Κυριακή, Ιουνίου 25, 2006

Η ΤΡΕΛΑ ΤΟΥ ΠΙΝΟΤΣΕΤ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα, «Η τρέλα του Πινοτσέτ».
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις: Opera


«
…Δεν υπάρχει πιο γλοιώδες υποκείμενο από κάποιον που μπορεί να διατείνεται ότι δεν ήταν ούτε με τους νικητές ούτε με τους νικημένους, και επιμένει να το επαναλαμβάνει στο μοναδικό βήμα που διαθέτει∙ δηλαδή, σαν γελωτοποιός στο γλέντι των νικητών…»

«…Χιλή: μια χώρα διχασμένη και δύο γλώσσες. Για ορισμένους, η δικαιοσύνη λέγεται δικαιοσύνη∙ γι` άλλους, απρόβλεπτες επιπτώσεις στο οικονομικό μοντέλο. Για ορισμένους, κάμπος είναι το οικογενειακό αγρόκτημα όπου περνούν τα καλοκαίρια∙ γι` άλλους, το χώμα πάνω στο οποίο μόχθησαν γενιές ολόκληρες. Ορισμένοι μιλάνε για εργασιακή ευελιξία∙ άλλοι υφίστανται την εκμετάλλευση και την έλλειψη κάθε δικαιώματος…»

«…Είναι εκπληκτικό το ότι ο κύριος Γκονθάλεθ, ένας σοσιαλιστής (κι εγώ είμαι σοσιαλιστής, αλλά σοσιαλιστής όπως ο Αγιέντε), δεν αντιλαμβάνεται πως η καταστολή όλων των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, η κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, η εμπορευματοποίηση των ηθικών ευθυνών του Κράτους προκαλούν (όχι μόνο στη Χιλιανή, αλλά σε κάθε κοινωνία) ρήγματα που, όταν δεν γεφυρώνονται με τον καιρό, μπορεί να έχουν απρόβλεπτες συνέπειες…»

«…Λέει ο Ινσούλσα*: “Εγώ πιστεύω πως, όταν κάποιος θέλει να λέει ότι υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το πρώτο που πρέπει να κάνει, είναι να σεβαστεί τους κανόνες του παιχνιδιού”. Κι έχει δίκιο. Απλώς, ξεχνάει πως ο πρώτος κανόνας του παιχνιδιού είναι να παραδέχεσαι ότι, σε ό,τι αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, δε χωρεί μέση λύση: ή τα υπερασπίζεσαι ή όχι – τόσο απλά…»

*Χοσέ Μιγκέλ Ινσούλσα: Υπουργός Εξωτερικών της Χιλής


Νομίζω πως τα σχόλια είναι περιττά…
Ένα μόνο θέλω να πω.
Πως τελειώνοντας αυτό το βιβλίο ένιωσα ξανά όπως κάθε φορά που διαβάζω βιβλίο του δικού μας Λουντέμη: Το μικρό μου μυαλό λέει πως θα αρκούσε να διαβάσουν όλοι ένα τέτοιο βιβλίο για να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο. Τόσο απλά και φυσικά.
Φαίνεται όμως πως το δικό μου μυαλό παραείναι μικρό…

Σάββατο, Ιουνίου 24, 2006

Μέρα Κομποδεμένη


Κάθε μέρα μου μοιάζει σκοινί με κόμπους
Κάθε μέρα το στοίχημα είναι το ίδιο
Πώς να τους λύσω λίγο λίγο
πριν πέσει η νύχτα και με βρει με το σκοινί μπλεγμένο

Με της αυγής την καλημέρα
έχω να κάνω πάντα τόσα!
Και πρέπει να τα βάλω σε σειρά
Ένα ένα να τα πιάσω,
να προλάβω!

Παιχνίδι με το χρόνο!
Θέλω όλα να τα κάνω
Όλα να τα χωρέσω
Όλα σε μία μέρα!
Να μείνει ολόισιο το σκοινί
καθώς αυτή τελειώνει

Και στης ικανοποίησης τούτη την ευθεία
Να ξαποστάσω λίγες ώρες
χωρίς εμπόδια στην πλάτη
Ώσπου να φέξει η επομένη
πάντα μα ΠΑΝΤΟΤΕ κομποδεμένη!

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Προκλητική ΔΑΠ

Προκλητική ΔΑΠ

Με μια εμπρηστική ανακοίνωση το Δ.Σ. των φοιτητών των ΤΕΦΑΑ -η πλειοψηφία του οποίου πρόσκειται στη ΔΑΠ- προκαλεί τους φοιτητές που κάνουν κατάληψη στη σχολή, αλλά και τους καθηγητές που συμπαραστέκονται: «Σε καμία περίπτωση δέκα άτομα και μερικά ακόμα που δεν έχουν σχέση με το ΤΕΦΑΑ, αλλά με τα κεντρικά της ΚΝΕ που μπαίνουν στη σχολή κρυφά κι όταν απουσιάζουν όλοι, δεν αποτελούν καταληψίες του πανεπιστημίου. Με αυτούς θ' ασχοληθούμε εμείς», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση. Ανάλογου ύφους επίθεση κάνουν και στους διδάσκοντες: «Εσείς κύριοι τις σταλινικές μεθόδους αλλού, όχι στο ΤΕΦΑΑ. Μαζέψτε τα τσιράκια σας και πηγαίνετε να κλείσετε την Ομόνοια, το Σύνταγμα, να κάνετε πορεία στο υπουργείο ή στην αμερικανική πρεσβεία ή ό,τι άλλο θέλετε, προσποιούμενοι ότι κάνετε κοινωνικό αγώνα πίσω από τις καρέκλες και τους μισθούς σας», γράφουν ενώ στο υστερόγραφο της ανακοίνωσης υπάρχει και μια σαφής απειλή «αυτά για την ώρα και ελπίζουμε να μη χρειαστεί να σας τα πούμε διαφορετικά». Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης αποδοκιμάζει και καταγγέλλει η πρωτοβουλία ανεξάρτητων φοιτητών των ΤΕΦΑΑ.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/06/2006



