πως η οργή και η αηδία στα πρόσωπά τους δεν περιγράφεται.
Αλλά αυτήν την πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια και που κύριο μέλημά της έχει οτιδήποτε άλλο εκτός από το όφελος αυτού του τόπου και των πολιτών του, που έχει υποθηκεύσει αυτή τη χώρα σε τέτοιο βαθμό που θα χρωστούν και τα δισέγγονά μας, που δεν κάνει τίποτ` άλλο από το να υπογράφει συνθήκες που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα, που συντηρεί και αυξάνει [άσχετα με τα νούμερα που μας παρουσιάζουν (τα 8μηνα και τα 4ωρα ΔΕΝ είναι εργασία)] την ανεργία, κάποιοι την στηρίζουν.
Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ μας, όπως εκφράζεται και με το παραπάνω ποίημα, και η σκέψη ότι κάθε τι αρνητικό κάποιους άλλους αφορά κι όχι εμάς (αφού εμείς γνωρίζουμε τον τάδε που θα βολέψει εμάς, το παιδάκι μας κλπ), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε φαινόμενα τέτοια σαν κι αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Τώρα τι θα πούμε; «η Πελοπόννησος είναι μακριά;» Αύριο θα είναι η Κρήτη. Μεθαύριο η Θεσσαλονίκη. Παραμεθαύριο το σπίτι σου!!! Η Ελλάδα όλη!
Αδιαφορία για το περιβάλλον, αδιαφορία για την παιδεία, για την υγεία, για οτιδήποτε αποτελεί συλλογικό συμφέρον (απαραίτητο για την ίδια μας την επιβίωση) και ασφυκτικός προσανατολισμός στο πώς θα τη βολέψω εγώ! Ε κάποια στιγμή θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Και τότε να δω ποιος θα ‘ρθει να σε προστρέξει!

Στις 16 καλούμαστε ξανά να δείξουμε τι καταλάβαμε.
Αυτούς που κυβερνάνε χρόνια τώρα, τους ξέρουμε όλοι, νομίζω. Τους ζούμε. Τι άλλο πρέπει να μας κάνουν, δηλαδή;
Όσο για την αποχή, ΔΕΝ είναι άποψη! Είναι μια ακόμη ένδειξη αδιαφορίας. Και η αδιαφορία πληρώνεται. Αργά ή γρήγορα, θα ‘χει το κόστος της στις ζωές όλων μας.
(Ήδη το έχει, δηλαδή. Απλά, άλλοι το βλέπουν κι άλλοι όχι. Ή δεν θέλουν να το δουν.)


Και θα κλείσω με λίγους ακόμα στίχους του ΜΠΡΕΧΤ:

Εφτά φορές κλείνεις τα μάτια.
Όμως την όγδοη
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙΣ ΜΟΝΟΜΙΑΣ!


Καλά μυαλά…

Δευτέρα, Αυγούστου 20, 2007

Ραστώνη, Βλακεία και...Γρηγόρηδες

Ώρες ραστώνης. Και βλακείας.
Ζώγια. Στην Αλεξάνδρου Σβώλου.
Κοιτάτε απέναντι τον Σταμάτη. Τι είπα; Χα χα χα! Τον Γρηγόρη, εννοώ.
(Σάμπως, έχετε και τίποτα να κάνετε;)
Τι «Ποιον Γρηγόρη;» Αυτόν, του φαναριού.
Διάλογος, τώρα, βλακείας. Με απόλυτη σοβαρότητα ωστόσο:

«Γιατί ο Γρηγόρης εδώ πάει ανάποδα;»
«Τι εννοείς ‘ανάποδα’;»
«Να. Πηγαίνει προς τα δεξιά.»
«Και γιατί αυτό είναι 'ανάποδα';»
«Έπρεπε να πηγαίνει προς τ` αριστερά.»

Μερικές στιγμές σιωπής…Ίσως και περισυλλογής…

«Να! Σ` εκείνο το φανάρι, στην Αγγελάκη, μπροστά από την έκθεση, απέναντι από την Σβώλου, πάει προς τ` αριστερά. Βλέπεις;»

Σιωπή ξανά…Προβληματισμός…

«Ε! Θέλουν να συναντηθούνε…Μάλλον…»

…Καλά. Μην σχολιάζετε!
Είπαμε∙ ώρες βλακείας!...Καλοκαιρινής…
Ήθελα ν` αλλάξω και post…
Σιχτήρ!