Ύστερα, ήμουν «αντικοινωνική» εγώ, που δεν έκανα παρέα με κανέναν συμφοιτητή μου όσο ήμουν στη σχολή! Πέρα από ΔΥΟ άτομα που αποτελούσαν περίτρανη εξαίρεση και όαση πραγματική, όλοι οι υπόλοιποι σ` έκαναν ν` αηδιάζεις! Σ` έκαναν να απορείς, πώς είναι δυνατόν τόσοι ανεγκέφαλοι να ΄ναι μαζεμένοι σ` αυτή τη σχολή! Από πολύ νωρίς, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι περί τίνος πρόκειται κι αφού φας την πρώτη ψυχρολουσία, «καλά, εγώ γι` αυτό το πράγμα έδινα εξετάσεις;» αρχίζεις να φοβάσαι πως το μυαλό σου –πέρα από το ότι εκεί μέσα μένει αναξιοποίητο- κινδυνεύει σοβαρά!
Άνθρωποι που στη σχολή ήρθαν μόνο και μόνο για να αυτοεπιβεβαιωθούν ως ωραίοι, μια και –αλίμονο!- εξακολουθεί να επικρατεί αυτήν η εντελώς αυθαίρετη, αστήριχτη και ψευδέστατη φήμη, ότι τα ΤΕΦΑΑ αποτελούνται από θεογκόμενους/ες!
Κανένας προβληματισμός για τίποτα, κανένα ενδιαφέρον, πέρα από το πώς θα «γλείψουμε» το μαλλί και πώς θα προσελκύσουμε τα βλέμματα! Και μιλάμε για μια σχολή, η οποία θίγεται από άποψη ανεργίας όσο καμιά άλλη! Έχει τα χειρότερα ποσοστά απορρόφησης απ` όλες τις υπόλοιπες και με διαφορά! Αν έχετε τη διάθεση να το ελέγξετε θα δείτε πως σ` αυτό τουλάχιστον, δεν υπερβάλλω καθόλου!
Παρόλαυτά, οι ΔΑΠήτες (οι οποίοι, ΔΥΣΤΥΧEΣΤΑΤΑ αποτελούν και την πλειοψηφία της σχολής) κυκλοφορούν τέτοιες κατάπτυστες και προκλητικότατες προκηρύξεις!!!
Πού ζουν αυτά τα παιδιά; Τόσο γερό…«δόντι» πιστεύουν ότι έχουν; Ή τόσα χρήματα έχει ο μπαμπάς ώστε να τους εξασφαλίζει μια άνετη ζωή ισοβίως;

Επιτέλους, μετά από χρόνια ησυχίας και απάθειας, αρχίζει κάτι να κινείται μαζικά στον χώρο της εκπαίδευσης κι αυτοί, χωρίς καμιά ντροπή, αντί να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις και να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή τόσο για τους ίδιους όσο και για τους επόμενους, κάθονται και γράφουν απειλητικές προκηρύξεις! Αν τους πιάσουν και τους τουλουμιάσουν οι υπόλοιποι θα έχουν άδικο;
Αλλά, τι τρελά πράγματα λέω τώρα; Τι είναι οι αγώνες; Τι είναι οι κινητοποιήσεις; Τρώγονται; Πού να γνωρίζουν από τέτοια αυτά τα καημένα; Τ` άφησε ποτέ ο μπαμπάς απροστάτευτα; Τ` άφησε να αισθανθούν καμία πίεση; Μάθανε ποτέ κάτι παραπάνω από το να διοργανώνουν πάρτυ και να τα διαφημίζουνε γεμίζοντας την πόλη με ακριβές αφίσες που απεικονίζουνε ημίγυμνες;
Γιατί, αυτή είναι η δουλειά της ΔΑΠ όλη κι όλη, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια που είμαι σε θέση να γνωρίζω και να παρακολουθώ από κοντά τα πράγματα. Όταν θα τους έρθει μπούμεραγκ, σ` αυτούς και στα παιδιά τους, θέλω να δω τι θα μας πουν!

Κυριακή, Ιουνίου 18, 2006

Περί...μελαγχολίας...

Πριν λίγες μέρες, θέλοντας να συμπαρασταθώ σε μία φίλη και λίγο για να εξηγήσω και τον εαυτό μου, έκατσα και της έγραψα μια επιστολή. Καθώς έγραφα, ξεπήδησαν από μέσα μου σκέψεις/απόψεις για τη Ζωή που νομίζω ότι τελικά, αφορούν και άλλους λίγο ή πολύ. Γι` αυτό, κι ίσως και για να βρω κάποια επιβεβαίωση ή και ενίσχυση ακόμα (ελπίζω όχι απόρριψη, μα αν υπάρχουνε επιχειρήματα θα προβληματιστώ), αποφάσισα να δημοσιεύσω κάποια μέρη της επιστολής και ας με συγχωρήσει η φίλη μου.

Το θέμα ήτανε η θλίψη, η μελαγχολία, πώς μπορεί ν` αντιμετωπιστεί κι αν κι εγώ είμαι αυτό που λένε «τύπος μελαγχολικός».
Ας αρχίσω από το τέλος.
Πιστεύω πως όχι! Δεν είμαι καθόλου μελαγχολική, δεν μου πάει σε καμία περίπτωση κι όταν περνάω κρίσεις μελαγχολίας (όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος) εκνευρίζομαι τρομερά με τον εαυτό μου που αφήνεται έτσι! Μπορεί κάποια γραπτά μου να δίνουν αυτή την εντύπωση, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει απλά επειδή είναι σαφώς ευκολότερο να γράψεις όταν είσαι μελαγχολικός και θλιμμένος παρά όταν νιώθεις ικανοποιημένος και χαρούμενος. Στη δεύτερη περίπτωση, νιώθεις πλήρης. Προτιμάς να το ζεις παρά να το γράφεις…Συνήθως…

Σίγουρα λοιπόν, η μελαγχολία δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την όλη μου προσωπικότητα και φύση. Ίσα ίσα, που τρέφω μία απίστευτη λαχτάρα για τη Ζωή και, ακριβώς το ότι κάποιοι θέλουν να της βάλουν χέρι, μ` εξοργίζει! Έχω βέβαια κι εγώ μέρες πολύ μα πάρα πολύ άσχημες, αλλά και μέρες ξέφρενης χαράς κι απόλυτης ευτυχίας! (Όλα στιγμές είναι, άλλωστε. Γι` αυτό και μπορώ να μιλώ για «απόλυτο».) Ίσως αυτό στο οποίο διαφέρω λίγο από το μέσο όρο, είναι μόνο η ένταση με την οποία βιώνω όλα τα συναισθήματα. Είμαι ιδιαίτερα παρορμητική και μάλλον το μέτρο δεν ανήκει στα προτερήματά μου, ούτε και η υπομονή. Κι αυτός ο συνδυασμός με κάνει και υπερβάλλω, τόσο στις εκφράσεις μου όσο και στις αντιδράσεις μου απέναντι σε ό,τι μου συμβαίνει. Πάντως, η θλίψη και η μιζέρια δεν με αντιπροσωπεύουν καθόλου! Είναι πράγματα που τα σιχαίνομαι όταν, απρόσκλητα, κολλάνε πάνω μου! Τρέφομαι και ζω ακόμη και με τα φυσικά φαινόμενα! Δεν είναι πανάκεια για όλα, αλλά και χωρίς αυτά, εγώ δεν θα μπορούσα να ζήσω. Όχι χαρούμενη, τουλάχιστον. Δεν κοιμάμαι γιατί δεν θέλω να χάνω χρόνο απ` τη Ζωή! Ένα τεράστιο, κατακόκκινο φεγγάρι στην Ανατολή του, την περασμένη εβδομάδα, μ` έκανε να το κοιτάζω κάνα τέταρτο εκστασιασμένη κι ευτυχισμένη, λες και το αντίκριζα για πρώτη φορά!
Ιδιότροπη, μπορεί να είμαι. Δύσκολη, ναι. Παράξενη, ίσως. Οργισμένη, ναι! Πολύ και πάντα! Αγχώδης, μέχρι αηδίας!... Θλιμμένη όμως, όχι! Ούτε και μελαγχολική!

Σαφώς και είχα δύσκολες στιγμές (πολλοί έχουνε). Στιγμές που μοιάζαν αδιέξοδα και τρόμαζαν πολύ! Ένα όμως είναι σίγουρο: Η θλίψη δεν με οδήγησε ποτέ και πουθενά! Ακόμη και αν στάθηκε κάποια στιγμή αυτό που λένε «δημιουργική», θα προτιμούσα να μην την είχα βιώσει και ας μην είχα γράψει τίποτα στη ζωή μου! Δεν οδηγεί πουθενά! Πουθενά! Η Χαρά και το Γέλιο! Αυτά είναι δύναμη και μόνο αυτά! Κι εδώ περνώ και στο άλλο σκέλος, αυτό της αντιμετώπισης.
Θα μου πεις, λοιπόν εδώ, (ο καθένας που βιώνει μια άσχημη, αφόρητη κατάσταση θα μου το πει), «Πώς να βρω γέλιο και χαρά μ` αυτά που ζω;». Έχεις δίκιο. Το ξέρω ότι έχεις δίκιο. Δεν είμαι στον κόσμο μου και εκ του ασφαλούς σου αραδιάζω αμπελοφιλοσοφίες. Εσύ και μόνο εσύ γνωρίζεις πώς ακριβώς είναι η κατάσταση που ζεις και πώς εσύ ο ίδιος τη βιώνεις. Και κανείς δεν μπορεί να σου πει αν κάνεις καλά που νιώθεις έτσι ή όχι. Πώς μπορεί να κάνει έλεγχο στα κύτταρά σου; Δεν έχει καλά και κακά σ` αυτά τα πράγματα. Εσύ μονάχα ξέρεις. Κι ούτε και πρόκειται να σε καταλάβει κανείς, όσο κι αν πασχίσεις να του εξηγήσεις, όσο κι αν κι εκείνος θέλει να καταλάβει και να βοηθήσει. Δυστυχώς, ακόμη κι αν πνιγόμαστε ανάμεσα σε φίλους, στην πραγματικότητα, «ήρθαμε και φεύγουμε μόνοι»! Μην περιμένεις, λοιπόν από κανέναν άλλον. Μόνος σου θα βρεις τη λύση. Μην με ρωτήσεις πώς, ειλικρινά, δεν ξέρω. Οι άλλοι πάντως, δεν θα σου την δώσουν. Το πολύ πολύ, να είναι απλώς δίπλα σου (σημαντικό και αναγκαίο!). Αλλά μην περιμένεις να σε καταλάβουν. Δεν θα το κάνουν. Και δεν υπάρχει λόγος να τους κατηγορήσεις. Ούτε κι εσύ πρόκειται να τους καταλάβεις ποτέ εντελώς. Απλώς, θα τους αγαπάς και θα σ` αγαπάνε! Έτσι είναι αυτά. Αρκεί να είσαι ειλικρινής.