…Πάντως, μου το ‘πανε και κάτι πεζοί. Πως όταν η νύχτα πέφτει για καλά, τα δυο αυτά ανθρωπάκια –οι Γρηγόρηδες- φεύγουνε όντως απ` το πόστο τους.Τους περίμεναν, λέει, να βγουν για να πάρουν σήμα, να διασχίσουνε το δρόμο αλλά μάταια. Οι Γρηγόρηδες δεν φάνηκαν κι όταν αυτοί αποφασίσαν να περάσουνε χωρίς το σύνθημά τους τελικά, τους είδανε μέσα στο δρόμο να κρατιούνται χέρι χέρι! Κι άντε τώρα εσύ ν` αποφασίσεις αν πρέπει να περάσεις ή ν` αρπάξεις κάποιον άλλον και ν` αρχίσεις να χορεύεις μες στο δρόμο σαν κι αυτούς…

…Δεν μου ‘φτασε η μια βλακεία, είπα να την κάνω μια βλακεία και μισή!!! ;-)

Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007

ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Οι διακοπές των τύψεων…


Πώς ν` αγαπήσεις το καλοκαίρι και τις διακοπές κι ό,τι άλλο φέρνει μαζί του αυτό;
Πώς μπορείς να χαλαρώνεις πλάι στη θάλασσα, δίπλα στο κύμα, πάνω στην άμμο, όταν ένας ήλιος σε καίει μέσα κι έξω. Καίει αυτή τη χαλάρωση που έχεις ανάγκη, αφήνοντας στη θέση της ένα βουνό αποκαίδια τύψεων. Τύψεις, που χάνεις χρόνο σε διακοπές και τέτοια. Κι όσο πιο ωραία περνάς τόσο περισσότερες οι τύψεις. Κάτι άλλο έπρεπε να κάνεις τώρα, όχι διακοπές. Τύψεις για υποχρεώσεις που έχεις αφήσει…ή για υποχρεώσεις που δεν έχεις ενώ θα ‘πρεπε…
Πώς μπορείς και χαλαρώνεις; Με ποιο δικαίωμα περνάς καλά; Πού θα γυρίσεις μετά απ` αυτήν την περίοδο «χάριτος» που μόνος σου δίνεις στον εαυτό σου –και με ποιο δικαίωμα μάλιστα; Τι έχεις «στρώσει» στη ζωή σου για να έχεις το δικαίωμα αυτό; Και, άντε περνάει και το καλοκαίρι. Τελειώνει κι αυτό. Τι θα κάνεις μετά; Επιστρέφοντας. Δεν έχεις εξασφαλίσει τίποτα. Ποια είναι η ζωή σου; Θ` αρχίσει κάποτε;
Κι έχεις και τους άλλους. Εκείνους που σε συναντούν τυχαία κι η πρώτη τους ερώτηση είναι: «Και με τι ασχολείσαι;» Μόνο έτσι μπορούν να σε προσδιορίσουν, να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να σ` εκτιμήσουν ή να σε απορρίψουν. Κι εσύ έχεις βαρεθεί να λες ολόκληρο το ιστορικό του Γολγοθά σου σε διαβάσματα, δουλειές, αιτήσεις, ψεύτικους διαγωνισμούς, εξετάσεις επί εξετάσεων, ‘επιτυχίες’ και άχρηστα πτυχία προκειμένου να δώσεις την πραγματική και τραγική διάσταση μιας πραγματικότητας που όλοι γνωρίζουν αλλά κλείνουν τα μάτια εφόσον οι ίδιοι έχουνε βολευτεί –ή έτσι νομίζουν. Έχεις βαρεθεί να προσπαθείς να δικαιολογηθείς για το τίποτα στο οποίο έχεις εγκλωβιστεί, λες κι έφταιγες εσύ. Και –το χειρότερο- να προσπαθείς να δικαιολογηθείς σ` αυτούς που ξέρεις ότι είναι υπεύθυνοι στην ουσία για την αναξιοκρατία που βιώνεις.
ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΡΕ! Με τίποτα δεν ασχολούμαι! Κοιτάω τον ουρανό και περιμένω να βρέξει.
Μπας και πνιγείτε και καθαρίσει ο τόπος.