Κι αν ακόμη πάρουμε την χειρότερη περίπτωση, τι μπορεί να συμβεί; Ή θ` αυτοκτονήσεις ή θα κάνεις κάτι για να φτιάξεις τη ζωή σου όπως την θες (ή στο περίπου, έστω) και να γίνεις χαρούμενος. Το πρώτο, εγώ το απαγορεύω ρητά κι απόλυτα! Μια ευκαιρία μας δόθηκε και μας τη χάρισε η μόνη πραγματική Θεά, η Φύση! Δεν θα τους τη χαρίσουμε, όσα εμπόδια και να μας βάζουν! Σε κανέναν! Άρα, απομένει το δεύτερο. Θα είμαστε χαρούμενοι, ακόμη και με το ζόρι, αν χρειαστεί, μέχρι να συνηθίσουμε! Θα γελάμε σαν χαζοχαρούμενα και θα γλεντάμε με σαχλοτράγουδα που έχουν μοναδικό σκοπό αυτό ακριβώς. Καθόλου δεν μ` ενοχλεί. Όλα κάτι εξυπηρετούν. Κι αν τώρα με βολεύει αυτό, αυτό θα κάνω. Δεν βλάπτω κανέναν κι ούτε και την αξιοπρέπειά μου χάνω.
Μια τρίτη εκδοχή είναι και το να συνεχίσεις να ζεις μες στη μιζέρια. Αυτήν όμως η προοπτική δεν έχει προοπτική (!) και προσωπικά, την θεωρώ κατάπτυστη! Εσένα σε εξευτελίζει και τους άλλους τους κουράζει!

Κι εδώ, θυμάμαι κάτι που ΄χα γράψει παλιότερα και που το ΄χω ήδη δημοσιεύσει με μεγάλη μου χαρά πριν κάποιον καιρό στο μπλογκ ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ., όπου ανήκει και θ` ανήκει πάντα.
Ταιριάζει όμως τόσο πολύ τώρα, που θα ΄θελα να το δανειστώ και να κλείσω μ` αυτό, έτσι, λίγο «λογοτεχνικά», ας πούμε!
Sorry αν σας κούρασα, αλλά, ρε παιδιά, μόνο μία Ζωή έχουμε κι είναι κρίμα να την θάψουμε μες στη μιζέρια!!!



Υπάρχει όμως και μια μελαγχολία,
αυτή της τεμπελιάς
Σ` αυτή που μπαίνεις ίσως με κάποια αφορμή
ή και χωρίς
- πόσες φορές μονάχοι δεν την προκαλούμε; -
Κι ύστερα κλαίγεσαι σε άλλους
Ή και μόνος…
Κι οι μέρες κυλούν
Κι εσύ βουλιάζεις όλο πιο βαθιά
σ`αυτή την άνευ λόγου θλίψη
Την ξέρω!
Τη χρησιμοποίησα κι εγώ
και για καιρό την είχα παρατείνει
Για λόγο σοβαρό, να πεις, δεν ήταν
Απλά τεμπέλιαζα
Βολεύεσαι και μες στη θλίψη, ξέρεις
Μπορείς λοιπόν να την αποκαλέσεις και «βολέματος»
Σου γίνεται συνήθεια και πορεύεσαι μαζί της
Θέλει λιγάκι κόπο για να βγεις
Λίγη δουλίτσα,
Ίσως μαγκιά επίσης
Πώς να το κάνεις;
Θέλει προσπάθεια κι η Χαρά
Διεκδικεί την προσοχή που της αξίζει


Α!... Ναι!
Τη γνώρισα της τεμπελιάς ετούτη τη μιζέρια!
Κι εγώ την έχω εκμεταλλευτεί.
Μα τώρα πια,
πώς με θυμώνει!
Έρχονται φίλοι, έτσι μελαγχολικοί,
και μου μιλούν με λόγια τραγικά γι` αυτό που ζούνε
Κι εγώ θυμώνω!
Μοιάζω κακιά
Όμως δεν έχω χρόνο
Δεν έχω χρόνο να προσποιηθώ,
Να μπω, σ` αυτό το θέατρο να παίξω
Να παριστάνω πως καταλαβαίνω
Να παριστάνω πως παρηγορώ
μία μελαγχολία πλασματική
Κάτι που εύκολα μπορούσες να το σβήσεις
μα υποσυνείδητα εσκεμμένα
το αγνοείς

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Αλομπάρ

Αλομπάρ


Πού να ΄σαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού να ΄σαι;
Πριν δέκα χρόνια μοιραζόσουνα μαζί μου τα όνειρά μου
Τότε, που είχα όνειρα…
Τότε, που το άγχος μου ήτανε μονάχα αγωνία
Διάβαζα, ετοιμαζόμουνα για το μεγάλο «κάτι»
κι έτρεχα να σε βρω για να στο πω
Πριν δέκα χρόνια!
Εσύ, στην ηλικία που ΄χω τώρα
κι εγώ, πώς ένιωθα τόσο μικρή μπροστά σου
τι δέος μ` έπιανε σε κάθε σου ματιά, σε κάθε λέξη
τι γλυκιά περηφάνια μες στην καρδιά μου φύλαγα
που καταδέχεσαι και συζητάς μαζί μου
Πες μου, πού είσαι Αλομπάρ;
Πού έχεις χαθεί;
Όταν ρωτούσες για τα όνειρά μου
χαιρόσουνα…γελούσες…
μα και συμμεριζόσουνα την αγωνία, στήριζες την προσπάθειά μου.

Αλομπάρ!
Εκεί σε γνώρισα!
Και θαύμασα που δεν ήσουνα μόνο παραμύθι
-ή που το παραμύθι ήταν αληθινό-
Και νόμιζα πως θα ΄ναι πάντα έτσι

Μα πού να βρει τροφή το παραμύθι για ν` αντέξει!
Σύντομα είδα την πραγματικότητα να σε πετάει στο δρόμο
Δεν απελπίστηκα αμέσως, ούτ` εσύ.
Σ` έψαξα, σ` ανακάλυψα αλλού
και σ` ακολούθησα κι εκεί
Πάλι χαιρόσουν όταν μ` έβλεπες,
πάλι γελούσες
Γρήγορα ξανακύλησε ο καιρός
και της πραγματικότητας η μάγισσα
άρχισε να ταρακουνάει και τη δικιά μου πόρτα
Και τώρα, ούτε κι εσένα πια σε είχα
στα μάτια σου να βλέπω πως υπάρχουνε ακόμη
κι οι ελπίδες και τα όνειρα κι αυτό που λένε «εφικτό»
Είχες ξεσπιτωθεί και πάλι
κι ούτε ίχνη σου είχαν μείνει, ούτε και ήχοι

Κι είδα, Αλομπάρ, σιγά σιγά ν` αλλάζω
Είδα να παίρνω άλλο σχήμα και μορφή
Είδα να γίνομαι μια ξένη και για μένα
Δυο - τρεις φορές σε πέτυχα στο δρόμο
Έτσι και πάλι, γελαστό
Μα τα όνειρά μου δεν υπήρχαν να στα δείξω, να στα πω
Άσε που ήσουν βιαστικός…
…ίσως να μη μ` είχες γνωρίσει καν!

Σ` έχασα τώρα, Αλομπάρ!
Σ` έχασα, πλέον, εντελώς!
Τον εαυτό μου τον συνήθισα έτσι.
Ξένο!
Μα δεν ανησυχώ.
Όμως, εσύ;
Πού σ` έχουν αναγκάσει να γυρίζεις;
Σε ποια αιώνια περιπλάνηση σ` εξόρισαν;
Κι ούτε όνειρα μπορούνε να στεριώσουν ούτ` ελπίδες!

Τόσο ευαίσθητος, ευάλωτος και τρυφερός…
Πώς δεν κατάλαβα νωρίς πως ήσουν στόχος εύκολος
για την πραγματικότητα να ρθει, να σε συντρίψει!
Πώς δεν το είχα νιώσει
ότι όφειλα να σε είχα προστατέψει!

Πού είσαι τώρα, Αλομπάρ;
Πού είσαι;…

Τετάρτη, Ιουνίου 07, 2006

ΘΥΣΙΑ ΣΕ ΒΡΩΜΙΚΟ ΒΩΜΟ

-Λοιπόν, καθρέφτη, δε πα να δείχνεις ό,τι θες∙
πάνω σου αφήνω εγώ το χθες κι όλες εκείνες τις στιγμές
που έκλεβα από άλλους για να χτίζω το όνειρό μου.
Τέρμα, λοιπόν, χαμόγελό μου!
ΠΑΡΕ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΑΖΑΝ, ΑΝ ΤΗΝ ΘΕΣ.
ΠΑΡΕ ΔΙΠΛΩΜΑΤΑ ΠΟΛΛΑ, ΠΑΡΕ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗΣ,
πάρε το κύρος που θα είχα, να χαρείς.
………………………………………………………………………….
Πες μου χρόνια πολλά, σήμερα, θλίψη μου, γιορτάζω.
Το πικρό μου το χαμόγελο, καθρέφτη, τώρα αλλάζω.
Σκύλα ζωή, σ` έμαθα πια, γι αυτό γουστάρω που γερνάω
Και πίσω δεν γυρνάω.
…………………………………………………………………………..
Τώρα έχω μάθει, θα κάνω λάθη,
θα σου χαρίσω τα σωστά και όσα είχα πάθη…

B.D.FOXMOOR

Θα μπορούσα να γράψω οποιουσδήποτε στίχους του κ. Μιχάλη Μυτακίδη.
Είναι όλοι επίκαιροι, πάντα κι ας περνούν τα χρόνια. Τίποτα δεν φαίνεται να διορθώνεται, μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση, γενικά και για όλους κι ας βαυκαλίζονται κάποιοι ότι αυτοί την έχουνε βολέψει. Σύντομα θα καταλάβουν πως δεν είναι καθόλου έτσι.
Τέλος πάντων, διάλεξα τους στίχους αυτούς τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί τους ακούω και ταράζομαι,
Που γι άλλη μια φορά πρέπει να τρέχω στην δευτεροβάθμια να κάνω αιτήσεις για αναπληρωτές και ωρομίσθιους, χωρίς αποτέλεσμα και που βγήκαν ημερομηνίες για έναν ακόμη εξευτελιστικό και ξεφτιλισμένο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ που μοναδικό σκοπό έχει να ρίχνει στάχτη στα μάτια κάποιων που –απορώ!- συνεχίζουν να έχουν ελπίδες!!!

Κλείστε τες ρε!
Κλείστε τες τις σχολές σας και κόφτε το δούλεμα! Μην παίζετε με τα νεύρα και τις ψυχές μας άλλο!
Πέρασα στο Πανεπιστήμιο με το «μοναδικό» σύστημα των δεσμών! Άξια να περάσω, να γίνω φοιτήτρια!
Τελείωσα τη σχολή μου χωρίς να καθυστερήσω καθόλου. Τότε με κρίνατε άξια να έχω το πτυχίο και να μπορώ να διδάξω.
Έδωσα εξετάσεις δύο φορές με τον απαράδεκτο ΑΣΕΠ σας και κρίθηκα επιτυχούσα και τις δύο! Πάλι με κρίνατε άξια, λοιπόν! Πού αλλού έχετε ακούσει να υπάρχουν επιτυχόντες-μη διορισθέντες, όμως; Μόνο με τριτοκοσμικές χώρες μπορούμε να συγκριθούμε τελικά!
Και τώρα καλλούμαι, αν και επιτυχούσα, να ξαναδώσω! Μέχρι πότε ρε παιδιά;
Πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα καθίσω σε θρανίο; Σε ποια ηλικία;
Πότε θ` αρχίσω τη ζωή μου; Στα 40; Στα 50; Πότε;

Και γιατί μιλάτε για υπογεννητικότητα κλπ; Με τι προσόντα και για ποιο λόγο να φέρουμε κι άλλους ταλαίπωρους στον κόσμο, αλυσοδεμένους από την κούνια τους ακόμη;
Γιατί κραυγάσατε για το κάψιμό της σημαίας; Σας πόνεσε, δήθεν; Τι υποκριτές!
Κι όλοι εσείς που φανταστήκατε και εφαρμόσατε αυτά τα συστήματα, περάσατε ποτέ από ανάλογες δοκιμασίες; Πόσοι από σας θα κρινόσασταν άξιοι για τις θέσεις που με έπαρση κατέχετε και χωρίς ντροπή κι ενδοιασμούς ορίζετε τις δικές μας τις ζωές;

Πώς μπορείτε και στέκεστε αδιάφοροι μπροστά σε καταστάσεις σαν κι αυτές;
Πώς δεν σας ενοχλεί που οδηγείτε μεθοδικότατα τόσους νέους σε κατάθλιψη,
που τους γεμίζετε με αισθήματα ανικανότητας μετά από χρόνια προσπάθειας, ξοδέματος και υπομονής;
Πώς μπορείτε και γκρεμίζετε τα όνειρα τόσων ανθρώπων;

…Δεν θα πω άλλα…
Θα βγάλω σαν τον Foxmoor κι εγώ το θυμό μου και θα πω ,
όπως για τους εργάτες στο Πέραμα, σε οποιοδήποτε Πέραμα,
έτσι και για μας, πρόκειται για «θυσία σε βρώμικο βωμό»!



Οι στίχοι του B.D.FOXMOOR και των ACTIVE MEMBER κυκλοφορούν σε δύο βιβλία,
Το «Χρέωσέ Τα Στη Φωτιά» από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και το «Χρέωσέ Τα Κι Αυτά Στη Φωτιά» από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Πραγματικά, αξίζουν τον κόπο!




Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ

Θα ΄ναι δεν θα ΄ναι μια βδομάδα, που συζητώντας μ` έναν φίλο για Λογοτεχνία, βιβλία κλπ, μου διατύπωσε την άποψη ότι δεν μπορεί ένα βιβλίο να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος το ίδιο ενδιαφέρον, το ίδιο «ζωντανό» και ζουμερό. Ο συγγραφέας μπορεί να έχει 2-3 ιδέες καλές αλλά για να γραφτεί ένα βιβλίο ολόκληρο θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν και κάποια πράγματα για να καλυφθούν περισσότερες σελίδες. Ότι πάντα ένα βιβλίο κάνει μια «κοιλιά» σε κάποιο του σημείο. Δεν συμφώνησα. Έχω διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και δεν είναι καθόλου λίγα αυτά τα οποία διάβαζα με τον ίδιο ενθουσιασμό και το ίδιο ενδιαφέρον απ` την αρχή ως το τέλος, χωρίς να βαρεθώ ούτε μια στιγμή. Φυσικά, δεν είναι λίγες και οι φορές που μου συνέβη και το αντίθετο ή και το ακριβώς αντίθετο, το να είναι δηλαδή ένα βιβλίο κακό. Όμως, υπάρχουν πράγματι και συγγραφείς που καταφέρνουν να σε κρατούν σε εγρήγορση, χωρίς να χάνονται σε άσκοπες περιγραφές, χωρίς να φορτώνουν το βιβλίο τους με πράγματα περιττά που σκοπό έχουν μόνο να γεμίσουν τις σελίδες.
Και, σαν από τη μοίρα σταλμένο, μέσα σ` αυτήν την βδομάδα, διάβασα ένα βιβλίο σχεδόν απνευστί! «Ο Άνθρωπος Αντίγραφο» του Ζοζέ Σαραμάγκου! Όχι απλά δεν βαρέθηκα καμία μα καμία στιγμή, αλλά όποτε οι ρουτινιάρικες υποχρεώσεις της καθημερινότητας με ανάγκαζαν να διακόψω την ανάγνωσή του, το ΄κανα με μισή καρδιά και τσατιζόμουνα αφάνταστα! Πριν από λίγο όμως, το τελείωσα.

Για την υπόθεση του βιβλίου δεν θέλω να πω τίποτα. Θα ΄θελα όποιος το διαβάσει να το κάνει χωρίς να είναι διόλου προϊδεασμένος γι αυτό που θ` αντιμετωπίσει. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως αυτό που βίωσα εγώ διαβάζοντάς το είναι ένας διαρκής ενθουσιασμός χωρισμένος σε δυο μέρη: Το πρώτο μέρος, από την πρώτη πρώτη σελίδα και για διακόσιες περίπου ακόμα, με γέμισε με θαυμασμό,- για την συγγραφική/λογοτεχνική δεινότητα και τη δεινότητα πλοκής, αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο, του Σαραμάγκου -, αγωνία και περιέργεια, στοιχεία που στη συνέχεια κορυφώθηκαν (δεύτερο μέρος) κι έμειναν έτσι, κορυφωμένα για τις υπόλοιπες 120 περίπου σελίδες που απέμειναν! Ούτε λόγος για «κοιλιές» και τέτοια, ούτε λόγος για αίσθηση «ψιλοανικανοποίητου» που μας μένει καμιά φορά στο τέλος.
Είχα διαβάσει και το «Περί Τυφλότητος» του εν λόγω συγγραφέα και μου άρεσε επίσης, αλλά αυτό με άφησε κατάπληκτη! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους! Πρόκειται για ένα βιβλίο απ` το οποίο έχεις να πάρεις πολλά και να περάσεις ΠΑΡΑ πολύ όμορφα! Και καθότι καλοκαιράκι…

Δεν μπορώ ν` αντισταθώ στον πειρασμό! Θα παραθέσω ένα σημείο του βιβλίου, έναν διάλογο ανάμεσα στον ήρωα του βιβλίου και την κοινή λογική:

« …Μέσα σε μία χώρα είναι οι άνθρωποι. Μέσα στον κόσμο είναι οι χώρες. Κι αφού δεν υπάρχουν χώρες δίχως ανθρώπους, από κει είναι που ξεκινά το σάπισμα, αναπόφευκτα.
Και γιατί να είμαστε εμείς, εγώ, εσείς, οι ένοχοι;
Κάποιος είναι.
Παρατηρώ ότι δεν λαμβάνετε υπόψη σας τον παράγοντα κοινωνία.
Η κοινωνία, αγαπητέ μου φίλε, όπως κι η ανθρωπότητα, είναι μια αφαίρεση…
…Κάποιοι πρέπει να έχουν μεγαλύτερη ευθύνη απ` τους άλλους. Εσείς κι εγώ, λόγου χάρη, είμαστε συγκριτικά αθώοι για τα μεγαλύτερα δεινά, τουλάχιστον.
Αυτό είναι συνήθως η δικαιολογία της ήσυχης συνείδησης.
Επειδή το λέει η ήσυχη συνείδηση, δεν σημαίνει πως είναι και ψέμματα.
Ο καλύτερος δρόμος για την οικουμενική απενεχοποίηση είναι όταν φτάνουμε στο συμπέρασμα πως, επειδή όλοι φταίνε, κανείς δεν είναι ένοχος…»


Για περισσότερες πληροφορίες ρωτήστε στον ίδιο τον ήρωα του βιβλίου Tertuliano Máximo Afonso! Τον έχουμε πρόχειρο στα blogs και είμαι σίγουρη πως θα χαρεί να σας απαντήσει!

Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ
(Χοροθέατρο ΚΘΒΕ, χορογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος)


«Η Ωραία Κοιμωμένη», «Η Μνήμη Των Κύκνων», «Ο Ταξιδιώτης Του Χειμώνα», «Το Χειμωνιάτικο Ταξίδι», «Το Δωμάτιο του Igor (Ιεροτελεστία Της Άνοιξης – Γάμοι)», «Μέγκλα (Λευκός Θόρυβος – Μεσάνυχτα Μείον Τρία)», «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»…

Είναι όσα ευτύχησα να δω από το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ κι ελπίζω πως θα δω πολλά περισσότερα! Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με το χοροθέατρο, είχα εντυπωσιαστεί! Στην αρχή, ο λόγος ήταν καθαρά αισθητικός-συγκινησιακός. Ήταν ό,τι ένιωθα παρακολουθώντας την παράσταση. Στη συνέχεια άρχισα να προσέχω περισσότερα πράγματα, να καταλαβαίνω, να εμβαθύνω στην κίνηση, στη θέση, στα σώματα, στην ιδέα, στα μηνύματα. Δεν είμαι ειδική.
Όμως, όσο παρακολουθώ, αποκτώ πιο εμπεριστατωμένη άποψη.
Ο Κωνσταντίνος Ρήγος είναι μια ανάσα, μια όαση, ένα αισιόδοξο «κάτι» στην μάλλον πολιτιστική «φτώχεια» αυτής της πόλης.
Τα έργα του έχουν πάντα την Ιδέα. Έχουνε Λόγο και Άποψη. Και εκφράζονται με την κίνηση, με τον χορό, με το σώμα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το βαθμό δυσκολίας που διέπει μια τέτοια δουλειά, όμως σίγουρα, δε μου φαίνεται και ό,τι πιο εύκολο! Πώς να μπορέσεις να κρατήσεις ένα συγκεκριμένο επίπεδο, να είσαι το ίδιο καλός και στην επιλογή/δημιουργία του έργου και στην χορογραφία του, αλλά και αποτελεσματικός στην επικοινωνία του μ` ένα κοινό που η σχέση του με τέτοια είδη Τέχνης (όπως και με άλλα, ακόμη και με τη φωτογραφία ή τη ζωγραφική, μπορώ να πω) βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα! Χρειαζόμαστε πολλή…εκπαίδευση ακόμη! Και συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου εδώ.

Όταν πέρισυ, στην αρχή της χρονιάς ήρθαν στ` αφτιά μου ήχοι για σκέψη κατάργησης του χοροθεάτρου της Θεσσαλονίκης –για οικονομικούς!?! Λόγους- είχα λυπηθεί και οργιστεί μαζί! Ένιωσα γι` ακόμη μια φορά πως ζω σε μία μάλλον τριτοκοσμική χώρα! Ευτυχώς, κάτι τέτοιο τελικά δεν συνέβη. Κι είχα έτσι την τύχη να παρακολουθήσω δύο από τις καλύτερες παραστάσεις του χοροθεάτρου, «Το Δωμάτιο Του Igor» και το «Μέγκλα»

Δεν υποστηρίζω πως όλες οι δουλειές του χοροθεάτρου είναι απαραίτητα το ίδιο καλές, είναι όμως καλές (όσες ενστάσεις κι αν μπορούν να γίνουν, πράγμα απολύτως θεμιτό, νομίζω) και είναι απόλυτη ανάγκη να διατηρηθεί, να καλλιεργηθεί περαιτέρω και να υποστηριχθεί ο χώρος αυτός, όσο είναι δυνατόν!

Για μένα, η χρησιμοποίηση του γυμνού –όταν λειτουργεί ως άποψη, βέβαια και όχι ως πρόκληση για την πρόκληση-, τα όχι πάντα μηδενικών γραμμαρίων σώματα που ξέρουν όμως και κινούνται άψογα στο χώρο και στη μουσική, η άμεση και στενή, πολλές φορές, επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο είναι στοιχεία θετικά που αποτελούν πρόοδο για την Τέχνη.
Στις παραστάσεις που είδα από τον κ. Ρηγο, ούτε μια φορά δεν ένιωσα να με προσβάλλει το γυμνό, ούτε και θα ΄παιρνα το παιδί μου να φύγω, όπως είδα να γίνεται κάποια στιγμή! Από τι νομίζουν ότι το προστατεύουν; Τηλεόραση δεν έχουν στο σπίτι τους; (Άλλου παπά ευαγγέλιο αυτό) Ο τρόπος αντιμετώπισης και τα δικά μας τα μυαλά είναι που κάνουν τη διαφορά. Είχα μια καθηγήτρια στο σχολείο που έλεγε συχνα: «Κακές ή άσχημες λέξεις δεν υπάρχουν. Μονάχα άσχημα μυαλά!»

Ελπίζω το χοροθέατρο του ΚΘΒΕ να συνεχίσει και να βελτιώσει την πορεία του.
Χαίρομαι που ο κ. Κωνσταντίνος Ρήγος ζει και εργάζεται στην πόλη μου. Δε νομίζω ότι είναι και πολύ εύκολο! Και, φυσικά, εύχομαι να ξεπεταχτούν κι άλλοι, πολλοί, νέοι χορογράφοι! (Ήδη περιμένω έναν!!!)

ΥΣ: Τελικά, δεν έγραψα για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, αλλά γενικά για το Χοροθέατρο!
Καλύτερα. Τα σχετικά με την εν λόγω παράσταση μπορείτε να δείτε και στο μπλογκ του φίλτατου Tertuliano!

Φωτογραφία από το 'Δωμάτιο του Igor': Κώστας Αμοιρίδης

NEW KIDS ON THE BLOGS

NEW KIDS ON THE BLOGS

Πάντα εραστής του Λόγου –γραπτού και προφορικού- εραστής των λέξεων, θα ΄λεγα καλύτερα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω!
Εραστής και του χαρτιού, του μολυβιού, παραδοσιακός τύπος!
Με τους υπολογιστές δεν έχω εξοικειωθεί ακόμα. Συναισθηματικά, εννοώ. Μου μπλοκάρουνε τη σκέψη. Οι απαιτήσεις των καιρών όμως…

Κάποιοι είπαν πως το να κάνεις ένα μπλογκ είναι καθαρή ματαιοδοξία. Εγώ…δεν ξέρω. Ίσως για κάποιους να είναι κι έτσι. Εδώ και έναν χρόνο όμως που ήρθα σε γνωριμία μ` αυτόν τον χώρο ως αναγνώστρια ή/και σχολιάστρια μερικές φορές, υπήρξαν πολλές στιγμές που ευχήθηκα να έχω ένα μπλογκ κι εγώ, για να μπορώ να εκτονώσω κάποια συναισθήματα που πνίγουν μάλλον όλους μας υπό κάποιες συνθήκες, να εκφράσω κάποιες σκέψεις ή και εντυπώσεις απλά, από γεγονότα, βιβλία, πολιτιστικά δρώμενα κλπ και να τις μοιραστώ. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ματαιοδοξία, μάλλον ως ανάγκη για επικοινωνία μου μοιάζει περισσότερο. Ίσως όμως να κρύβει και μια λανθάνουσα ματαιοδοξία. Ποιος ξέρει;

Όπως και να ΄χει, λέω να το πράξω το εγχείρημα.
Καλή μου αρχή, λοιπόν!

Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006


"...Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανένα
ούτε έν` αστέρι δεν ξεστράτησε ποτέ
Κανένας δεν υπέφερε για πάντα στα χαμένα
Κανείς δεν πέθανε ποτέ, ωραίε μου εαυτέ..."

Εκεί εγώ! Περιμένω την 15η του Ιούνη -και καλό μας μήνα - να δω τον Σωκράτη, να ξαναβρώ την ψυχή μου, γιατί σα να μου φαίνεται ότι έχω αρχίσει να αλλοτριώνομαι!

Afonso, (σιγά μην κάθομαι να γράψω ολόκληρο το όνομά σου!) στείλε καμιά φωτο για τον Σωκράτη ν` απανθίσεις το μπλογκ μου, please!

Μην με παρεξηγείτε, είναι όλα δοκιμαστικά ακόμα. Δεν έχω συνηθίσει να ΄χω μπλογκ και δεν ξέρω τι να γράψω. Στην πορεία όμως, θα φανεί πως έχω πολλά να πω! Θα δείξει!

Άντε! Και καλό μας μήνα!

Ο Postιέρης
(Ή μήπως Postιέρισσα;)